Terug naar overzicht

Overschuimers 02-2010

februari 2010

Overschuimers

 

Bier brouwen is soms een zware taak, veel sjouwen met overvolle vaten, vooral als die van staal zijn kost dat soms de nodige inspanning. Emmers water die verplaatst moeten worden, zakken mout die opgehaald moeten worden, etc.

Pol herinnert zich nog een geval van jeugdige overmoed toen hij jaren geleden, we kwamen toen nog bij elkaar in Soekmekaar, op zijn fiets even een zak mout mee wilde nemen naar huis. Een huis overigens waar ze elkaar ook al tevergeefs zochten, maar dit terzijde. Het betrof hier niet een klein zakje mout maar gewoon de volle mep van 50 kg, iets waarvoor je nu direct gestraft zou worden door Arbo deskundigen want het wordt allang niet meer gewoon gevonden om met zulke zware zakken rond te sjouwen, sterker nog, het is bij wet verboden. Pol echter, gewend aan de fiets als vervoermiddel, wierp de zak over de bagagedrager van zijn 7de hands fiets die kreunde onder de zware last maar deed wat werd opgedragen. Net voor de Korvelseweg moest Pol stoppen en gleed de zak van de fiets. Omdat de clubavonden zelden zonder bierinname verlopen was de coördinatie net iets minder maar niet alleen dat, ook de spierkracht was beduidend minder. Waarmee en passant bewezen is dat zwaar bier en zwaar werk niet combineren. Het moet een eigenaardig gezicht geweest zijn daar in het begin van de nacht, een niet al te zwaar gebouwde man die een wrakke fiets overeind probeert te houden met zijn benen terwijl hij zich tot het uiterste inspant om een soort zak van Sinterklaas op te tillen. Dood gewicht tilt heel zwaar, dat weet iedere brandweerman die een bewusteloze slanke dame uit de brand moet helpen, ondanks zijn wil om heldhaftig op te treden en ondanks het verblindende uiterlijk van de frêle vrouw in kwestie (dit was even de aanzet tot weer een onvoltooide roman, annex speelfilm) voelt de verplaatsing aan als het sjorren aan een zak mout midden in de nacht na het consumeren van enkele dubbele trappisten. Dat is zwaar, vraag het maar aan Pol.

Hoe het is gelukt is niet geheel duidelijk maar door opperste concentratie, te vergelijken met de gewichtheffers die je een enkele keer op t.v. ziet als er even geen voetbal is, is het uiteindelijk toch gelukt de zak weer op de fiets te krijgen.

Een mens kan veel als het moet en als de wil er is. Zelfs een halve marathon lopen na een avond doorzakken in een aarzelend ingezette sneeuwbui.

Dat zit zo: ter compensatie van het eventuele overgewicht door de consumptie van het kostelijk gerstenat moet Pol van zichzelf regelmatig zijn hardloopschoenen aantrekken. Niet om daar mee door de stad te flaneren, zoals met name de jongere medemens dat doet, maar om daadwerkelijk te gaan doen waar de schoenen voor bedoeld zijn. Hardlopen dus.

Nu is hardlopen best leuk, althans dat vindt Pol en hij kan het weten want hij loopt al zo ongeveer zijn hele leven maar er zijn momenten dat het minder leuk is. Dan moet je bijvoorbeeld denken aan het op zondag om half acht op moeten staan terwijl buiten de regen langzaam overgaat in sneeuw. Snel de honden uitlaten (normaal gaan die mee hardlopen maar niet bij wedstrijden), snel iets eten en dan snel op de fiets naar de trein. Na een kortingskaartje gekocht te hebben ontdekken dat je de kortingskaart zelf vergeten bent om uiteindelijk uit te stappen op een troosteloos station (ongeveer ieder station is troosteloos) in het zo mogelijk nog troostelozer Best. Ondanks de optimistische naam ziet het er niet Best uit. Het in een uithoek gelegen sportpark is een prima plek voor mensen met suïcidale neigingen. Na ingeschreven te hebben, je moet er ook nog voor betalen, volgt de onvermijdelijke kleedkamergeur van veelvuldig w.c.bezoek vermengd met spierbalsem. De mix van stront en eucalyptus is weinig verheffend.

Het is grauw weer, een beetje sneeuw en het parcours bestaat uit 4 monotone ronden van 5 kilometer door een verlaten nieuwbouwwijk en langs de snelweg. Volslagen nutteloos beweegt het deelnemersveld zich van A naar A en waarvoor? Nou voor de eer en de zoveelste medaille die ergens in een plastic zak op zolder wordt geworpen. En voor dat onbeschrijflijke gevoel van voldoening natuurlijk, want wat smaakt dat zo verdiende bier later op de dag toch heerlijk!!

 

Pol de Schuimer

Terug naar overzicht