Overschuimers

Doordat Pol op reis was, kon hij tot zijn verdriet niet aanwezig zijn op de laatste clubavond. Daardoor heeft hij de Chouffe proeverij moeten missen, jammer, maar je kunt niet alles hebben natuurlijk. En waar ging de reis dan wel heen? Misschien naar oorlogsgebieden als Afghanistan of Irak, een bergwandeling met berggorilla’s, stroomopwaarts varen bij Niagara Falls, naar de bronnen van de Nijl?

Nee, zo bijzonder allemaal niet maar gewoon een weekend naar het prachtige Waddeneiland Terschelling.

Dat ging niet zonder slag of stoot want de dag voordat we zouden gaan varen werden Pol en zijn geliefde gebeld door de rederij met de mededeling, dat door de storm de door ons geboekte overtocht kwam te vervallen. We konden dan wel mee met de snelboot (zonder meerprijs) van een half uur later. Dat leek een mooi bod.

In Harlingen aangekomen, deed Pol de deur van de auto open, dat was dan bijna voor de laatste keer (althans bij deze auto) want de windkracht was fenomenaal en slechts met inzet van heel zijn enorme gewicht wist Pol te voorkomen dat de deur eerder op Terschelling zou aankomen dan Pol en zijn geliefde zelf. Nadat de deur weer gesloten was werd na ampel beraad nog een poging gedaan en nu met succes. Weliswaar werd Pol bijna opgetild op de kade maar hij landde nog bijtijds voor de kassa.

Daar aangekomen merkte hij, dat hij met de boeking een klein foutje had gemaakt, de heenreis ging vanaf Terschelling, van papier dan, en dat loopt niet lekker als je de andere kant op wilt. Geen probleem voor de rederij die gewoon omboekt, maar de snelboot bleek vol en na de overboeking was het toch echt te laat. Of de boekingsfout een gevolg is van een teveel aan speciaalbieren op de avond van boeking, laat Pol in het midden.

Gelukkig bleek Harlingen heel gezellig, zeker aan de arm van zijn geliefde en werd het eiland nog net voor donker bereikt na een voorspoedige vaart zonder het door de geliefde gevreesde gekots.

Op het eiland stonden de gereserveerde fietsen al klaar en nog mooier, de bagage werd naar het huisje gebracht. Met windkracht 10 in de rug was fietsen naar het huisje geen enkel probleem en de supermarkt was nog gewoon open. Ingrediënten voor een feestmaal en flesje wijn waren dus nog te verschalken en in het karretje paste ook nog wel een six-pack bokbier want als er iets bij elkaar hoort is het wel bokbier en de Waddeneilanden. Daar is het namelijk altijd herfst, behalve als het zomer is en dan zou je nog meibok kunnen drinken.

De kachel hoog, lekker bokbiertje, lekker eten en niets moeten, een strandwandeling van uren en stevig fietsen in de afnemende wind.

Een clubavond missen is natuurlijk niet goed maar als het dan toch moet, dan laat het zijn omdat je naar de Wadden bent.

Trouwens, die cranberry’s die ze daar telen zijn heel goed voor de blaas en prostaat. Goed als je regelmatig bier drinkt. Als je dat niet doet, waarom ben je dan lid van de Roerstok?

Pol de Schuimer

Overschuimers

De nachtvorst doet dit jaar wel heel snel zijn intrede. De koude heerser zorgt voor rillingen over het lijf van de nog niet op deze temperatuur ingestelde inwoners der lage landen. De winterjas is alweer van zolder gehaald. De gedachten gaan zo af en toe naar de kerstman en het lijkt alsof de herfst even wordt overgeslagen. Dat blijkt echter mee te vallen, niet alleen voorspellen de weerberichten een stormachtige wind, regen en kou dus toch herfst maar ook heeft een zeergewaardeerde diersoort weer zijn intrede gedaan in de schappen van (sommige) supermarkten.

Ieder jaar weer kijkt Pol vol verlangen uit naar de bok, ook wel bock genaamd. Gelukkig zijn er dit jaar ook weer diverse aanbiedingen van dit traditionele herfstbier en kan de kelderkast worden gevuld met diverse merken. Het is Pol nog steeds niet gelukt om een echt goede bok zelf te brouwen maar misschien moet er toch eens echt moeite worden gedaan door hem om dit voor elkaar te bokken.

Overigens moet Pol wel voorzichtig zijn met het drinken van bok of bier in het algemeen nu hij door een slepende blessure niet kan hardlopen en dus minder calorieën verbruikt. De weinige pogingen die hij heeft ondernomen om toch een stukje hard te lopen leiden tot meewarige blikken van de voorbijgangers. Zij zien iemand die een hardloopbeweging maakt maar daarbij een snelheid ontwikkelt die meer past bij die van de dragers tijdens een uitvaart dan bij de verwachtingen die worden gewekt door de sportieve dracht van de strompelende loper. Trekkend met een been alsof hij een soort bokkenpootje heeft, hompelt hij door de regen, voorafgegaan door de hond die nu wel heel veel tijd heeft om overal zijn poot op te tillen. De dokter kon er geen ernstige kwaal in ontdekken dus de knie zou ooit weer moeten functioneren als voorheen maar voorlopig is dat nog niet zo.

Om toch een beetje in vorm te blijven gaat Pol daarom maar naar de sportschool. Een aanrader voor iedereen die van geschiedenis houdt. De ontwikkelingsgeschiedenis van de menselijke soort is hier goed te aanschouwen. Regelmatig bekijken gespierde wezens zich in de in groten getale aanwezige spiegels. Die spiegels laten niet zelden een bewegend beeld zien van gedrongen figuren, vaak voorzien van vele tekeningen gelijkend op die in sommige prehistorische vindplaatsen. De armen worden tijdens het lopen enigszins van het lichaam afgehouden om een brede borst te suggereren en regelmatig worden tijdens het omhoog brengen van grote hoeveelheden staal, primitieve kreten uitgestoten. Herinneringen aan de uitbraak destijds in de dierentuin van Rotterdam van gorilla Bokito komen regelmatig naar boven.

Ondertussen doet Pol puffend zijn best om ook een paar kilo de lucht in te duwen, naar voren te duwen, naar achteren te trekken, naar onderen te drukken of opzij te bewegen.

Zwaar werk maar gelukkig is er steeds afleiding door in de spiegels te kijken, dan probeert hij de bokken van de apen te scheiden.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Pol had nooit gedacht dat hij nog voordat de dementie zijn fatale invloed zal doen gelden, hij nog eens bij zijn volle verstand in een voetbalkantine zou komen.

Voetbal is immers niet zijn hobby zoals ieder weldenkend mens volkomen begrijpt, voetbal is voor de dommen. Zo spreekt Pol althans met enige regelmaat welwillend en pedagogisch tegen de kinderen van zijn vriendin, u begrijpt het, toegewijde voetballertjes die nog geloven in een carrière die het werk van Cruyff evenaart. De ware voetbalfans onder u zijn nu natuurlijk al afgehaakt en hebben het blad kwaad terzijde geworpen. Wie denkt die Pol de Schuimer wel dat hij is om een sport belachelijk te maken waaraan door miljoenen mensen meer waarde wordt toegekend dan het geloof in de Paus en zijn kompanen? Of er in het betaald voetbal meer geld omgaat dan in de Rooms Katholieke kerk durft Pol niet te zeggen maar dat er in beide instituten veel geld omgaat, is wel zeker. Beide instituten hebben nog meer gemeen trouwens, in alle kranten staat te lezen dat niet alleen de voetbalverenigingen geïnteresseerd zijn in de potentie van de jeugd maar dat de kerk hierin al jaren het voortouw neemt.

Maar goed, Pol kwam dus op de laatste clubavond in een voetbalkantine terecht want dat is de plaats waar de Roerstok voorlopig domicilie houdt. En, het moet worden gezegd, het viel niet tegen. Geen penetrante geur van met zweet gevulde voetbalschoenen, geen hompen klei op de vloer, geen schreeuwerige posters aan de muur van balkunstenaars als bijvoorbeeld Kluivert die prettig in weelde voortleeft na iemand te hebben doodgereden en een ander iemand verkracht.

Wel een tafelvoetbalspel maar dat is zelfs nog leuk voor mensen die verder niet zoveel op hebben met het gedoe op het echte veld. Pol herinnert zich nog met veel plezier de middagen in een regenachtig Bretagne in een kroeg waarin hele competities werden gespeeld met de plastic poppetjes aan metalen stangen. De behendigheid van de plaatselijke bevolking in dit spel was groot. Niet gek misschien, want verder was er natuurlijk geen moer te doen in zo’n dorp (al helemaal niet in de winter maar dat weet Pol niet uit eigen ervaring) dus oefening was er volop. Toch wonnen de Nederlanders nog regelmatig en dat had veel te maken met het bierabsorptievermogen wat bij de Hollanders aanmerkelijk hoger was dan bij de Fransen. Of beter gezegd Bretonnen, want het volkje wilde zich duidelijk onderscheiden van de rest van het land. Zelfs zo dat ze wel een eigen staat wilden vormen. Een staat gefundeerd op het vermogen om goed tafelvoetbal te spelen en het dragen van de Bretonse trui (wit met zwarte strepen of andersom?) lijkt Pol niet erg stevig maar vooruit dan maar.

De voetbalkantine bleek eigenlijk best een leuke plek voor amateur bierbrouwers. Voor sommigen is het verder fietsen maar voor Pol is het dichterbij dus ook daar is winst behaald. Verder was het ook wel leuk dat er alleen bier van eigen brouw aanwezig was. Niet dat Pol een lekkere St. Bernardus versmaadt maar bier van een brouwcollega heeft toch iets extra’s.

Best een goede greep dus van het bestuur om naar de voetbalkantine uit te wijken. Omdat het een Brabantse bierbrouwvereniging betreft was het ook goed, dat het hier een Rooms Katholieke Tilburgse Voetbal Vereniging betreft. Die hebben veel kleintjes om op te leiden, nu maar hopen dat de priesters dat aan de voetbalclub overlaten want hun bemoeienissen staan nu toch wel in een kwaad daglicht.

Voetbal is oorlog maar nog altijd beter dan een veldslag in het internaat.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Na de zomervakantie valt het altijd tegen als je weer de gewone dingen moet gaan doen. Stofzuigen, de hond uitlaten, boodschappen doen, je mail lezen en natuurlijk ook een stukje schrijven voor de Roerstok. Tegelijkertijd heeft het ook wel iets geruststellends, je hoeft niet steeds te bedenken wat je nu weer zult gaan doen want de routineklussen vullen het grootste deel van de tijd al in. Blijft staan dat Pol weer iets op het scherm moet toveren wat dan later langs elektronische weg naar de hoofdredacteur gaat (ja, hij gaat gelukkig nog door) die het als alles goed is weer naar het papier dirigeert.

Pol beseft dat het papier waarschijnlijk ooit gaat verdwijnen zoals ook de sabeltandtijger zijn vervaarlijke strooptochten voorgoed heeft gestaakt. Steeds meer brouwclubs gaan ertoe over om hun blad alleen nog digitaal te verspreiden, brouwen in bits en bytes. Dat heeft natuurlijk veel voordelen, de club hoeft geen postzegels meer te betalen, er is minder papier nodig waardoor er minder bomen hoeven te worden omgehakt. Daardoor zullen weer minder diersoorten het droeve lot van de al genoemde sabeltandtijger hoeven te ondergaan en kunnen we langer genieten van zeldzame diersoorten als de dwarsgestreepte-geelgevlekte steltlopende boskoekeloeris en van zeldzame planten als het grootbladige rode rietreutelbloempje. Pol hoopt maar dat er niet teveel echte biologen dit stukje lezen want dan zou hij wel eens door de ecologische mand kunnen vallen, maar ach, het gaat om het idee.

De vooruitgang is niet te stuiten, dat weet Pol ook wel. Tijdens de vakantie aan de Moezel in (vakantieland nr. 1 !!!) Duitsland viel het Pol ook op dat niet alles meer zo was als 35 jaar geleden toen Pol nog vanwege zijn geringe omvang werd uitgenodigd om te solliciteren als schoonmaker van wijnvaten. Die waren toen nog van hout en de opening was net groot genoeg om de fijner gebouwde mens erdoor te laten. Dan kon de wijnsteen eruit geboend worden. Niets meer van dat al, de gistvaten zijn net als in de brouwwereld van roestvrij staal en schriele jongens komen er niet meer aan te pas. Die zijn er ook al steeds minder want net als in de rest van de wereld neemt in Duitsland de omvang der mensen recht evenredig toe met het aantal filialen van McDonalds dat wordt geopend. De huidige generatie is niet zelden lid van de veelvoorkomende ondersoort “Homo Spekkus”. De kinderen hebben dan ook veel plezier gehad in het becommentariseren van de voorbijgaande “ Speckenbauchlers”. Het Nederlands lijkt wel veel op het Duits maar gelukkig niet genoeg om alle besproken voorbijgangers tot een volledig begrip te brengen van wat er over hen werd gezegd. Waarschijnlijk maar goed ook want nu was de vriendelijkheid van de Duitsers nog heel groot, dat zou wel eens anders kunnen zijn als ze hadden begrepen dat de besproken kwaliteit van het spek niet alleen die van het Schwein betrof.

De nieuwlichterij heeft er gelukkig niet toe geleid, dat alles minder is geworden, de Moezel stroomt nog gewoon door en is zelfs veel schoner geworden zodat zwemmen ongevaarlijk is geworden en de wijn is er ook niet minder van geworden. Niet in kwantiteit en niet in kwaliteit.

Erg lekker, zo’n frisse en droge Riesling en ook de bieren zijn niet te versmaden. Omdat het toch vakantie was en alles fijn nam de consumptie toe zodat Pol op de terugreis toch moest constateren, dat er meer Pol was dan op de heenweg.

Als het blad dan een virtueel blad moet worden, dan kan het drinken van bier en wijn misschien ook maar beter een virtueel proces worden. Het overtollige buikspek is dan vast ook makkelijker met een anti-spek programma ( BaconWare?) te verwijderen. Vooruitgang!!

Pol de Schuimer

Overschuimers

En jawel, eindelijk de eerste echte lentedag, er waren natuurlijk wel een paar aardige momenten geweest maar zondag 18 april was het naar de mening van Pol pas echt raak. En niet zo’n beetje, wakker geworden in een hotel in Weert opende Pol de ramen en keek uit over groene golfvelden, badend in een weldadig zonnetje. Er zijn beslist slechtere manieren om de verjaardag van je vriendin te vieren. Dat alle golfers in een poloshirt aantraden nemen we dan maar op de koop toe, iedere sport lijkt zijn eigen uniform te hebben en dat van de golfers zal ook wel niet het goedkoopste zijn.

Een ferme wandeling door de bosrijke omgeving deed vergeten dat het hardlopen na de marathon van de week ervoor nog even niet mogelijk was. Ergens in de rechterlies deed een spier of zenuw iets wel of niet, hoe het ook zij, hardlopen was even totaal niet mogelijk. Gewoon wandelen was geen probleem maar iedere poging om even een paar passen te versnellen werd ogenblikkelijk afgestraft met een onwillig been dat plotseling een geheel eigen leven leek te leiden. Een beetje zoals de gist in het bier soms ook geheel zijn eigen weg lijkt te kiezen. Ook daar is het wel eens hollen of stilstaan. Dan valt de gist stil maar soms gaat hij ook als een speer en is het in een paar dagen uitgegist.

In de brouwerij van Pol was trouwens ook al weer een lange tijd weinig leven te bekennen. Van brouwen kwam het niet erg, de combinatie met hardlopen leek altijd wel te kunnen maar dit keer lukte het niet zo goed. Dat is toch wel erg, als je vrienden die gewend zijn een lekker eigen gebrouwen bier bij je te drinken de hond in de pot vinden. Bij wijze van spreken dan want de hond is dood, althans 1 van de 2 honden die Pol altijd begeleidden bij het hardlopen. Na 14 jaar zeer trouwe dienst moest de geliefde poedel Arie het door een tumor aangetaste lijf verlaten, zijn medehond achterlatend in diepe rouw (en de baas eigenlijk ook). Misschien is het een speling van het lot, dat de baas nu even niet kan lopen, dan moet hij maar even stilstaan bij het gemis van zijn trouwe loopmakker die in zijn leven meer kilometers heeft gelopen dan de meeste andere honden.

Zoals dat meestal gaat, verdriet en geluk liggen dicht bij elkaar, niet alleen in het leven van Pol natuurlijk, zo gaat het met de meeste mensen en dan mag Pol nog helemaal niet klagen. Hij is al heel blij, dat hij niet een vliegreisje had geboekt, dat zou mooi mislopen met al die IJslandse vulkanische as die de wereld overwaait. Dan is het wel fijn dat je gewoon een reisje naar Weert hebt geboekt, die 65 kilometer zouden desnoods nog op de fiets kunnen.

Met die vulkanische as moet toch ook iets leuks te doen zijn? Misschien leidt het wel tot een goed uitpakkende spontane vergisting die een bier oplevert dat als een vulkaan in de mond ontploft. De vulkano special, van heftige vergisting, IJslands mos gratis bijgeleverd.

Pol de Schuimer

Overschuimers

In Italië noemen ze het la primavera en dat schijnt dan ook nog een wielerwedstrijd te zijn. In Nederland heet het de lente. Na de eindeloos lijkende winter is er nu toch een begin gemaakt met de aanvang van het warmere weer. Geen geglibber meer over ijs en sneeuw, de verwarming moet ’s avonds en ’s morgens nog wel aan maar overdag is het al niet meer nodig, tenzij je in een bejaardentehuis woont natuurlijk want daar schijnt het nooit onder de 26 graden te mogen zijn. Alsof ze de oudjes al vast voorverwarmen voor het crematorium, je kunt ook doorschieten in milieubesparingen.

Het pakket voor de winterbok staat klaar dus die moet dan nog over de zomer heen springen en een lentebok heeft Pol niet gemaakt. De brouwerij moet nodig weer gaan draaien want de biervoorraad is vrijwel tot het nulpunt gedaald. Een triple bleek mislukt vanwege een te hoge gisttemperatuur want ook hier gaat het wel eens mis, ondanks lange ervaring.

Er zijn meerdere redenen voor de radiostilte in de brouwerij, een reden is, dat Pol zijn huis nu deelt met zijn geliefde zodat de schuur annex brouwerij ineens vol staat met allerlei onbestemde artikelen waarvan de bestemming nog niet helemaal duidelijk is. Een nog te plaatsen afwasmachine staat pontificaal midden in de schuur wat de aandrang om te brouwen toch wel wat doet verminderen. Afwassen in de schuur is ook niet echt praktisch, maar ach, als het moet is de schuur natuurlijk toch zo leeggeruimd en kan het brouwen beginnen.

Nog een reden is dat Pol zich weer heeft laten overhalen om de marathon van Rotterdam te gaan lopen. Hij had zich heilig voorgenomen om geen voorjaarsmarathons meer te doen omdat het hoogtepunt van de training dan in de winter ligt. De laatste weken moest er flink getraind worden en het is niet altijd een pretje om met een ijskoude tegenwind gepaard met regen 25 of 30 kilometer over bemodderde wegen te draven. Gelukkig was de laatste loop van 35 kilometer gepland op een van de eerste warmere dagen en dat deed de spieren wel goed. Het hielp ook om het bier van de avond ervoor weg te werken want de voorbereiding was niet helemaal wat de meer serieuze loper pleegt te doen. Ondanks dat liep het toch prima en mocht Pol zichzelf ’s avonds weer belonen met een lekker biertje. Je moet tenslotte ook op dat gebied wel in training blijven. Om dan ook nog te gaan brouwen is toch wat veel gevraagd maar Pol loopt zich vast warm voor het straks weer met ferme hand ronddraaien van de roerstok.

Dat moet dan weer wel voordat de zomer losbarst (tenminste, als er een zomer komt want dat weet je in Nederland eigenlijk nooit). Anders krijg je weer van die hoge gisttemperaturen en daarmee gepaard gaande mislukkingen.

Die koelkast in de schuur zal er dus toch wel een keer moeten komen. Als de afwasmachine weg is.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Eigenlijk is het geen weer voor bier en al helemaal niet voor pils. Dat laatste is niet zo erg, vindt Pol, want Pils is wel leuk voor carnaval maar daarbuiten nauwelijks en al helemaal niet met het laatste carnaval. Toen was het zo koud, dat de dapperen die zich  toch aan een pilsje waagden al blauw zagen voordat het glas, nou ja glas, plastic, leeg was.

Voor Pol was het carnaval snel voorbij, de mensen die hij zou ontmoeten stonden niet op de plaats waar ze zouden moeten staan (of waren elders vastgevroren). Stampvoetend, niet van woede maar van de kou, bekeek Pol de optocht, in Tilburg natuurlijk ”dun Opstoet” geheten en hij zag dat het goed was. Wel koud, heel koud en na enig heen en weer geschuifel over een spekgladde straat tussen de feestende Eskimo’s hield Pol het voor gezien. Zijn fles Schrobbeler ging weer ongeopend mee terug en zal volgend jaar bij leven en welzijn opnieuw worden ingezet voor een charmeoffensief. Tot zover het carnaval.

Gelukkig is er meer in het leven dan carnaval, bier bijvoorbeeld want eenmaal binnen bij de verwarming smaakt een lekker bier ook bij lage buitentemperaturen prima. Liefst zelfgebrouwen natuurlijk maar dat valt in de huidige weersomstandigheden niet mee, want alles bevriest, ook de leiding die het koelwater moet vervoeren. Zou het koelwater kunnen stromen, dan zou het fantastisch koelen maar helaas, de ijsklonten gaan niet lekker door de leidingen. Dus brouwen we maar even niet.

Geen carnaval, geen bier, waar moeten we het dan nog over hebben? Hardlopen? Ook dat gaat moeizaam, op veel dagen was het niet meer dan versneld klunen en baggeren door al dan niet gesmolten sneeuw, over straten als ijsbanen en in gierende windvlagen. Eigenlijk moet er getraind worden op snelheid maar dat gaat niet gemakkelijk als je nauwelijks overeind kunt blijven.

Geen carnavalsberichten, geen bierverhalen, geen hardloopwetenswaardigheden, waar moet het dan nog over gaan in de Overschuimer? Politiek? Veels te gevaarlijk en bovendien moet het brouwblad geen aanhangsel worden van Den Haag waar het momenteel ook flink overschuimt.

Of het kabinet alsnog gaat vallen is nog de vraag maar het is op dit moment wel spannend. Balkenende schuimt nog harder dan Geert Wilders die zo vaak overschuimt, dat zijn haar oogt als een schuimkraag met tegenwind. Het gezicht van Bos is nog roder dan de rode rozen waarmee de PvdA zo vaak de straat opgaat. Inzet is de strijd om de strijd in Afghanistan. Blijven we of blijven we niet is de grote vraag.

Misschien moeten we een carnavaleske figuur naar Afghanistan sturen, bijvoorbeeld iemand in een witte jurk met daarover een groene jas, die iets roept over bommen en Al Quaida. Op het station in Den Bosch werkte dat ook prima.

Wie weet geloven de Talliban ook dat alles bezaaid ligt met bommen die ze er dit keer niet zelf hebben geplaatst en gaan ze van pure schrik in polonaise de woestijn in. Daar is het warm, dat wel, maar een biertje zal er wel niet bij zijn.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Bier brouwen is soms een zware taak, veel sjouwen met overvolle vaten, vooral als die van staal zijn kost dat soms de nodige inspanning. Emmers water die verplaatst moeten worden, zakken mout die opgehaald moeten worden, etc.

Pol herinnert zich nog een geval van jeugdige overmoed toen hij jaren geleden, we kwamen toen nog bij elkaar in Soekmekaar, op zijn fiets even een zak mout mee wilde nemen naar huis. Een huis overigens waar ze elkaar ook al tevergeefs zochten, maar dit terzijde. Het betrof hier niet een klein zakje mout maar gewoon de volle mep van 50 kg, iets waarvoor je nu direct gestraft zou worden door Arbo deskundigen want het wordt allang niet meer gewoon gevonden om met zulke zware zakken rond te sjouwen, sterker nog, het is bij wet verboden. Pol echter, gewend aan de fiets als vervoermiddel, wierp de zak over de bagagedrager van zijn 7^de hands fiets die kreunde onder de zware last maar deed wat werd opgedragen. Net voor de Korvelseweg moest Pol stoppen en gleed de zak van de fiets. Omdat de clubavonden zelden zonder bierinname verlopen was de coördinatie net iets minder maar niet alleen dat, ook de spierkracht was beduidend minder. Waarmee en passant bewezen is dat zwaar bier en zwaar werk niet combineren. Het moet een eigenaardig gezicht geweest zijn daar in het begin van de nacht, een niet al te zwaar gebouwde man die een wrakke fiets overeind probeert te houden met zijn benen terwijl hij zich tot het uiterste inspant om een soort zak van Sinterklaas op te tillen. Dood gewicht tilt heel zwaar, dat weet iedere brandweerman die een bewusteloze slanke dame uit de brand moet helpen, ondanks zijn wil om heldhaftig op te treden en ondanks het verblindende uiterlijk van de frêle vrouw in kwestie (dit was even de aanzet tot weer een onvoltooide roman, annex speelfilm) voelt de verplaatsing aan als het sjorren aan een zak mout midden in de nacht na het consumeren van enkele dubbele trappisten. Dat is zwaar, vraag het maar aan Pol.

Hoe het is gelukt is niet geheel duidelijk maar door opperste concentratie, te vergelijken met de gewichtheffers die je een enkele keer op t.v. ziet als er even geen voetbal is, is het uiteindelijk toch gelukt de zak weer op de fiets te krijgen.

Een mens kan veel als het moet en als de wil er is. Zelfs een halve marathon lopen na een avond doorzakken in een aarzelend ingezette sneeuwbui.

Dat zit zo: ter compensatie van het eventuele overgewicht door de consumptie van het kostelijk gerstenat moet Pol van zichzelf regelmatig zijn hardloopschoenen aantrekken. Niet om daar mee door de stad te flaneren, zoals met name de jongere medemens dat doet, maar om daadwerkelijk te gaan doen waar de schoenen voor bedoeld zijn. Hardlopen dus.

Nu is hardlopen best leuk, althans dat vindt Pol en hij kan het weten want hij loopt al zo ongeveer zijn hele leven maar er zijn momenten dat het minder leuk is. Dan moet je bijvoorbeeld denken aan het op zondag om half acht op moeten staan terwijl buiten de regen langzaam overgaat in sneeuw. Snel de honden uitlaten (normaal gaan die mee hardlopen maar niet bij wedstrijden), snel iets eten en dan snel op de fiets naar de trein. Na een kortingskaartje gekocht te hebben ontdekken dat je de kortingskaart zelf vergeten bent om uiteindelijk uit te stappen op een troosteloos station (ongeveer ieder station is troosteloos) in het zo mogelijk nog troostelozer Best. Ondanks de optimistische naam ziet het er niet Best uit. Het in een uithoek gelegen sportpark is een prima plek voor mensen met suïcidale neigingen. Na ingeschreven te hebben, je moet er ook nog voor betalen, volgt de onvermijdelijke kleedkamergeur van veelvuldig w.c.bezoek vermengd met spierbalsem. De mix van stront en eucalyptus is weinig verheffend.

Het is grauw weer, een beetje sneeuw en het parcours bestaat uit 4 monotone ronden van 5 kilometer door een verlaten nieuwbouwwijk en langs de snelweg. Volslagen nutteloos beweegt het deelnemersveld zich van A naar A en waarvoor? Nou voor de eer en de zoveelste medaille die ergens in een plastic zak op zolder wordt geworpen. En voor dat onbeschrijflijke gevoel van voldoening natuurlijk, want wat smaakt dat zo verdiende bier later op de dag toch heerlijk!!

Pol de Schuimer

Overschuimers

Terwijl Pol in een goed verwarmde woning achter het toetsenbord kruipt, valt buiten huize De Schuimer nog wat sneeuw. Alsof er nog niet genoeg ligt, de buitendeur kon al bijna niet meer open want de wind had een sneeuwwal van wintersportachtige allure tegen de deur opgeblazen. Pol kreeg al visioenen van lange skitochten door de versgevallen sneeuw die natuurlijk steevast eindigen in een vrolijke berghut waar de Jagerthee het heerlijke aroma van Strohrum verspreidt. In meer sombere visioenen eindigt de wervelende skitocht dan in een diep ravijn maar dit weer is voor “feelgood movies” dus met een happy-end en daarom komt dan alles natuurlijk alsnog goed. De Sint Bernardshond komt kwispelend langs met om zijn nek zijn vaatje. Ook in de bergen is de tijd gewoon voortgegaan dus denk niet dat er in dat vaatje standaard rum zit. Welnee, via satellietverbinding kan de ongelukkige brokkenpiloot met zijn I-phone naar een keuzemenu ingebouwd in de halsband van de hond die dan langskomt met het drankje naar keuze. Nou ja, het was maar een visioen, voorlopig moet Pol het doen met een stevige wandeling door het nabijgelegen bos. Zonder Sint Bernard maar wel met zijn eigen honden die iets kleiner zijn uitgevallen (ook geen vaatje om hun nek) en met dank aan haar werkgever ook met zijn geliefde die vanwege diezelfde sneeuw vrij heeft gekregen. De zondag kan niet meer stuk.

Brouwen zit er even niet in, lawine gevaar bij de schuur waarin de brouwinstallatie staat, bevroren waterleidingen, onneembare sneeuwwallen bij de achterdeur, sneeuwstormen die de gemiddelde ijsbeer uit zijn berenvel blazen, een afgedreven Orka in de achtertuin die ergens bij de Barentszzee een afslag heeft gemist en zich met het huidige weertype prima (en met veel eetlust) in Tilburg ook prima thuisvoelt. Kortom, weer om alleen naar buiten te gaan voor een wandeling en dan weer lekker naar binnen om vandaar uit te kijken naar hoe mooi de wereld is als ze is bedekt is met een dikke witte deken die nog steviger is dan de romige laag die men in Dublin op de Guinness weet te tappen.

Een mooie dag om even niets te hoeven, liever niet de weg op, niet op de step naar de trein (hooguit per hondenslee maar daarvoor zijn de honden van Pol niet echt geschikt). Wel lekker even naar buiten om de kou te voelen. Lekker hand in hand door de sneeuw terwijl de honden opgewonden om ons heen springen.

Het is vandaag de kortste dag en dus de langste avond om het wat positiever te zeggen. Wie bijtijds heeft gebrouwen (of desnoods de winkel heeft bezocht) kan dan laat in de middag een lekker winterbiertje pakken.

Het werk, de economische crisis, ze moeten maar even wachten, we horen de plicht vandaag niet roepen want de sneeuw dempt alle geluid.

Een mooie witte laag is wat de brouwer wil en niet alleen de brouwer, de hele wereld als een grote overschuimer, hoe mooi kan het zijn.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Na enkele weken vakantie die Pol overigens voornamelijk in de eigen brouwerij heeft doorgebracht, moest er weer gewerkt worden. De eerste ochtend viel niet mee, opstaan in het donker!!! Wie heeft dat toch ooit bedacht? Dat we in het zweet onzes aanschijns ons dagelijks brood moeten verdienen, goed, maar waarom moet dat bij nacht en ontij? Je kunt in het donker dat zweet niet eens zien dus het maakt op niemand indruk. Na een verwoestende rit op de step die Pol bij gebrek aan een Ferrari gebruikt om het station te bereiken, stond hij weer vastgeklemd in de trein tussen chagrijnig kijkende forensen die blijkbaar ook niet vrolijk waren geworden van het vroege uur waarop de plicht al begon te roepen. Sommigen met een boterhammetje, anderen slapend of gapend boven een boek, velen met de gratis krant en Pol in gevecht met zijn volkskrant die niet op tabloid formaat is zodat de buurman of buurvrouw met enige regelmaat ongevraagd de krant van zeer nabij te zien krijgt. Hij of zij kan dan gratis meelezen met de lotgevallen van de vele slachtoffers van de DSB bank want dat was afgelopen tijd toch wel de hoofdmoot in de krant. Arme Dirk, nu heeft hij alleen nog maar drie huizen en natuurlijk gelooft Pol direct dat hij verder nergens meer een spaarpotje heeft. Pol heeft zijn geld niet op  de DSB bank gezet en ook niet bij Ice Save. Dat kon ook niet want zijn woekerpolissen waren door de beurscrisis al gedegradeerd tot oud papier. De waardeloze papieren stelt hij graag ter beschikking aan Dirk om de kunstwerken in te verpakken die nu uit zijn museum weg worden gehaald. Maar genoeg nu over geld dat niet gelukkig schijnt te maken en toch door zo velen wordt begeerd.

Pol moest dus weer gaan werken en had daarom geen tijd meer om steeds even naar het gistvat te kijken in de pas aangeschafte en geïsoleerde kast waarin de Triple met levenslust stond te gisten. Scheringa kan dan wel van weinig geld veel geld maken, Pol kan toch maar mooi van water bier maken.

Best knap om zo iets te presteren in een blijkbaar onbestuurbare stad als Tilburg want daar lijkt het doek nu toch gevallen voor de burgemeester. Eigenlijk lijkt het stadhuis zelf nog het meest geslaagd in de poging om een theater te worden, beter dan het zogenaamde Adje theater zelf wat een tikje duurder uitviel dan was begroot.

Eindelijk is Tilburg dan eens prominent in het journaal, dat dan weer wel. Geweldige acteerprestaties van Vreeman, die koelbloedig beweert dat hij er ontspannen bijloopt terwijl hij wacht op de beslissing van de commissaris van de Koningin en van Smolders, de omhooggevallen ex-chauffeur die net doet alsof hij het woord steekpenning nog nooit heeft gehoord en verontwaardigd Vreeman voor rotte vis uitmaakt. Pol denkt dat zelfs een paar lekkere Triples van eigen makelij de twee kemphanen niet meer tot elkaar kunnen brengen. Dan moet hij zijn bier maar zelf opdrinken. Niet alles ineens natuurlijk anders gaat hij misschien rare visioenen krijgen. Bijvoorbeeld dat Vreeman burgemeester van Wognum wordt en iedere dag van Tilburg heen en weer moet worden gereden door zijn chauffeur Smolders. En ondertussen maar bekvechten, theater in optima forma, Tilburg is in de vaart der volkeren opgestoten.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Bier staat wel in de belangstelling tegenwoordig, zelfs het Volkskrant magazine bevatte vandaag een artikel over kleine brouwerijen in Nederland. Daarin werd de voor Pol onbekende brouwerij de Molen in het zonnetje gezet. Hun bier vindt met gemak zijn weg door heel de wereld. Pol vindt het al prachtig als een van zijn bieren de Tilburgse stadsgrenzen overschrijdt maar het zou toch wel mooi zijn als een groepje bierminnende Mongolen ergens in de winderige straten van Ulaan Bataar het bier van Pol tot het beste van de wereld zou uitroepen. De distributie zou hij dan niet zelf per ligfiets doen want dat is slecht voor de ontwikkeling van het bier. Ook slecht voor de ontwikkeling van de Mongolen trouwens, in weerwil van hen benaming is er over het algemeen niets mis met hun IQ maar teveel zwaar bier zou daar wel eens verandering in kunnen brengen. Een soort self fullfilling prophecy dus. Ook al niet goed voor de keelklanken die Mongoolse zangers schijnen voort te brengen waarbij allerlei boventonen hen weg vinden naar de oren van muziekliefhebbers die buiten de gebaande paden durven te treden. Boventonen zijn eigenlijk de esthers van de muziek zoals houttonen de muziek in het op eiken gerijpte bier brengen. Toch eens navragen bij de Rodenbach brouwerij of ze daar op stille dagen zachtjes muziek uit de vaten horen komen. Zoniet kunnen ze altijd nog een paar Mongolen uitnodigen, mocht Ulaan Bataar te ver zijn, dan zijn er altijd wel Mongolen te vinden in een willekeurige club van voetbalsupporters. Hier is dan wel weer iets mis met het IQ maar keelklanken voortbrengen kunnen ze dan weer wel, volzinnen maken daarentegen is dan weer een heel ander verhaal maar genoeg nu hierover.

Het was een mooie nazomerdag vandaag, een nazomer na een prachtige zomer overigens want het is jaren geleden, dat we zoveel in de tuin konden zitten. Menig avondmaal kon in de tuin worden verorberd en onder begeleiding van een lekker zelfgebrouwen bier werd het dan vanzelf weer feest. Nog beter als het eten zelf ook met bier bereid is. Pol oogstte recent nog veel lof met lamsvlees gestoofd in bier al is bier alleen niet genoeg om het stoofvlees op smaak te brengen, zwarte olijven horen er ook bij en rozemarijn en nog het een en ander. Eigenlijk is het leven simpel voor wie er van kan genieten, zon, lekker eten, lekker drinken en dan alleen nog goed gezelschap want genieten is leuker als je niet alleen bent.

Alleen zijn is soms ook heel fijn, zeker als je bier drinkt, want dat kan leiden tot gasvorming, dat is niet erg als je in Slochteren woont want daar is het volkomen geaccepteerd. Samen zijn is echter vaak nog veel mooier. Zeker als je in een bepaalde staat verkeert die vaak wordt omschreven als de aanwezigheid van veel exemplaren van een bepaalde soort gevleugeld insect ergens in die ruimte in het lichaam waar ook het speciaalbier terechtkomt, veel muziek gaat erover.

Wat rommelt er toch in de buik van Pol?

Pol de Schuimer

Overschuimers

De zomer brandt gaten in het gras en het is ineens heel duidelijk waarom het niet zo goed gaat met de mus in Nederland want spreekwoordelijk vallen ze dood van het dak. Niet bij Pol overigens want die heeft nog nooit een mus op zijn dak gezien. Dat schijnt ook zo te horen want deze vogelsoort schijnt zich vooral prettig te voelen in heggen en ander struweel

In Amsterdam valt ook wel eens wat van het dak maar dan gaat het om drugssmokkelende Nigerianen die bij ontdekking door de politie kiezen voor een vrije val, dat valt niet mee in de Bijlmer want de flats zijn daar hoog en het beton hard. Het vallen is niet zo erg maar het landen is nogal onprettig, ja ieder beroep heeft zo zijn nadelen, als je high bent is de vloer low.

Zomertijd is natuurlijk vakantietijd en het overgrote deel van de Nederlandse bevolking is er dan ook op uitgetrokken, op zoek naar andere plaatsen, landen, klimaten. In het geval van Roerstokleden zijn ze ook nog op zoek naar andere bieren. Dat heeft met logica niet zoveel te maken natuurlijk. Stel je rijdt naar Italië om daar wat speciaal bier te ontdekken, of naar Beieren waar de serveersters naar verluidt hun hand niet omdraaien voor het aanpakken van 10 of meer literglazen bier. Daarbij hun vracht steunend op hun bovengemiddeld weelderige vormen. Of er al wetenschappelijke onderbouwing is voor de relatie  BBB (Bier, Beieren, Borsten) is Pol niet bekend maar er zijn vast wetenschappers die deze handschoen willen opnemen. Stel dus, dat je naar een ver land rijdt om daar bieren te ontdekken, ben je dan slim bezig? Nee, natuurlijk, een eenvoudige rekensom leert dat op en neer naar München toch zo’n 1500 kilometer is (voorzichtige schatting), dat kost met een gemiddelde auto toch al gauw 120 liter benzine maal 1,30 euro (voorzichtige schatting want Pol moet het met een fiets doen en ziet zelden een benzinepomp). Ondanks een (zeer) ruime onvoldoende voor wiskunde in de schoolcarrière van Pol komen we dan toch op een vrij reële schatting van 160 euro aan alleen maar rijden. Daar komt dan nog bij: hotel of tent (€ 500), uit eten of brandschade door koken op onveilige campingbrandertjes (€ 300), aanschaf van impulsaankopen (€ 250, waaronder plastic rotzooi, T-shirts met I hartje en dan de plaatsnaam van de vakantiebestemming), verzenden van kaarten (0 euro want alweer vergeten), aankoop van caravan (€ 10.000) onderbrengen van huisdieren (€ 600, hun hotel is beter), verdroogde planten bij terugkomst (€ 10, het was al niet veel), deuk in auto na cafébezoek (€ 400), ziekenhuiskosten na betasten Beierse Borsten na teveel Bier (€ 600 want niet verzekerd) en dan is nog lang niet alles gerekend want je eet ook nog wel eens een ijsje (of legt dat op je blauwe oog na die verkeerd uitgevallen Beierse avond).

Zelfs met minder rekentalent dan Pol kun je dan toch al snel berekenen, dat het veel voordeliger is om de speciaalbieren die je wilt drinken gewoon via Internet te bestellen en die lekker thuis in je eigen lekkere stoel te genieten. Zelfs een bier uit Japan is dan niks te gek en mochten ze bier brouwen in Afghanistan (Burka Beer, The Hidden Secret) dan kan ook dat best betaald worden. Geen gedoe met ruzies onderweg over de route, geen oververhitte filemomenten, slappe of juist veel te sterke koffie, dagen niet kunnen poepen door verandering van voedsel of juist alleen maar. Maar ja, we gaan gewoon ieder jaar toch weer op vakantie.

En Pol nog ergens geweest? Jawel een paar dagen naar London, heet, smog, lawaai, druk, duur. Wel lekker toch, die Guinness uit de tap maar hadden ze die ook niet op de Heuvel?

Pol de Schuimer

Overschuimers

De opwarming van de aarde lijkt nu toch wel degelijk serieuze vormen aan te nemen. Vandaag struinde Pol samen met nog enige tienduizenden andere medemensen over de Meimarkt, Tilburgs hoogtepunt op rommelmarktgebied. Bruinrood getint kwam hij terug en hij niet alleen want om hem heen slenterde een horde tot voor kort blanke medemensen in diverse staten van verkleuring tussen de koopjes door. In sommige vlezige vrijmarktgangers leek zelfs een begin van de Maillard reactie te ontstaan, de caramelgeur bleek later toch afkomstig van een stroopwafelkraam maar het had zomaar gekund. Pol zag er mensen sjouwen met spullen die ze zeer waarschijnlijk het volgende jaar weer gaan proberen te slijten aan anderen in een eindeloze cirkel van rommelverplaatsing, van de ene zolder naar de andere schuur en door tot uiteindelijk de vuilcontainer het eens zo begeerde voorwerp voorgoed opslokt. Zonder BTW gaan lampenkappen, verwassen truitjes, bierglazen (in grote getale aanwezig), spelletjes en pannenlappen van de hand. Op naar een tweede leven of toch na de impulsieve aankoop na enige dagen toch maar weer naar een doos op zolder.

Wel een prachtige dag en ook in de tuin was het bijzonder aangenaam. De huisdieren lagen in hun volle lengte op diverse plaatsen in de tuin gedrapeerd. Met de oudste hond moet dan wel rekening worden gehouden want hij hoort bijna niets meer en gaat echt niet opzij als je langsloopt. Niet uit onwil maar omdat zijn slaap steeds meer de comateuze toestand benadert, de ouderdom maakt beslist minder waakzaam.

Pol trekt zich natuurlijk niets aan van het klimmen der jaren, hij blijft hardnekkig ontkennen dat er slijtage ontstaat. Op de meeste fronten wordt hij niet wijzer maar toch leert hij af en toe iets. Bijvoorbeeld dat het ondanks het prachtige weer niet verstandig is om een lekker biertje te pakken voordat de Salsa les begint. Hij heeft het wel eens geprobeerd maar het kwam de timing niet ten goede en sommige danspasjes leken ineens over te gaan in de lessen in knopen leggen die ooit in het leger waren gegeven. Overigens toen zonder resultaat, zoals eigenlijk de hele legercarrière van Pol een directe aanslag was op de veiligheid van het land. Ook zonder lessen lukt het Pol trouwens prima om zijn leven in de knoop te leggen. Je kunt maar ergens in uitblinken. Nu maar hopen dat de ontknoping nog gaat plaatsvinden voordat de nieuwe ijstijd aanbreekt want ook dat schijnt nog mogelijk te zijn.

Jammer dat Pol daar te laat aan denkt want op de Meimarkt waren nog zat lekker warme winterjassen te koop, evenals handschoenen, kachels en bierglazen. Die bierglazen hebben op zich niets te maken met een eventuele nieuwe ijstijd maar er waren er zoveel te koop dat het logisch lijkt om dit artikel twee keer te noemen. Dan komen de verkopers er misschien volgend jaar wel vanaf.

Wel bedenkelijk overigens dat er zoveel bierglazen te koop staan, zijn al die mensen dan gestopt met bierdrinken? Ligt daar een directe relatie met de economische crisis? Of zijn al die mensen ook gaan Salsa dansen en bang voor het in de knoop raken van hun benen?

Zoals men ieder wetenschappelijk onderzoek besluit zal ook hier de conclusie moeten zijn dat er verder onderzoek nodig is.

IJstijd of tropische storm, volgend jaar is het weer Mei, schrijf vast met stift op de dozen op zolder: “ Meimarkt”, kom je nog eens van je bierglazen af.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Het weer is zomers wat niet helemaal klopt bij het seizoen maar dat is wel vaker zo in Nederland, als je erover nadenkt, is het zelfs eigenlijk meer regel dan uitzondering. Erwin Krol laat dan altijd wel braaf zien wat normaal is voor de tijd van het jaar maar hij doet dat zo vaak dat niemand meer gelooft dat wat hij laat zien inderdaad normaal is.

Pol heeft vandaag wat plantjes gekocht en ook nog in de grond gezet want wat moet je er anders mee. Geen slaai, mee aai, mee juin, mee errepels maar het komt in de buurt. Sla wel, uien ook. Kippen in de tuin lijkt Pol geen goed idee gezien de aanwezigheid van in aanleg gewelddadige andere huisdieren die meestal meevallen maar als het moet toch hun instinct volgen en dan geen scrupules kennen. Nu maar hopen, dat morgen niet de nieuwe ijstijd uitbreekt want alles kan natuurlijk en of de ijsbergsla dan zijn naam ook waarmaakt? Dan laten de tomatenplantjes natuurlijk het kopje hangen.

Ik ween om bloemen in de knop gebroken, en voor de ochtend van hun bloei ontdaan, dichtte ooit Willem Kloos. Ergens rond 1880 en ver voor de opkomst van de moderne tuincentra. Wist hij veel dat we nu massaal naar een tuincentrum rijden om daar aangekomen de auto vol te laden met duurbetaalde plantjes die als het ooit lukt om ze volgroeid te krijgen, een veelvoud kosten van de op de markt aangeboden groenten? Iedereen weet, dat op het moment, dat de tomaten rijp zijn, de markt wordt overspoeld met tomaten. Per kilo worden de rode rakkers voor een grijpstuiver gedumpt en dat wat er in de eigen tuin de vraatzucht van de slakken, meikevers, coloradokevers, kakkerlakken, tomatenterriërs, etc. overleeft, kan niet concurreren met dat aanbod.

Bierbrouwen wordt door de meer onderlegde brouwers afgeraden bij hogere temperaturen. Dat geldt dus voor een groot deel van het jaar, met natuurlijk weer de kanttekening dat er eigenlijk niets valt te zeggen over de temperatuur die wordt verwacht. Het kan vriezen en het kan dooien en dat in ieder seizoen. Dus is het beter om je niet te laten afremmen door wat het seizoen misschien van je vraagt. Vandaag is het zomer, morgen winter maar meestal is het herfst. Dus met een bokbier schiet je eigenlijk altijd wel raak.

Dus, brouwer, brouw gewoon door, hou geen rekening met het weer, dat kan morgen anders zijn. Geloof ook niet in je horoscoop. “ Beste stier, uw horens zullen morgen niet overvloedig gevuld zijn, beste maagd, vanaf morgen heeft u een ander sterrenbeeld. Beste steenbok, klauter maar door, maar de val komt na de klim”. Geloof er maar niet in, geloof liever in je eigen bier, met goede gist, lekkere hop en vaardigheden die je bij de Roerstok leert moet dat goedkomen. Dan brouw je een lekker bier naar eigen smaak, niet afhankelijk van het seizoen.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Plagiaat!!!!!, dat was natuurlijk de eerste gedachte die opkwam bij Pol toen hij op de laatste clubavond werd geconfronteerd met een gastspreker die zich voorstelde als…..Pol.

Omdat deze Pol werkzaam is in de psychiatrie kon hij zich niet voorstellen, dat hij acuut psychotisch was geworden, dat zou hij dan toch moeten herkennen. Dus dat daar een onbewust gematerialiseerde versie van zichzelf stond leek hem niet aannemelijk. De andere Pol moest het evenals deze schrijvende versie doen met een minder dan gemiddeld aantal centimeters maar hij had duidelijk voor op deze versie, dat hij nog de “zwarte Pol” kon brouwen. Deze Pol moet het doen met de “grijze Pol” en of daar een markt voor is?

De chronische te laat kom ziekte van Pol verhinderde het vormen van een compleet beeld maar hij meent begrepen te hebben, dat de Zwarte Pol vlakbij LaChouffe gevestigd is en daar zijn bier brouwt.

Dan was er ook nog iets met Maple Syrup, wat in dit bier was gedaan. Het prijzige ahornsap, ingedikt tot stroop, schijnt een extra dimensie te kunnen geven aan bier.

De ervaringen van Pol met deze stroop zijn van een andere aard. Toen hij nog een zwarte Pol was, toog hij met vrienden naar de Verenigde Staten om zich aldaar te vergapen aan de natuur, die is zeker spectaculair te noemen. Bryce Canyon bijvoorbeeld is iets wat je normaal gesproken nog in je mooiste dromen niet bedenkt maar ligt daar in al zijn rood getinte schoonheid gewoon te liggen. Vreemde rotsformaties, prachtige kleuren, het is echt een wonder.

De volgende dag moet er echter ook weer gegeten worden, ontbijten in Amerika doe je bij voorkeur in een restaurant, of wat daar voor door moet gaan want ook McDonald’s valt daaronder. Het ontbijt kan bestaan uit gebakken aardappelen maar ook uit de Amerikaanse versie van wat wij pannenkoeken noemen, de pancake.

De pancake nu is een vergissing van een heel tragische aard. Op ons bord werd een dikke sponzige, net – niet - brij gedeponeerd in ronde vorm. Het kleffe geval werd vergezeld van een (vanzelfsprekend plastic) flesje met de door de sprekende, zwarte Pol blijkbaar zo gewaardeerde Maple Syrup. Het flesje bevatte een licht zoete substantie die zich verhoudt tot onze ferme Hollandse stroop als de reeds ten grave gedragen Buckler tot Westmalle. Een laffe, nauwelijks zoete, stroop werd over de sponzige spatlap gegoten. Het resultaat was een darmkrampwerkende nachtmerrie bij dag. Gecombineerd met de slappe koffie die ongelimiteerd te verkrijgen is in de vorm van de “refill” een ontbijt dat garant staat voor een totale ontregeling van de darmperistaltiek.

Met zijn vieren in een huurauto vereist dat een goede verstandhouding want regelmatig ontsnapt er een zucht van verlichting uit lagere regionen.

In afwachting van de bruine Pol.

Pol de Schuimer

Overschuimers

En weer is het carnaval, het komt ieder jaar terug maar tot nog toe in de meeste edities zonder Pol zijn aanwezigheid. De voorgaande twee edities was Pol eindelijk over zijn Rotterdamse achtergrond heengestapt en stortte hij zich in het feestgedruis. Tot zijn eigen verbazing met veel genoegen.

Dit jaar echter verliep het niet zo vlot, op zaterdagavond stond voor alle cafés in Tilburg (nou ja, die op de Heuvel dan toch) een lange rij wat het kroeghoppen onmogelijk maakte. Zondagmiddag was de optocht koud en mocht er nog niet gedronken worden want de Salsa les ging door. Pol heeft zich er daarna maar bij neer gelegd, dat het carnaval ook zonder hem wel doorgang kon vinden. Tot nog toe zijn er geen tegenberichten in de kranten verschenen waarin zijn afwezigheid aan de orde wordt gesteld en hij dringend wordt verzocht zich bij de eerste de beste bierpomp te melden. Misschien maar beter want er moest op maandag toch weer gewoon gewerkt worden. Met Salsa benen lukt dat toch beter dan met pilspoten dus de wereld van de geestelijke gezondheidszorg zal er blij mee zijn dat niet iedereen uit dit werkveld in een vreemde uitmonstering aangeschoten over straat zwalkt. Wel saai natuurlijk maar ach, het kan niet altijd actie zijn in het leven.

Het geld komt toch wel op want na een concertbezoek in de binnenlanden van België (in Beringen om precies te zijn, u welbekend van de nabijheid van Brouwland) werd Pol in het holst van de nacht getrakteerd op een plotselinge kortdurende bijverlichting van de donkere weg. Helaas deed de flitspaal zijn werk en met een kleine dertig kilometer te veel op de snelheidsmeter zal het wel een bedrag van drie cijfers worden. Pol rijdt nooit te hard. Ja, daar zitten de gevangenissen vol mee, maar in dit geval is het waar, bijna waar, want dit keer reed hij dus wel degelijk te hard. Het was wel een goed concert trouwens maar op deze manier wel erg duur, waarschijnlijk duurder zelfs dan dat er aan de carnavalstap afgerekend zou moeten worden. Wel een fijne ondersteuning van de economie natuurlijk, in de Belgische mijnstreek zal het toch al wel armoe zijn dus uiteindelijk is het voor het goede doel. Het is nu naast de bon dus ook wachten op een lintje.

Wat duurt de winter trouwens lang, wel heel fijn dat het een poos echt winter was met eindelijk weer eens de mogelijkheid om de ijzers onder te binden maar na weer een zoveelste grijze dag mag het wel richting lente gaan. Pol zal wel niet de enige zijn die er zo over denkt. Een reisje naar de zon zit er nu ook niet meer in nu de Belgische politie het geld in beslag gaat nemen. Vreemd eigenlijk dat als je geld door het putje spoelt je zoveel dingen kunt bedenken die je ook had kunnen doen. Eigenlijk heb je het dan meerdere malen niet uitgegeven wat dan toch weer het gevoel van besparing oplevert en zo kun je dus alles wat krom is net zo gemakkelijk weer recht praten. Dat is toch wel een fijne eigenschap van de mens en het helpt zeker bij het overwinnen van de rampen en rampjes die we allemaal in het dagelijks leven meemaken.

Dus geen carnaval, toch feest, geen vakantie naar de zon en dus geld uitgespaard, wel de Belgische economie gesteund dus goed bezig geweest, kortom alles komt goed als je er maar op de juiste manier tegenaan kijkt. Lukt dat even niet dan is het altijd nog mogelijk een lekker stevig glas bier te drinken, dan lijkt alles ook weer lichter. Ook je portemonnee.

Pol de Schuimer

Overschuimers

De vorst is weer voorbij, de kou blijft nog wel wat aanhouden maar voorlopig kunnen de schaatsen weer in de schaatsbeschermers uitrusten (of gaan roesten want vergeten de ijzers goed droog te wrijven maar dat komt op de stapel nog uit te voeren plannen).

Hooguit kan Pol nog een scheve schaats rijden, daar doet hij ook regelmatig zijn best voor, met wisselend resultaat overigens. Het lukt wel af en toe samen met een vrouw te zwieren maar in het bochtenwerk komt het toch steeds tot valpartijen. Met gevallen vrouwen wil Pol niet gezien worden (althans niet publiekelijk) dus eindigt daar de pas de deux. Tsja, soms is de werkelijkheid koud en hard.

Gelukkig ook vaak niet, zo was het afgelopen weekend feest in huize Pol de Schuimer en dan is een man toch blij dat hij zelf bier brouwt. Want schuimen deed het en zonder op te willen scheppen (dat moesten de gasten zelf doen, Pol wil best koken maar bedienen moeten ze maar zelf kunnen). Het zelfgebrouwen bier is toch wel een aanleiding voor vrienden om langs te komen, dus aan de eenzamen onder de brouwers zou Pol het motto willen meegeven: “als je brouwt, heb je vrienden”. Niet geheel zonder voorwaarden natuurlijk want het bier moet wel in orde zijn. Weinig gasten willen middels het aangeboden bier onvrijwillig herinnerd worden aan hun laatste ziekenhuisbezoek of zich afvragen of ze per ongeluk een glas hebben gekregen wat nog in het afwasteiltje zat. De S.O.S. hulpdienst is dan wel gratis maar je wilt het toch liever niet hebben op een feestje dat al je gasten hun telefoon pakken om alle hulpverlenende instanties te bellen. Van dit alles was natuurlijk geen sprake want met bijna 25 jaar brouwervaring moet je toch wel een beetje kunnen brouwen en als het dan toch mislukt voldoende inzicht en proefvermogen hebben om toch maar de slijter blij te maken met een forse kapitaalinjectie. Gelukkig waren de gasten van Pol erg tevreden. De lezers van dit blad kunnen dit toch niet controleren maar het is echt waar. Of is dat wat al die gevangenen ook zeggen over hun onschuld?

Ouder worden, de reden voor het feestje, is natuurlijk niet alles, zonder leesbril ben je al gauw gehandicapt in deze wereld waarin de kleine lettertjes nogal eens van belang zijn. Je leest het even niet goed, ziet iets over een hoge rente en voor je het weet is het spaargeld in het onherbergzame IJsland bevroren of verdampt, afhankelijk van wat de plaatselijke geisers doen.

Je pincode intoetsen wordt ook al moeilijker. Het lijkt net alsof de apparaatjes met de dag kleiner worden en je moet een bijna braille-achtige beheersing hebben om de minuscule toetsjes op de juiste manier te beroeren. Daarbij helpt het niet als je de avond ervoor een intensieve poging tot bierkeuring hebt gedaan. De echte bejaarden vragen dan de discreet afgewende achterliggende persoon aan de kassa maar dat is vragen om problemen. Voor je het weet staat je pincode op Hyves voor iedereen te lezen en moet je de rest van het leven in bittere armoe slijten. Gelukkig kun je dan nog wel je eigen bier brouwen want dat kost niet zo heel veel. Het bittere kun je dan tenminste zelf in de hand houden.

Pol de Schuimer

Overschuimers

“ Give Ireland back to the Irish”, Paul McCartney zong het allang geleden toen de oorlog in Ierland nog stevig aan de gang was. Pol was de vorige dagen even naar Dublin, voor een concert van John Martyn, wie hem niet kent moet maar eens luisteren want dat wil je niet missen.

Even naar Dublin is natuurlijk wel een verworvenheid van de moderne tijd. Toen het nog met paard en wagen moest en in het geval van Ierland, met de boot, deed je dat niet zomaar. Nu de goedkope vluchten zo’n vlucht hebben genomen is zo’n reisje echter geen probleem meer, voor 20 euro op en neer, je kunt er nog niet voor naar een concert in Amsterdam. Wel een beetje schuldgevoel natuurlijk want het is slecht voor het milieu. Omdat Pol al heel lang niet heeft gevlogen mocht het wel een keer, hij plant wel een boompje extra van de zomer.

Waarom Ireland teruggeven moet worden is Pol overigens niet geheel duidelijk geworden, het zou kunnen gelden voor Noord Ierland maar in Dublin is men geheel zijn Ierse zelf en hoeft er niets teruggeven te worden. Natuurlijk zijn ook daar de sporen van de globalisering aan te treffen, McDonald’s en Burger King domineren ook daar het straatbeeld naast H&M en Zara. Blokker ontbreekt maar daar staat tegenover dat de firma Heineken er weer een dikke vinger in de pap heeft. Gewoon een kwestie van je er niets van aantrekken en kijken wat de Ieren zelf doen. Dat lijkt verbazend weinig op werken overigens. Het lijkt wel of iedereen op straat loopt, gewoon op een maandag is het enorm druk in de straten van Dublin en ’s avonds loopt een lange stoet van feestelijk geklede mensen rond op weg naar clubs. Verder speelt het leven zich af in de pubs en dat is een goed leven. Wat een prachtige pubs! Fraaie art-deco zaken met veel glas in lood, mozaïek vloeren, koperen togen en natuurlijk niet in de laatste plaats, veel taps. Uit die taps vloeit weliswaar ook Heineken maar die tap lopen we voorbij. Waarschijnlijk zijn de werkende Ieren de Ieren die in de horeca werken want daar is veel personeel om de vele klanten te bedienen. De Ieren hebben waarschijnlijk een iets ander idee van de verzorgingsstaat dan wij. Hier is de ene helft van Nederland de hulpverlener van de andere, daar is de ene helft van het land de kroegbaas van de andere. Uiteindelijk is het misschien niet eens zo’n groot verschil, de man achter de toog kan je ook troosten, naar je luisteren, een advies geven. Als extra heeft hij dan wel dat hij je ook (tegen betaling van 4 euro) een heerlijk glas Guinness kan tappen en volgens Pol, die het kan weten, is dat veel werkzamer dan Prozac, of het goedkoper is moet nog even nagekeken worden. In ieder geval is een psychiater duurder dan een barman.

Onweerstaanbaar, zo’n Pint langzaam van wit naar zwart optrekkend glas bier met een schuimlaag die de stevigheid van slagroom evenaart. Pol zag de Ieren heel rustig van hun bier drinken, degenen die Heineken dronken (best veel) zijn natuurlijk geen echte Ieren maar mutanten die nog slecht aan hun einde zullen komen. Nee, de ware Ier en Ier in wording drinkt op zijn gemak zijn Pint of Guinness. Wie zou er niet vallen voor een “ blonde with a black dress”?

Pol de Schuimer

Overschuimers

“ Give Ireland back to the Irish”, Paul McCarney zong het allang geleden toen de oorlog in Ierland nog stevig aan de gang was. Pol was de vorige dagen even naar Dublin, voor een concert van John Martyn, wie hem niet kent moet maar eens luisteren want dat wil je niet missen.

Even naar Dublin is natuurlijk wel een verworvenheid van de moderne tijd. Toen het nog met paard en wagen moest en in het geval van Ierland, met de boot, deed je dat niet zomaar. Nu de goedkope vluchten zo’n vlucht hebben genomen is zo’n reisje echter geen probleem meer, voor 20 euro op en neer, je kunt er nog niet voor naar een concert in Amsterdam. Wel een beetje schuldgevoel natuurlijk want het is slecht voor het milieu, omdat Pol al heel lang niet heeft gevlogen mocht het wel een keer, hij plant wel een boompje extra van de zomer.

Waarom Ierland teruggeven moet worden is Pol overigens niet geheel duidelijk geworden, het zou kunnen gelden voor Noord Ierland maar in Dublin is men geheel zijn Ierse zelf en hoeft er niets teruggeven te worden. Natuurlijk zijn ook daar de sporen van de globalisering aan te treffen, McDonalds en Burger King domineren ook daar het straatbeeld naast H&M en Zara. Blokker ontbreekt maar daar staat tegenover dat de firma Heineken er weer een dikke vinger in de pap heeft. Gewoon een kwestie van je er niets van aantrekken en kijken wat de Ieren zelf doen. Dat lijkt verbazend weinig op werken overigens. Het lijkt wel of iedereen op straat loopt, gewoon op een maandag is het enorm druk in de straten van Dublin en ’s avonds loopt een lange stoet van feestelijk geklede mensen rond op weg naar clubs. Verder speelt het leven zich af in de pubs en dat is een goed leven. Wat een prachtige pubs! Fraaie art-deco zaken met veel glas in lood, mozaïek vloeren, koperen togen en natuurlijk niet in de laatste plaats, veel taps. Uit die taps vloeit weliswaar ook Heineken maar die tap lopen we voorbij. Waarschijnlijk zijn de werkende Ieren de Ieren die in de horeca werken want daar is veel personeel om de vele klanten te bedienen. De Ieren hebben waarschijnlijk een iets ander idee van de verzorgingsstaat dan wij. Hier is de ene helft van Nederland de hulpverlener van de andere, daar is de ene helft van het land de kroegbaas van de andere. Uiteindelijk is het misschien niet eens zo’n groot verschil, de man achter de toog kan je ook troosten, naar je luisteren, een advies geven. Als extra heeft hij dan wel dat hij je ook (tegen betaling van 4 euro) een heerlijk glas Guinness kan tappen en volgens Pol, die het kan weten, is dat veel werkzamer dan Prozac, of het goedkoper is moet nog even nagekeken worden. In ieder geval is een psychiater duurder dan een barman.

Onweerstaanbaar, zo’n pint langzaam van wit naar zwart optrekkend glas bier met een schuimlaag die de stevigheid van slagroom evenaart. Pol zag de Ieren heel rustig van hun bier drinken, degenen die Heineken dronken (best veel) zijn natuurlijk geen echte Ieren maar mutanten die nog slecht aan hun einde zullen komen. Nee, de ware Ier en Ier in wording drinkt op zijn gemak zijn Pint Guinness. Wie zou er niet vallen voor een “blonde with a black dress”?

Pol de Schuimer

Overschuimers

De thuisbrouwer heeft het niet altijd makkelijk. Nu Pol na een periode van weinig of niet brouwen de roerstok weer een zwier probeert te geven, gaat er nogal eens iets mis. Hoewel de kennis niet echt is weggezakt lijkt dat er soms wel op. Het is soms net alsof de apparatuur wraak neemt voor de periode waarin van enige verwaarlozing sprake was. Het eerste bier was ondanks het duchtig schoonmaken met stoom van alle spullen al snel zuur. Een vettige laag brij op het bier tijdens de gisting die uiteindelijk veranderde in een vlokkerig geheel, nog later leek het een bad vol maaien, had al wat twijfels doen rijzen en inderdaad, uiteindelijk bleek er onbedoeld 30 liter azijn gevormd te zijn. Zoveel sla eet Pol nou ook weer niet dus het riool was er goed mee. Het laatste bier leek weer gewoon ouderwets goed te gaan, de gisting kwam weliswaar wat traag op gang maar na een paar dagen leek het bier goed te gisten terwijl de densimeter na enkele dagen nauwelijks verschil aangaf. Schone schijn dus, het lijkt een beetje op het liefdesleven van Pol, het begint veelbelovend en schuimend, de zaak lijkt goed op gang maar het eindigt voordat de vergisting heeft plaatsgevonden waarna de boel verzuurt.

In het geval van het bier is er nog hoop want Pol heeft gewoon ondergist toegevoegd, dat heeft een vorige keer ook geholpen dus het zou nog kunnen. Nieuwe gist toevoegen aan een relatie ligt wat moeilijker, vrouwen bewegen nu eenmaal een stuk sneller dan gistvaten en zijn kieskeuriger in de keuze van het gisttype en dat zijn er vele.

Maar niet getreurd, er is altijd nog hoop, hybride gisten zijn er tenslotte ook nog dus met een beetje aanpassing moet het lukken.

Ondertussen doet Pol zijn best om zich naast het bierbrouwen te bekwamen in het Salsadansen. Op de opzwepende tonen van de Zuid-Amerikaanse klanken doet Pol zijn best om in de maat te blijven. Plotseling kijkt hij toch met andere ogen naar de man die iedere zaterdag in de heuvelstraat zijn stramme pasjes uitvoert en zijn c.d.’s probeert te verkopen. Hij is dan wel stram maar zijn draaien zijn wel in de maat. Dat blijkt toch nog moeilijker dan gedacht, maatgevoel heeft Pol wel maar op tijd bedenken dat er weer eens een draai moet worden ingezet valt niet altijd mee. Je moet niet alleen op je eigen pasjes letten maar ook nog je danspartner leiden. Met enige nadruk moet je duidelijk maken dat zij naar links moet draaien, of naar rechts, of opzij. Een vorm van multi-tasking die past bij de moderne tijd, de goede dansers kunnen er waarschijnlijk ook bij telefoneren, een cursus Spaans doen en hun partner proberen te versieren. Dat is voor Pol nog lang niet weggelegd, hij is allang blij dat zijn danspartner heel lief is en geduldig en gewillig meedraait ook als Pol het niet zo heel duidelijk aangeeft. Wel bijzonder is, dat het Salsa dansen een nogal macho uitgangspunt heeft, de man leidt en de vrouw volgt. In het echte leven is dat zelden het geval maar Pol is er toch wel blij mee. Als het dan niet lukt om de gist te commanderen, dan kan hij in ieder geval nog zijn danspartner in de door hem gewenste richting dirigeren. Nou nog leren om zelf de richting te bepalen.

Pol de Schuimer

Overschuimers

De zomervakantie is weer geweest, misschien dat een enkele vermogende en niet meer arbeidsplichtige Roerstokker nog met de sleurhut op trektocht is door warme streken maar voor de meesten zal toch gelden, dat de dagelijkse plichten weer moeten worden vervuld. Als het aan de regering ligt zal dat voor velen ook nog tot ver na de huidige pensioenleeftijd nog zo zijn. Ook Pol zal, mits nog in leven, op zijn vijfenzeventigste nog achter zijn rollator schuifelend de mens in psychische nood moeten bijstaan. Dat wordt er dan wel makkelijker op want hij is dan toch langzaam doof geworden en hoort maar hooguit de helft van de problemen waarmee de behandeling dus ook met de helft bekort kan worden. Daaruit vloeit dan voort, dat er langzaam weer minder werk komt, de pensioenleeftijd dus weer omlaag kan en de achterkleinkinderen weer met vervroegd pensioen kunnen. Zo lossen veel problemen zich vanzelf weer op.

Vakantie is natuurlijk niet alleen maar lol, dat weten de psychiatrisch verpleegkundigen die ieder jaar een tros psychotisch geworden vakantiegangers uit exotische landen moeten ophalen maar al te goed. Om maar te zwijgen van de hardwerkende managers die na het om zeep helpen van weer een bedrijf van de vette bonus eens lekker op vakantie gaan om eenmaal tot rust gekomen op het witte zand aan een hartaanval te bezwijken.

Ook voor Pol is vakantie niet alleen feest met twee puberende dochters in een caravan op een veelvuldig door regen geteisterd Terschelling. Het heeft zeker zijn momenten maar af en toe rijzen toch de twijfels aan het waarom van deze forse financiële injectie in dit fraaie eiland.

De pubermeisjes willen vooral zo min mogelijk met hun vader gezien worden. ’s Ochtends is dat geen probleem want de ochtend bestaat niet voor hen. De dag begint pas na het middaguur maar ook bij mooi strandweer willen de dames niet naast hun vader op het strand gezien worden want dat is “voor schut”. Op de “voor schutlijst“ staan vele activiteiten die voor de wat oudere mens geen probleem lijken. Op de fiets zitten met een tas achterop, met de trein en niet met de auto, met de verkeerde zwembroek aan zwemmen, grappen maken tegen andere mensen, etc.

Heel veel is “not done” op die leeftijd en ze doen dan ook niet veel.

Gelukkig gaf het Pol de gelegenheid om zelf lekker te gaan hardlopen, wandelen en aan het eind van de middag met een lekker biertje weg te zakken in een boek. Dus zo erg was het ook niet.

Maar dan weer aan het werk, het wordt al weer veel sneller donker en nog even en de verwarming zal toch aan moeten. De winter is dus weer in zicht al is het tegenwoordig toch meer een zeer langgerekte herfst die we meemaken. Nu maar hopen dat de brouwers ook inzien dat de herfst tegenwoordig minstens een half jaar regeert. Dat zou dan betekenen, dat de zo geliefde bokbieren nog heel lang beschikbaar blijven.

Daar kan Pol zich wel in verheugen, zo komt hij de herfstvakantie ook wel weer door maar dan wel alleen en niet in een caravan of het moet zijn dat die droomvrouw zich nog gaat melden. Dan is een tentje op Terschelling ook weer mooi, zelfs met regen.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Het schrijfseizoen zit er al weer bijna op, de laatste redactievergadering van de voorzomerse helft van het jaar is gehouden in de tuin. Fluitende vogeltjes op de achtergrond, al moet Pol constateren, dat de vogels, sinds ze de ringtones van de alomtegenwoordige mobieltjes imiteren, steeds overheersender worden.

Net als de mobieltjes zelf natuurlijk, zit je op de fiets met je fietstassen vol met boodschappen, schiet er een bellende blinde net voor je onverwacht naar links, geheel verdiept in een onzinnig gesprek met een onbekende. De inhoud is meestal zoiets als:  “ Waar ben jij nu?, nou ik werd net bijna aangereden door een klojo op een fiets vol boodschappen die niet gewoon telepathisch aanvoelt dat ik naar links ga, de sukkel, en jij? Nou ik zit net met mijn fietstassen vol boodschappen achter een of andere idioot die zit te bellen en dus niet oplet en ineens naar links schiet waardoor mijn rechtsdraaiende yoghurt ineens van richting verandert waardoor ik nu al kan voorspellen, dat ik morgen darmklachten heb”.

Gesprekken van deze en nog mindere aard hoort Pol regelmatig in de trein. Zodra het station in zicht komt grijpt de halve bezetting van de trein naar het draadloze ding om door te geven dat ze er over enkele minuten zijn. Totaal zinloos want dat was al bekend uit de dienstregeling  die overal op het station hangt te pronken. Als het wat later wordt, wat dan nog?

In de tuin treedt de duisternis maar langzaam in, tot laat in de avond kan er vergaderd worden, het zicht wordt wel iets minder maar dat doet er niet toe want na een zo lang samenzijn van de redactie kan de lijst met te behandelen punten blindelings worden afgewerkt.

En dan moet de zomer nog komen. Wat zal de zomer dit jaar brengen? Wordt het een hete zomer, weer een mislukte zomer zoals vorig jaar en het jaar daarvoor? Wordt het de “summer of love” voor Pol en voor al die anderen of gewoon een miezerige imitatieherfst? Gaan we gewoon brouwen of wordt het zo heet, dat de bacteriën al bij het schrijven van het recept helemaal op scherp staan en toeslaan zodra het wort wat wordt?

Niemand kan in de toekomst kijken natuurlijk dus weet ook niemand of De Roerstok over 25 jaar nog bestaat, mocht het zo zijn dan kan Pol, mits nog in leven, waarschijnlijk slechts met een rollator de vergadering bezoeken. Hij ziet dan achter de bestuurstafel een stel kwijlende bejaarden die het verschil tussen dubbel en triple alleen nog kunnen beoordelen aan de hand van de sterkte van hun bril. Met twee brillen op zal het wel een dubbel zijn en met moeder de vrouw is de enkel al een hele tour geworden en die is zonder bril ook wel te vinden. De triple is dan drie keer de enkel en die komt niet meer in zicht, daarmee vervalt dus een klasse. Moedwillig verdwalen is ook een optie op die leeftijd. Ergens tussen enkel en dubbel zal het ook best goed toeven zijn. Dan komt er nieuwe bierklasse uit, tussen enkel en dubbel komt de anderhalf.

Een beetje tussenin, precies de positie van dit clubblad, tussen lente en herfst en misschien ook wel de positie van Pol, ergens tussen hoop en vrees.

Pol de Schuimer

Overschuimers

 De Roerstok bestaat nu toch al wel heel lang, ongeveer zo lang als de helft van het leven van Pol de Schuimer, trouwens als Pol nog eens goed rekent is het niet eens ongeveer maar zelfs precies de helft.

De bierbrouwerij als hobby begon voor Pol in een voor sommige leden niet meer terug te roepen tijdperk.

Niet terug te roepen doordat ze zeer actief brouwende leden waren (wat niet echt een ondersteuning is voor de werking van het geheugen) of niet terug te roepen omdat ze toen simpelweg nog niet konden lopen, misschien zelfs nog niet geboren waren.

Dat brouwen was toen een nog grotendeels een bezigheid voor zich in onwetendheid wentelende welwillende amateurbrouwers.

Kennis was er weinig, materiaal en ingrediënten nog minder. Pol zelf klooide maar wat aan met zwarte mout die met een hamer werd geplet en veel te veel hop. Met het aldus verkregen mislukte en schuimloze dropwater gooide hij geen hoge ogen bij bierliefhebbers, het ministerie van defensie was wel geïnteresseerd in de mogelijkheden van eventuele biologische oorlogvoering maar daarvoor bleek de hoeveelheid van 5 liter toch weer te weinig.

Met vallen en opstaan begon het amateurbrouwen zijn vorm te krijgen. Zout bier, schuimloos bier, bier dat leek te concurreren met het ziekenhuis om het oproepen van de meest kwalijke geur. Bier met de smaak van appels, metaal, leer, stalmest, volgezogen geurvreters, spruitjes gekookt in petroleum, oma’s directoire na drie weken zonder douche, een na tien jaar geopende grafkist, de urine van een aan koudvuur overleden nijlpaard dat al drie weken in de brandende zon van Afrika ligt te ontbinden. Het zijn maar enkele voorbeelden van de in de loop der tijd ingeleverde beoordelingen.

Toch begon het erop te lijken. De amateurbrouwers van de Roerstok begonnen steeds betere bieren af te leveren. Er kwam schuim op het bier, het bier was helder en zelfs de geur werd beter. De kennis over brouwen nam in snel tempo toe. We gingen beluchten, roeren met motortjes in plaats van de met de hand aangedreven roerstok, we gingen koelen zonder daaronder te verstaan dat we het wort gewoon een nacht buiten lieten staan om gezellig wat infecties uit te nodigen, kortom, we gingen het leren.

Sommige amateurs wisten bieren te brouwen die beter waren dan de bieren die sommige zogenaamde professionele brouwers produceren. De kennis over het brouwproces nam een enorme vlucht. Sommigen onder ons, waarbij we niet in de laatste plaats moeten denken aan een inwoner van Loon op Zand met een omvang die evenredig toe lijkt te nemen met de almaar groeiende hoeveelheid kennis van het brouwen, lijken zelfs de vleesgeworden Wikipedia van het brouwen te zijn geworden. Nog meer dan ingenieur Lely wist van afsluiten en droogleggen, weet hij van doorbreken en natmaken.

De clubavonden staan op een niveau dat door een opfrissingscursus van de Heineken brouwmeesters niet wordt gehaald. Onze sprekers, niet zelden grootheden in het land der brouwers, zijn regelmatig verbaasd over het niveau van de amateurs.

En dat niveau is hoog! Sommige amateurbieren zijn beter dan wat er voor (te) veel geld wordt verkocht. Soms ook niet natuurlijk, flesjes die door Osama-bin-Laden graag zouden worden gekocht om hun in potentie aanwezige springkracht, blijven af en toe voorbij komen. De meerderheid der bieren is echter van goede kwaliteit.

Wat willen we nog meer? Is er nog wat te wensen?

Natuurlijk is er nog wat te wensen. We hebben veel geleerd over brouwen, we kunnen het brouwproces steeds beter sturen, we hebben een hoeveelheid kennis in huis waar de familie Swinkels U tegen zegt.

Wat is er dan te wensen?

Nou, Pol zal niet de enige zijn die merkt dat er meer gerst, mout en hop in theoretische zin over de tong gaan dan in daadwerkelijk concreet vloeibare zin. Dus als Pol iets mag wensen voor de komende vijfentwintig jaar dan is het: niet lullen, flessen vullen.

 Pol de schuimer

Overschuimers

Een witte Pasen, het is toch geweldig wat we met zijn allen bij elkaar weten te autorijden, terrasverwarmen, vliegen en jetskiën. Morgen komen de ijsberen langs volgens Al Gore en dan hebben ze nu toch mazzel want vallen ze met hun neus in de sneeuw die op de Pool allang is gesmolten. Wat nou milieuramp, het verplaatst zich gewoon, niks aan de hand. Zomer wordt winter, winter wordt herfst, herfst wordt weer lente en de lente slaan we over. Het is alleen maar de volgorde die anders is.

De lentebok moeten we dus in november gaan brouwen, want rond januari valt volgend jaar de lente, de zomer valt op een donderdag en de herfst van februari tot januari dus er is ruim tijd voor de herfstbok. Dat jaar geen winter dus winterbier even niet doen.

Het houdt het brouwen wel leuk toch? Je zit niet meer zo vast aan al die voorgeschreven seizoenen en je kunt toch gewoon lekker experimenteren wanneer het je uitkomt.

Pol zelf is niet al te actief met brouwen, hij is nog bezig met een slopende eindsprint om eindelijk eens die opleiding af te maken. Daarmee heeft hij al enige jaren de hoon van zijn dochters over zich af geroepen, dat je als bejaarde (want dat ben je al snel) nog op school zit is toch wel van de ratten besnuffeld. Er ligt nog wat bier in de kelder van de verjaardag. Waarbij weer eens bleek dat brouwen een heel goede manier is om vrienden te maken. Henny Vrienten had het kunnen zingen met wijlen Herman Brood: Als je brouwt, heb je vrienden.

Gezellig was het wel want niet iedereen is gewend aan wat zwaarder bier dan pils en dan wordt de sfeer al snel vrolijk. De voor de verjaardag gebrouwen voorraad ging er dan ook in ras tempo doorheen, niet helemaal gelukkig, maar wel een heel eind. Toch fijn om als amateur brouwer zo’n compliment te krijgen.

Pol weet wel dat hij met zijn huidige lage productie niet eens een uitzondering is binnen de Roerstok. Dat is wel jammer want het lijkt er soms op dat er meer wordt gepraat over bier dan dat er gebrouwen wordt. Maar misschien keert het tij, Pol ziet de laatste tijd weer meer nieuwe leden en de discussies zijn levendiger dan een gistcel in een petrischaaltje.

Dus er moet weer meer gebrouwen worden, ook al gaan de gerstprijzen omhoog en schieten de hopprijzen de olieprijs voorbij. Nog even en de oliesjeiks gaan hop verbouwen, of we gaan rijden op hopolie. Hangt ervan af hoe de markt zich ontwikkelt.

Wie weet rijden de auto’s over een paar jaar wel op bier, met een intelligente motor die als hij weet dat er moet worden ingehaald op dubbel overschakelt, als er een bumperklever achter je zit de Duvel in stelling brengt en voor de lange reizen de Triple kiest.

Dan zal er zeker meer gebrouwen worden want als de Nederlander iets heilig verklaard heeft dan is het wel het autorijden. Al kost de benzine honderd euro per liter, we blijven rijden, we moeten wel want we willen ook brouwen en ook graag ijsberen in de polder ontmoeten. Die schijnen trouwens wodka te drinken, geen bier.

Pol de schuimer

Overschuimers

Na vele jaren verbazing over de radicale gedaantewisseling die de bevolking van het zuiden van Nederland ondergaat tijdens carnaval, heeft Pol sinds vorig jaar de smaak te pakken. In eerste instantie leek het toch wel een feest dat teveel in de richting kwam van het dagelijks werk van Pol in de psychiatrie, mensen die niet waren wat ze normaal zijn, vreemde kleren, rare liedjes over bloemetjesgordijnen en keukendeuren, paarden in de gang en een meer dan gemiddelde vraag naar bier.

Maar het gewenningsproces voltrok zich ongemerkt. Na jaren meewarig gekeken te hebben naar vreemd uitgedoste mensen die zich normaal gesproken onopvallend gedroegen maar zich plotseling ontpopten tot buitenaardse wezens met onlesbare dorst, begon Pol de lol ervan in te zien.

Het begon met de kinderen die in het dorp van Opa en Oma als geboren Brabanders vrolijk rondhosten en zich geheel en al niet verbaasden over een omgeving waarin piraten, heksen, lopende lampenkappen, Vikingen en vuilnismannen in groten getale aanwezig bleken. Steevast met een schuimend glas bier in de hand. Ex-Rotterdammer Pol keek er aanvankelijk naar met gemengde gevoelens maar na een paar pilsjes bleek de heks naast hem toch best aantrekkelijke vormen te hebben en die haakneus vol wratten gewoon van latex en waarschijnlijk afneembaar.

Weer enige jaren verder besloot Pol dan maar de proef op de som te nemen, met de trein naar Oeteldonk was maar krap twintig minuten en dan stond je ook wel direct in een wereld die ooit Jeroen Bosch heeft voortgebracht. Die wist wel raad met al die duiveltjes, verwrongen koppen en heksen, in sombere buien denkt Pol die ook buiten carnaval wel veelvuldig te zien, maar dit terzijde. De sfeer bleek echter onverwacht goed, ondanks de aanwezigheid van randstedelingen bleef de sfeer vrolijk en vriendelijk en werd er vrolijk gekletst.

Reden voor Pol om het dit jaar nog eens te proberen in Tilburg. Den Opstoet trok voorbij bij heerlijk zonnig weer. Een vriendin was jarig geweest en schonk enige flessen Schrobbelaer met gulle hand wat de sfeer zeker niet benadeelde. Licht opgetild door de drank en door de vrolijkheid van de menigte die uit volle borst zong en er duchtig op los danste en flirtte, merkte Pol dat de geest van het carnaval hem vaardig werd.

Lichtzinnig maar niet ordinair, het bleek te kunnen, het deel van vasten en al die andere serieuze zaken die het oorspronkelijke carnaval inhoud geven, daar is Pol nog niet aan toe. Dat zal nog wel wat meer jaren van inburgering kosten maar ondertussen is het proces van assimilatie toch verder gevorderd dan Pol ooit had gedacht.

Agge moar leut het, of zoals men in Rotterdam zou zeggen, tering, wat geinig!!

Pol de Schuimer

Overschuimers

Brouwen leidt soms tot vreemde taferelen in huize Pol. Enige tijd geleden heeft Pol na een lange brouwloze periode, gevolg van ambities op het gebied van opleiding, weer eens de roerstok ter hand genomen. De allereerste keer na zo’n anderhalf of twee jaar leverde een bier op dat de gemiddelde gootsteenontstopper met gemak verslaat. Het tweede bier bleek een vrij hard en iets te bitter vocht dat met wat fantasie wel voor een bok kon doorgaan maar geweldig was het niet. En toen kwam het derde bier na de grote drooglegging. Dat bleek een stevige jongen met een SG van 1075, de gist ging voortvarend aan het werk, het was de opgekweekte gist van St. Bernardus van een vorige brouw die daarin goed had gepresteerd. Het leverde de volgende dag een bijzonder schouwspel op. Het stalen vat, voor lage temperatuur behoed door het in de keuken te plaatsen, was geheel bedekt met een kleiige, schuimig witte massa vol glanzende luchtbellen die na een rustige afzaktocht langs de wanden van het vat gezellig de keukenvloer in beslag nam. Langzaam voortkruipend probeerde de suikerachtige vloeistof de rest van het huis te veroveren, een frisse geur verspreidend van verse gist die zich verheugt in zijn actieve bestaan.

Een vrolijk welkom voor een brouwer natuurlijk, zo’n demonstratie van levendigheid al vroeg in de ochtend. Een fraai moment om even bij stil te staan, dat moest ook wel want de slippers van Pol werden door een zeer hoge kleefkracht acuut aan de vloer vastgelijmd.

Enige emmers sop later bleek de keukenvloer weer teruggekeerd tot de oorspronkelijke kleur en gladheid. Dat zijn natuurlijk wel de momenten dat een brouwer naar het tegeltje in de w.c. kijkt waarop in sierlijke krulletters de spreuk “ gescheidenheid siert de mens” staat geschreven. Dan blijkt ook dat brouwen duidelijk een emanciperende functie heeft, mannen blijken wel degelijk te kunnen schoonmaken en dat ook graag te doen.

Het bier stopte overigens na deze zeer enthousiaste start al bij 1040 met gisten, veel te vroeg want dan zou het gehemelte net zo plakken als de vloer. Het stoppen met gisten deed ook de temperatuur dalen, wat Pol op het lumineuze idee bracht het zakje ondergist dat hij had aangeschaft voor het geval dat Al Gore er toch naast zat en het toch ooit nog winter zou worden, in stelling te brengen. En zo geschiedde en voorwaar, de koudbloedige monstertjes vraten zich een weg door de suikermassa en brachten rustig doch gestaag het SG alsnog terug naar 1012. Na een week werd het eerste flesje op proef opengetrokken, groot was de teleurstelling toen het schuim nog sneller wegvloog dan dat in een glas cola. Pol wist de aanvechting om alles dan maar gelijk aan het riool te offeren, te bedwingen. Gelukkig maar want enige weken later bleek het dat het koolzuur zich toch lekker in het bier had genesteld.

Ja, het brouwen blijft een beroep doen op het improvisatievermogen van de brouwer, het zorgt voor voldoende lichaamsbeweging, de reeds genoemde emancipatoire functie mag ook niet worden uitgevlakt, kortom, de Nederlandse Staat zou het thuisbrouwen moeten subsidiëren. Naast de partij voor de dieren zou een partij voor de thuisbrouwers niet misstaan, waar blijft de oprichter?

Pol de Schuimer

Overschuimers

Nog even en het is weer een jaarwisseling en dan zal het op veel plaatsen wel overschuimen van de champagne. De die-hard brouwers blijven dan natuurlijk toch trouw aan hun glas eigengebrouwen bier maar de rest van Nederland bubbelt en bruist met champagne, al dan niet echt, meestal niet schat Pol in, want het spul is toch vrij kostbaar voor een witte wijn met koolzuur erin. Maar de champagneboeren denken misschien van het ons zo gewaardeerde gerstenat ook wel iets dergelijks, graanwater met koolzuur of zo.

En dan moet er weer teruggekeken worden op het afgelopen jaar, Pol merkt wel dat met het klimmen der jaren de terugblik wat donkerder wordt. Je vrienden en kennissenkring groeit met je mee en daarmee ook de onvermijdelijke verschijnselen van ziekte en dood, de gemiddelde leeftijd mag dan hoog liggen in Nederland, niet iedereen eindigt in de zeventig.

Pol weet nog goed dat hij als jong ventje dacht aan het jaar 2000 en dat hij dan al ouder dan veertig zou zijn, wat op die leeftijd toch echt stokoud lijkt. Maar als je die magische grens dan eenmaal hebt bereikt dan vind je jezelf weer helemaal niet zo oud. Sommige mensen overdrijven dat dan weer door iedere rimpel te bestrijden met botox waardoor ze er uiteindelijk uit gaan zien alsof ze met hun kop onder het strijkijzer hebben gelegen en er uiteindelijk uit gaan zien als een geplastificeerde mummie die niet teveel mag lachen want dan scheurt de strakgetrokken huid aan flarden. De zonnebank die er meestal mee gepaard gaat, helpt er ook niet aan, je krijgt dan meer een kapotgetrokken droge drol nadat een stoomwals er over heen is gereden en dat is niet echt een aanbeveling.

Maar eerst is er nog de Kerst. De kalkoenen en fazanten trekken zich al langzaam terug in de bossen, de hazen weten dat ze het haasje zijn, de wilde zwijnen weten dat ze ondanks dat ze met velen zijn de strijd toch gaan verliezen en hoe het met Flappie is afgelopen moet je maar aan Youp vragen. Veel dieren zijn trouwens ook voor niks gestorven net als veel aardappelkroketten, ijstaarten, kreeften, Sint-jakobsschelpen, herten- en struisvogel-steaks en noem maar op. Die lagen lekker in de vriezer te wachten tot zij op de kersttafel geofferd zouden worden maar omdat een sukkel in een helikopter zonodig door de stroomkabel moest vliegen lag een deel van Nederland ineens niet meer aan het infuus. Alles ontdooide en kon in de vuilnisbak die overigens weer lastig te vinden was in het donker. En koud werd het ook want de verwarming doet het ook niet zonder stroom, en de wekker niet, tenzij een opwindversie.

Men verwacht wel een geboortegolf na een stroomstoring maar Pol denkt dat dit niet geldt voor bezitters van een waterbed (koud), brouwers (er moet veel zwaar bier gedronken worden want het is koud, maar dat is niet goed voor de prestaties), piloten (die schamen zich collectief voor hun collega), politieagenten (staken), kabelherstellers (hard aan het werk) en Pol zelf want die is door de dokter op eigen verzoek vrijgesteld van verder nageslacht.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Af en toe snapt Pol niet meer zo goed waar het in Nederland over gaat, wie uitverkoop houdt wordt rijkelijk beloond, dat blijkt de laatste tijd steeds vaker. Je bent bijvoorbeeld de baas van een grote bank, je denkt: verkopen maar, dat gaat vervolgens gepaard met veel missers en eigenlijk doe je maar wat. Gevolg: je wordt weggestuurd met een zak geld zo groot dat je die met de beste wil van de wereld niet kan dragen, laat staan opmaken. Of je bent de baas van een van de oudste brouwerijen van Nederland, het loopt goed maar je krijgt een mooi bod van een buitenlandse brouwer, je verkoopt de boel en krijgt zoveel voor je aandelen dat je de rest van je leven geen bier meer hoeft te drinken maar champagne kunt betalen. Vooropgesteld dat er nog Champagne te koop is want die wordt in steeds grotere hoeveelheden gekocht door de Russische penose. Straks is er niet eens genoeg meer van het vocht om tegen een nieuw te water gelaten boot aan te kletsen. Misschien maakt dat trouwens ook niet zo veel uit want mooie boten zijn er straks ook niet meer, net als de champagne uitgeleverd aan de Russische maffia.

Banken, brouwerijen, rookworstfabrieken, heel Nederland staat in de uitverkoop. De mensen die achter de balie zitten, het bier brouwen of de worst roken, worden er natuurlijk geen cent wijzer van. De directeuren wel, het lijkt Pol een geweldige baan om directeur van een multinational te zijn. Hoe stommer je het aanpakt, hoe meer je verdient. Dat werkt in de brouwerij van Pol wel anders, als je daar de gist tijdens het koken toevoegt mislukt de boel en krijg je echt geen bonus, al roep je nog zo hard dat je pro-actief was.

Pro-actief waren ook de bazen van het Anne Frank huis. Ze wilden een kastanjeboom omhalen omdat het gevaar bestond, dat het oude geval om zou vallen en daarbij enige bezoekers tot kastanjepuree zou degraderen. Maar dat gaat zo maar niet. Normaal gesproken laat de gemiddelde Nederlander zich niet direct voorstaan op historisch besef. Balkenende heeft het wel even geprobeerd met zijn VOC idee, maar toen bleek dat die jongens ook nogal wat steken hadden laten vallen door in slaven te handelen, werd dat snel weggefrommeld. Veel meer kennis van de geschiedenis dan de laatste keer dat het Nederlands elftal een wedstrijd won (1442 te Dokkum, topscorer was Bonifatius, Floris de vijfde stond in het doel maar werd door de edelen onderuitgeschopt en Willem speelde in het Oranje) is er doorgaans niet bij. Maar toen de boom omgehakt dreigde te worden stond het hele land op zijn achterste benen. De kat van Anne Frank had een keer tegen de boom gepist en dus kon het zieltogend stuk wrakhout zeker niet omgehakt worden. Kosten noch moeite werden gespaard, journalisten uit heel de wereld kwamen langs om te filmen. Een kort geding werd aangespannen en de rechter ging in hoogsteigen persoon een kijkje nemen, een boomfluisteraar ging in intiem gesprek met de bedreigde boom en in totaal werd er zoveel geld aan uitgegeven dat er in Maleisië een ruim bosperceel aangeplant had kunnen worden. De Australiërs die ook kwamen filmen en daarbij Grolsch in het vizier kregen en kochten, hadden eigenlijk al eerder moeten komen, hadden ze Oranjeboom kunnen opkopen dat toen nog reclame maakte met de leuze: “Even een boompje opzetten”.  

Ach ja, bijna alles in de uitverkoop maar gelukkig zijn er geen aandelen Roerstok te koop, anders zaten we straks met zijn allen misschien wel in Afrika te brouwen. Schijnt trouwens best aardig te zijn, dat bananenbier.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Het is dit jaar wel heel vroeg dat Pol overweegt om de handschoenen uit de kast te halen, vooropgesteld dat hij zou weten in welke kast die dingen zich ook al weer bevinden, want dat is soms ook een probleem. Ze zijn al jaren niet meer echt nodig geweest immers. Wonderlijk hoe snel sommige dingen toch kunnen gaan. Al Gore heeft zijn Nobelprijs nog maar net in de kast gestopt, waarschijnlijk naast zijn handschoenen die hij dacht toch nooit meer nodig te hebben, of daar gaat het alweer mis met de opwarming van de aarde. Gatverpielekes, wat is het koud ineens. Als de ijsberen al niet op de losgesmolten ijsschotsen onvrijwillig naar hier komen drijven, dan gaan ze er wel bewust voor kiezen, lekker koud in de Piushaven, maar komen gaan ze! De Eskimo’s komen er dan natuurlijk wel achteraan want die hebben ook hun bontjas nodig, maar hoe moet dat dan weer met die inburgering? Die tachtig namen voor sneeuw kunnen wij natuurlijk nooit in het Nederlands vertalen en wie gaat ze al die coupletten van het volkslied bijbrengen? Hooguit als we een nieuw volkslied krijgen van Frans Bauer, dat moet ook voor de Eskimo’s nog te doen zijn. Voor de brouwerijen brengt het niets op, Eskimo’s drinken wel, vrij veel zelfs, maar geen bier, wel Wodka. Daar moet nog wel wat aan te doen zijn, immers door al die klimaatveranderingen verandert er van alles in de dierenwereld. Misschien kunnen we de rendieren omruilen met onze bokken en dan is de stap naar Bokbier natuurlijk niet meer zo ver. Wij gooien die Wodka dan wel in onze ruitensproei installatie, met het huidige weer is de Wodka dan ook meteen “on the rocks”.

Ja, het zijn verwarrende tijden en soms is het moeilijk om uit te maken wat je nu eigenlijk wel of niet moet geloven. Warmt de aarde inderdaad op? Stijgt de olieprijs door de verhoogde vraag of is het een politiek spel van speculanten die de benzineprijzen opjagen? Worden de caféhouders uitgeknepen door de brouwerijen, of knijpen zij de cafébezoekers uit? Bestaat het monster van Loch Ness wel of niet en nu we toch in Schotland zijn, is het waar van onder die Kilts? Kortom vele vragen en vele antwoorden die elkaar vaak tegenspreken. Misschien is het maar het beste om gewoon maar zelf te proberen erachter te komen wat er klopt, wel oppassen dan met die Schotten want die gooien ook met boomstammen!

Ondertussen snort de kat tevreden op de schoot van de baas, die tevreden bij de snorrende kachel zit, de andere kat heeft even zijn snor gedrukt zodat het snorgehalte toch op acceptabel niveau blijft. Sinds Osama zijn snorren en vooral baarden immers niet meer erg populair behalve bij geradicaliseerden die bij de explosies die ze regelmatig veroorzaken hun baarden toch weer kwijtraken, naast andere delen van het lichaam. Ook al geen bierdrinkers trouwens.

Ondertussen zorgt het koude weer wel voor een hoge gasrekening, door het hoge gasgebruik voor onze verwarmingen wordt de aarde dan wel weer warmer, dus Pol zou zeggen dat het probleem zichzelf oplost, wel voor meer geld natuurlijk maar ooit moeten we dat begrotingstekort toch eens oplossen dus het is voor een goed doel.

Het gevolg van de hoge gasrekening is dan wel dat je geen geld meer hebt om een lekker biertje te gaan drinken in het café. De kroegbaas verkoopt dan veel minder en dus gaat de prijs omhoog, daardoor komen er nog minder klanten die daarom dus nog vaker thuisblijven en dus de kachel moeten stoken waardoor de rekening nog hoger wordt….Afijn u snapt dat Pol wel degelijk verstand heeft van economie. De oplossing heeft hij natuurlijk ook bedacht. Gratis bier in het café!! De brouwerij kan de kroegbaas niet meer uitknijpen, de kroegbaas de klant niet meer, de klanten zitten met velen in de kroeg dus er hoeft veel minder te worden gestookt, de aarde wordt minder warm, de ijsberen blijven waar ze zijn en dus de Eskimo’s ook en Frans Bauer hoeft niet meer te zingen.

Zo moeilijk is het dus allemaal niet, Pol wacht thuis op de Nobelprijs, die kan naast de handschoenen in de kast.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Wie de roerstok kan hanteren moet ook een kwast kunnen vasthouden, althans in onze vereniging is dat zo. Onder het motto: “ niet lullen maar poetsen” toog Pol dan ook opgewekt naar het nabij gelegen Udenhout om aldaar mee te helpen met het schilderen van kasten. Niet in het bezit zijnde van een Tom Tom moest hij de hulp inroepen van de routeplanner die gratis ook heel aardig de route duidelijk maakt. Alleen bleek het laatste stukje niet helemaal te kloppen, wat onverwacht door de voorzitter werd opgevangen die Pol wat heen en weer zag karren op een plek vlakbij de bestemming maar toch op voldoende afstand om nog een avond op een kaal industrieterrein door te brengen. Met hulp van de voorzitter werd de loods gevonden waar de fraai getimmerde kasten deels gemonteerd, uit de bus konden worden geladen. Na enig schuurwerk hadden Theo, Kees en Pol voldoende stof in de longen om nog een avondje te kunnen ouwehoeren. In de slagschaduw van een gigantische betonspuitwagen, die ongetwijfeld een betere, meer officiële naam heeft, werd menig sterk verhaal opgedist. En na het duchtig verven een biertje natuurlijk.

De muziek in de hal was overduidelijk van origineel Brabantse snit. Veel volkszangers, wel met Amsterdamse Hazes galm maar Brabants accent, vertolkten hun liefdesleed, want dat is wel het meest bezongen onderwerp. De rijmelarij is daarbij niet altijd even origineel, toch vooral ”ik hou van jou en blijf je trouw, de lucht is blauw, “ en varianten daarop, maar na verloop van tijd betrap je jezelf er toch op dat je mee gaat blèren. Originele uitschieter was het vrij directe chanson getiteld: “wat ben je lelijk van dichtbij” ,waarmee de zanger ongetwijfeld wel succes heeft geoogst maar geen vrienden gemaakt, zeker niet van de vrouwelijk kunne.

Het schildert wel lekker weg zo, dat wel. We praten onder andere over de mogelijkheden om rijk te worden. Dat blijken er veel te zijn maar net niet weggelegd voor Pol. Beton maken is wel een goede manier maar daar heeft Pol dan weer geen verstand van.

En dan blijkt de avond toch wel erg herfstachtig ineens. De auto die toch een half jaar geleden nog is gewassen, is naast bedekt met vuil ook bedekt met vocht. Thuisgekomen overweegt Pol de kachel even aan te doen maar omdat Al Gore zo benadrukt heeft dat het met de ijsberen niet best gaat, besluit hij om milieu en portemonnee te sparen, dat maar niet te doen. Of het ecologisch verantwoord is weet Pol niet maar hij pakt maar een lekker bokbiertje om toch warm te blijven. De ijsberen zullen er niet onder lijden want die lusten toch geen bokbier. Of alleen de bok, maar die lopen dan weer niet rond op de Noordpool, of was het de Zuidpool waar die beren hun broodjes smeren.

Ach, na een lekkere warme douche om het stof en de verfresten te verwijderen, maakt het ook allemaal niet meer zoveel uit. Ook niet het gegeven, dat je niet rijk wordt met gewoon je werk doen. Geld maakt best gelukkig natuurlijk maar gelukkig draait het niet alleen om geld. Ook leuk is een avondje klussen met mensen die je al jaren kent. En dan is de Roerstok nog niet zo´n  slechte plek, tussen de brouwers is het goed toeven, en verven kunnen ze ook nog.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Gelukkig viel de zomer in het weekend dit jaar, maar misschien moet Pol maar niet gaan zeuren over het weer want dat leidt toch nergens toe. Bovendien had Pol in Duitsland (ja, schon wieder) prima weer aan de onvolprezen en zelfs als subtropisch te boek staande Moezel.

Pol en kinderen konden dus gewoon in de rivier springen en in de zon liggen om bijvoorbeeld naar patserige typen in hun overdreven racebootjes te kijken die het water onveilig maken. En Pol houdt dan wel veel van bier maar hij zwemt toch gewoon ook nog in water.

Of hij zich nog brouwer mag noemen is met een productie van twee brouwsels in anderhalf jaar wel twijfelachtig geworden. Na zijn verhuizing heeft Pol enige weken geleden weer de moed opgevat om de roerstok weer een zwier te geven. Het brouwsel ging vlot aan het gisten maar na enige dagen werd de gisting almaar heftiger, als je het vat opendeed kwamen de vlokken schuim ergens achter Breda neer. De geur was ook niet erg veelbelovend, een vieze ziekenhuislucht teisterde het reukorgaan van Pol. Tegen beter weten in probeerde hij nog te proeven en proefde iets tussen schoonmaakazijn en lysol in. En dus verdween het product in het riool. Tot verdriet van de rioolratten die natuurlijk ook liever Westmalle hebben. Afgelopen vrijdag heeft Pol weer een poging gedaan, deze keer lijkt de gisting normaler te verlopen, wel wat snel maar er is hoop. Zou de mislukking een straf zijn van Bacchus omdat Pol zo lang niets brouwde, of toch gewoon niet goed genoeg schoongemaakt? Hoewel alles toch was uitgestoomd, maar goed we zien wel en het begin is er weer.

Lekker bier gedronken trouwens in Duitsland, bij warm weer smaakt met name de dunkelweizen prima. En de witte wijn ook.

Wijnboer zijn lijkt Pol overigens een zeer gevaarlijk beroep. Tijdens het hardlopen ging het als je niet alleen maar langs de rivier wilt lopen, wel steil naar boven, zeer steil zelfs. Als Pol dan bovenaan over de rand van de weg naar beneden keek zag hij de druiven strak in het gelid op diezelfde steile helling staan. Hoe je die moet plukken is een raadsel maar vast staat wel dat wijnmaken dus veel gevaarlijker is dan bierbrouwen. Wie het journaal volgt weet ook dat  Griekenland  weer veel gevaarlijker is dan Duitsland want daar brand het aan alle kanten. Dus wijnboer zijn in Griekenland is wel zo ongeveer het toppunt van gevaarlijk. Aan de andere kant, risico’s loop je overal en misschien worden er in Griekenland wel minder dierentuinen, bibliotheken en avondwinkels overvallen. Voor zover die niet in brand staan dan natuurlijk.

En dan is de zomer weer bijna voorbij, de kinderen weer naar school, de clubavonden gaan weer beginnen, in een nieuwe behuizing zelfs. Nog even en de herfst is er al weer met waarschijnlijk weer veel regen, want de wereld wordt steeds natter. Maar ieder nadeel hepse voordeel, onder de smeltende ijskap liggen bodemschatten te kust en te keur en in de herfst is het er weer, ….bokbier, hmmm.

Pol de Schuimer

OVERSCHUIMERS

Een drukke week voor Pol, veel  avonden zijn bezet met werk, bezoek aan het ziekenhuis en de vergadering van de Roparun. Mede dankzij de leden van de Roerstok zijn de voortekenen erg gunstig op het verwerven van een goede tot zeer goede plaats op de ranglijst der ploegen met de hoogste opbrengst voor het goede doel. Veel geld is binnen, nou nog even van Parijs naar Rotterdam lopen en het is weer gepiept. Gelukkig werd Pol nog even gewaarschuwd dat het wel handig is om je paspoort mee te nemen. Parijs schijnt namelijk in een ander land te liggen en daarvoor moet je wel laten zien waar je vandaan komt.

Dat deden de jeugdige supporters van Jong Marokko deze week ook. Niet met een paspoort weliswaar maar door het zwaaien met de Marokkaanse vlag, waarna ze vakkundig het stadion gingen slopen en daarna optrokken naar het station waar de trein met een nietsvermoedende Pol erin juist Tilburg binnenreed. De ontvangst op het station was iets meer overweldigend dan Pol had verwacht, een grote horde jeugdige Marokkanen juichte Pol toe, zwaaiend met Marokkaanse vlaggen en op de voet gevolgd door een groep M.E.-ers die al even uitbundig met hun schilden en wapenstokken naar Pol zwaaiden. Reuze gezellig, dus dat leek Pol het juiste moment om de medelanders eens iets te gaan vertellen over het zelfbrouwen van bier. Misschien was het tijdstip daar toch niet geheel geschikt voor want hier en daar viel al iemand om, dus misschien was het aanmoedigen tot het maken van een alcoholhoudend product niet direct het meest aangewezen middel ter lering en vermaak.

Waarop Pol besloot dan maar gewoon naar huis te gaan, de menigte week wel beleefd uiteen, een beetje zoals de Rode zee toen Mozes ging pootjebaden, zodat de uitgang zonder kleerscheuren werd bereikt, waarmee maar weer eens wordt bewezen dat bierbrouwers deuren openen die voor anderen gesloten blijven. Pol vermoedt dat voor enkele enthousiastelingen deuren gesloten werden die voor anderen geopend blijven maar dit terzijde.

Thuis aangekomen moest er toch wel een lekkere Westmalle opengetrokken worden om de feestelijke ontvangst nog even te vieren.

De ontvangst op de Coolsingel in Rotterdam na de Roparun kan hierna natuurlijk alleen maar tegenvallen. Daar staan dan gewoon wat familieleden , vrienden en kennissen de uitgeputte lopers op te wachten. Allemaal van die bedaagde, beschaafde enthousiaste maar toch beleefde mensen die “hun” lopers aanmoedigen maar daarbij niet het stadhuis van Rotterdam strippen of de fontein op het nabijgelegen Hofplein als badkamer gebruiken. Beetje Oud-Oranje dus, misschien moeten we Jong-Marokko nog eens daar uitnodigen om het feest wat heftiger te maken? Of zullen we Oud-Marokko maar uitnodigen en kijken of die Jong-Marokko nog wat bij kunnen brengen? En daarna Jong Nederland want daarmee is het echt niet veel beter gesteld, ze verliezen niet voor niets van Jong Marokko, en wie een keer naar het journaal kijkt weet dat de voetbalsupporters van Nederlandse afkomst ook direct emplooi kunnen vinden bij een slopersbedrijf. En zij kunnen ook geen bierbrouwen.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Je hoort weinig mensen klagen over het weer de laatste tijd. Dat er een klimaatverandering lijkt te zijn is nu toch niet makkelijk meer te ontkennen. We kunnen wel relativeren en zeggen dat er wel meer periodes zijn geweest dat het weer anders was dan anders maar nu is het toch wel erg opvallend.

Half april in je T-shirt buiten lopen is tot nog toe erg ongebruikelijk geweest maar het ene na het andere record sneuvelt en eigenlijk kijk je er steeds minder van op als je Erwin Krol met vrolijk gezicht weer een weertype hoort aankondigen dat je normaal in pak hem beet Zuid-Amerika verwacht. Wel fijn dat het klimaat niet juist richting Antarctica gaat, dan moesten we hier binnenkort ook zeehondjes van het Elfsteden ijs afknuppelen onder de juichende bemoediging van Friese ijsmeesters die met een welgemeend “ut giet an” eindelijk weer eens iets te doen zouden hebben. Nu ziet het er naar uit dat hun rol de eerstkomende eeuw wel is uitgespeeld. Zelfs een licht nachtvorstje lijkt er niet meer in te zitten de laatste jaren. De muggen schijnen daar blij van te worden, mensen die gevoelig zijn voor muggen daarentegen, veel minder. Maar ja, je kunt ook niet alles hebben.

Voor Pol was het in ieder geval het signaal om zijn tuin aan te gaan pakken. Daar lag een gigantische hoop overleden coniferen te wachten op de plechtige ter stort bestelling. Die naargeestige bomen moesten daartoe wel eerst nog even tot handzame stukken worden verzaagd. De ware houthakker gebruikt daarvoor de van diverse ranzige horrorfilms bekende kettingzaag. Dit woeste instrument zaagt door een boom als een mes door de boter maar in onoplettende handen ook met evenveel gemak door ieder lichaamsdeel wat in de buurt van de gretige geoliede tanden komt. Het scheelde dan ook niet veel of Pol had een polleke minder. Een vrolijke rode striem zal nog lang getuigen van zijn overmoedig zwaaien met het moorddadige gereedschap. Anderzijds is het karwei met een handzaagje ook geen feest.

En dan moet alles nog afgevoerd worden ook. In een geleende auto met veel laadvermogen ging dat wel maar er moest veel met de kruiwagen gereden worden en in de warmte werd er overdadig gezweet. Dat maakt dan weer dorstig natuurlijk en dan lust Pol wel een biertje. Dat biertje brouwt hij nog steeds niet zelf maar met ieder gedaan karwei komt het moment dat hij de roerstok weer ter hand kan nemen, dichterbij.

Welk bier hij dan moet gaan brouwen zou ook een vraag kunnen zijn, gezien de klimaatsverandering zal het wel een zomerbier type moeten worden. Omdat de records maar blijven komen kan daarin gerust een sprong voorwaarts gemaakt worden en de combinatie met het tuinieren ook direct gelegd worden. Als we dan toch richting tropen gaan, waarom dan geen bananen en kokosnoten geplant? Dat moet nu toch zonder problemen gaan lukken en dan kan er een lekker kokosnoot of banaanbiertje gemaakt worden. Van  traditionele bieren uit Afrika weet Pol dat ze aan het gisten wordt gebracht door bijvoorbeeld granen te kauwen en uit te spugen, het speeksel bevat enzymen die het proces op gang brengen. Daarom zoekt Pol iemand die niet van kokosnoten houdt om de vruchten voor te kauwen en uit te spugen. Iemand die gek is op kokosnoot spuugt het natuurlijk niet uit.

Mocht het toch allemaal tegenvallen met de klimaatwijziging dan kan Pol altijd nog coniferenbier gaan brouwen, waarschijnlijk is er niemand die deze boom lekker vindt dus met uitspugen zal dat wel gaan lukken. Pol zelf bedankt voor de eer, die moet eerst nog de tuin aanplanten.

Pol de Schuimer

Overschuimers

En verder natuurlijk op het levenspad, want de tijd staat niet stil en Pol moet nog veel doen. Zijn huis afmaken bijvoorbeeld en zijn studie, voor de kinderen zorgen, koken, schoonmaken, werken, en als het meezit en dat begint erop te lijken, ook weer eens een keer bierbrouwen. Zaken die niet los staan van elkaar, om bier te kunnen brouwen moet je wel water hebben en om water te hebben moet je een kraan hebben, om een kraan te hebben moet je de tent verbouwen, plaats maken in de schuur, dus alle zooi opruimen en loodgieters binnen laten. Wie ooit geluisterd heeft naar het liedje “There’s a hole in my bucket” weet hoe het een uit het ander volgt.

Loodgieters gieten overigens allang geen lood meer, zelfs water gieten ze niet graag, koffie dan weer wel. Ze komen binnen zonder iets bij zich te hebben, Pol voorspelt dat over een paar jaar de klusjesmannen binnenkomen en vragen of je soms gereedschap hebt. Heb je een verstopping en je denkt dat ze komen met hogedruk en trekveren, dan leef je in de vorige eeuw. De moderne vakman heeft een auto met Tom Tom om op het juiste adres te komen en vraagt dan naar de diagnose. Verstopt? Waar merkt u dat aan, en waar zit de leiding? Heeft u misschien een trekveer? Hogedruk, nou die hebben we niet standaard bij ons, ontstopper proberen? Zou kunnen maar dat is wel slecht voor onze handen hoor en voor het milieu!  Eigenlijk net als bij de huisarts die in navolging van de therapeuten van een paar decennia geleden aan je vraagt: “wat denk je zelf?” Dus leer je steeds meer zelf te doen, je wordt je eigen huisarts, loodgieter, timmerman en therapeut. Valt best mee hoor, even voor de spiegel gaan staan en tegen jezelf zeggen met liefst een warme, begrijpende klank in je stem: “Wat vind je er zelf van?”

Het antwoord doet er eigenlijk niet toe, wat je zelf vindt wist je al, zoniet krijg je een therapeut die je vraagt wat je er zelf van vindt, dus dat schiet niet echt op. To have an opinian, or not to have an opinion, that’s the question, blijkbaar.

Dus we mogen blij zijn met een hobby als het bierbrouwen. Natuurlijk kun je jezelf dan ook de vraag stellen wat je er zelf van vindt. Sterker nog, als je een bier hebt gebrouwen, stel je jezelf die vraag altijd wel, maar anderen vinden er gelukkig ook iets van. Niet per definitie hetzelfde als jij ervan vindt, dat dan weer niet. Vind je zelf het hopgehalte perfect, vindt de ander het weer net iets te bitter, maar ja, jij houdt van Orval en hij niet. Dus wat is je referentie qua bitterheid?

En dan de liefde nog, ook weer zo’n terrein waarop de eigen mening en die van de ander zo kunnen botsen. Vind je zelf het zoetgehalte perfect, vindt zij het weer niet zoet genoeg, of andersom, maar soms lukt het gewoon wel, zonder veel vragen, zonder veel woorden, soms valt het gewoon vanzelf op zijn plek. Soms gooi je een handje hop in het bier en klopt alles.

Soms.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Pol heeft al vaker geschreven over het meest opzichtige feest der zuidelijke Nederlanden, het carnaval. Tot op heden waren deze stukjes geschreven met de nodige distantie, geboren uit een onbekendheid met dit merkwaardige fenomeen dat bij geboren randstedelingen op zijn minst tegenstrijdige gevoelens oproept. Al die mensen die met vreemde hoofddeksels getooid, in rare, vaak felgekleurde kleren of juist in saaie boerenkielen, hossend een paar dagen lang de bloemetjes buiten zetten, wat zijn ze toch vreemd.

Dit jaar besloot Pol echter het eens geheel anders aan te pakken en er eindelijk eens aan toe te geven dat hij nu toch echt al langer Brabander is dan Rotterdammer was. Mede door het feit dat het leven van een verse vrijgezel toch wat meer op uitgaan gericht is, besloot hij voor de tweede keer in twintig jaar om zich over te geven aan het feest der feesten.

En wat zag hij? Mensen getooid met vreemde hoofddeksels, in rare vaak felgekleurde kleren of juist in saaie boerenkielen die hossend de bloemetjes buiten zetten. Maar eigenlijk waren ze toch niet zo vreemd want Pol zag er zelf als Chinees ook wat merkwaardig uit, liet zich niet onbetuigd bij het hossen en genoot ook van de stromende tapkranen.

Hoogtepunt was het bezoek aan Oeteldonk op maandag, het feest begon al op het station want de treinmachinist was de Bob. Een menigte malloten had zich verzameld om daar op de optochtdag te gaan kijken. Veel Elvissen, veel bruiden, veel supermannen met golvende spieren en veel stewardessen in pittige rokjes die niet echt veel te lang waren. Bij het verlaten van het station van Oeteldonk was een lange stroom te ontwaren van vermomde gelukszoekers, allemaal op weg naar de optocht en de geneugten van alles wat carnaval heeft te bieden. Die geneugten schijnen overigens voor niet iedereen hetzelfde te zijn. Sommigen hebben voldoende aan een snedige spreuk, anderen zoeken het meer in kwantiteit van consumptie van drank en seks. 

De optocht duurde lang, heel lang. De praalwagens worstelden zich door de smalle straatjes en voor Pol was de thematiek meestal niet echt duidelijk, er vielen grote gaten in de optocht maar dat gaf niet want dan was er weer genoeg tijd om een tap te zoeken. Wat overigens geen echt grote opgave was want die waren er volop. Gelukkig was het erg zacht weer en kon het grote deel van de middag buiten worden doorgebracht. Eind van de middag werd de beschutting van de kroeg opgezocht, binnen was het warm, erg warm zelfs want alles was volgepakt en al die mensen op elkaar verspreiden veel warmte die weer met koud bier geblust moet worden. Na een korte pauze thuis ging Pol ook nog Tilburg verkennen. Op het Heuvelplein werd door een redelijk groot publiek luidkeels meegezongen met smartlappen en carnavalskrakers en dat was leuk. Ook leuk was het bezoeken van ongeveer iedere kroeg in de binnenstad meezingend met opwekkende liederen als “Bier en Tieten”, “Ze maken mij de pis niet lauw”, etc. Door iedereen, ook degenen die konden lezen en schrijven, luidkeels meegebruld.

En Pol…..hij vond het prachtig. Natuurlijk het gaat vaak nergens over, maar er werden geen onregelmatigheden gesignaleerd, iedereen was vrolijk, gebroederlijk deelden we bier en friet, kortom, Pol moet nu toch Kennedy parafraseren, zijn beroemde spreuk, Ich bin ein Berliner kan nu gerust vervangen worden door het meer aardse en meer van bier doordrenkte ` Ich bin ein Brabander` in Tilburg natuurlijk vertaald als `ik zij unne Braobander`. Dat ik dit nog mag meemaken.

Pol de Schuimer

Overschuimers

In het vorige clubblad kwam Pol niet voor, een excuus is natuurlijk wel op zijn plaats want verzaken is niet echt de gewoonte van Pol maar desondanks ook niet zomaar goed te praten. Pol had het even druk. Nu is dat niet echt iets heel bijzonders in deze tijd want wie heeft het eigenlijk niet druk. Gewoon druk is zelfs al niks bijzonders meer. Je moet het minstens in de vorm van een stevige triple brengen om überhaupt gehoord te worden. Als je zegt: “ ik heb het druk”, wordt je wat meewarig aangekeken. Zelfs als je op de vraag naar hoe het met je gaat, antwoordt: “ druk, druk,druk”, de triple druk vorm dus, gaat niemand je adviseren om eens een psychiater te bezoeken. Misschien dat in de nabije toekomst de quadruple vorm nog wat indruk maakt, (druk, druk, druk, druk) maar Pol waagt het dat te betwijfelen. In het moderne spraakgebruik wint gelukkig het Duits weer terrein en zou het kunnen zijn dat men überdruk is maar dan nog zal de wereld om je heen niet stilvallen. Iedereen rent immers zo snel mogelijk het leven door. Een mooie illustratie daarvan is de kreet die ergens in de vorm van graffiti verscheen na het doping schandaal van de sprinter Ben Johnson. Ergens op een muur stond geschreven: “ from hero to zero, in 9.98 seconds” Zo snel kan het gaan dus. Zo ben je wereldkampioen sprint, zo ben je niets meer.

De reden, dat Pol niet schreef, was wel gelegen in drukte. Thuis zouden monteurs (mannen met tangen, wat niet direct iets zegt over hun echtgenotes) centrale verwarming komen aanleggen. Dat deden ze ook wel maar gefaseerd. Terwijl Pol dit bericht intikt, is de verwarming nog niet werkend en steken her en der nog wat losse pijpen uit het plafond. Maar warm water is er wel uit de nieuwe combi-ketel, die nu dus nog niet echt combi is. Als alles goed is, zal morgen alles rond zijn. Althans dat hoopte Pol maar de man met de tang werd ziek en hoewel nu de helft van het huis is verwarmd, moet een deel van de woning de kou trotseren. Tenminste als er nog kou gaat komen maar dat lijkt dan eindelijk deze week te gaan lukken.

Ook leuk bij die moderne c.v.installaties is de thermostaat die erbij geleverd wordt. Vroeger was dat gewoon een draaischijfje dat je op de gewenste temperatuur zette en dan deed dat ding dat ook gewoon. Nu is er de zelfdenkende thermostaat die niet alleen zelf denkt maar ook nog leert. Ongelofelijk eigenlijk. Terwijl Pol zijn dochters vrijwel continu moet aansporen om eens iets te leren wat ze slechts na veel zeuren en met grote weerstand dan gaan proberen, leert de thermostaat zelf hoe de klimaatbeheersing zo goed mogelijk gestalte kan krijgen. Het leren hoe de thermostaat zelf moet worden ingesteld mocht je het niet eens zijn met de gedachtegang van het ding, is echter weer een klus van een geheel andere orde en vereist, jawel een groot leervermogen van de eigenaar. Een dik boekwerk probeert de eigenaar ervan te weerhouden zelf iets te veranderen aan het fabrieksmatig ingeprogrammeerde schema, dat ervan uitgaat dat we allemaal zo ongeveer hetzelfde leven leiden van rond 7 uur opstaan, 8 uur de deur uit, om 6 uur weer thuis, rond 11 uur naar bed. In het weekend meer thuis.  De verwarming slaat dan op het juiste moment aan. Teleurstellende conclusie voor Pol, ook hierin is hij niets bijzonders want eigenlijk klopt het wel heel aardig. Wat de noodzaak om de gebruiksaanwijzing echt door te worstelen ook weer kleiner maakt en aldus tot uitstel leidt. Met een beetje moeite moet het ding echter ook behulpzaam kunnen zijn bij het brouwen dus wordt het toch weer de moeite om het boekje te gaan lezen. Misschien leert het ding dan niet alleen de temperatuurinstellingen te doen maar ook hoe het alphazuur gehalte berekend moet worden, het leert immers vanzelf. Ondertussen kijken de kinderen weer eens naar een inhoudsloze film op t.v., daar leer je tenminste helemaal niets van, of het moet zijn hoe je je vader kunt stangen.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Net als de rest van Nederland loopt Pol glibberend en glijdend door de ijskoude straten van Tilburg in een historisch koude decembermaand. Loopt ja, want op de step naar het station is geen doen, afzetten is vragen om een voortijdig einde, de voet schiet onmiddellijk weg op de gladde keien. Schuifelen is al heel wat en het gebruik van de fiets wordt tot een minimum beperkt. Soms moet het echter wel, dus stuurt Pol zijn stalen ros door vastgevroren sneeuwbergen (nou ja, bergjes), door sporen die hem de verkeerde kant uit duwen en over stuifsneeuw, ijs, poedersneeuw, verse sneeuw, halfgesmolten sneeuw, drabsneeuw en meer van dat fraais. Je ziet dat niet alleen de eskimo’s veel woorden voor sneeuw hebben.

Koude handen, zeker nu Pol in een week twee paar handschoenen is verloren, een paar waarvan hij zijn schoonzoon verdenkt en een ander paar door eigen stomme schuld in de trein laten liggen. Maar beter je handschoenen in de trein laten liggen dan de zojuist op de Bossche Mert aangeschafte kalkoen die het kerstmaal moet gaan vormen.

Echt winter dus, de bierkalender gaf aan, dat de combinatie van hardlopen en bier tot een goede gezondheid leidt maar hardlopen is nu toch wel moeilijk. Niet alleen door het weer maar ook door de nog immer opspelende knie.

Een winterbier staat te wachten op botteling maar het idee om met koud water de flessen te moeten spoelen en buiten in de kou te gaan bottelen is zo weinig aantrekkelijk, dat het bier nog maar even geduld moet hebben. Binnen is niet echt een optie want er gaat toch altijd weer van alles naast. Kalkoen in eigen winterbier gaat het dus niet worden dit jaar.

De kerstboom gaat zijn derde jaar in, met enige moeite werd het niet al te grote formaat feestboom uit de bevroren grond gehaald, na een tijdelijk acclimatiseringproces in de schuur gaat het groene geval vanavond de huiskamer in. Tot grote vreugde van de katten die zowel de geur van de boom waarderen als de ballen waar je zo lekker met je poot tegen aan kan meppen.

Binnenblijven is met de kerst geen straf, lekker in een verwarmd huis, eten en een lekker wijntje drinken. Een lekker bier natuurlijk ook, als het dan niet van eigen makelij is dan smaakt een kerstbier ook prima. Kortom, Pol heeft er zin in.

Hij hoopt dat dit ook geldt voor alle andere Roerstokleden, met of zonder eigen bier (waarschijnlijk en hopelijk met) wenst Pol alle Roerstokleden een heel fijne kerst toe en natuurlijk ook een gelukkig Nieuwjaar. In dat nieuwe jaar moet weer flink gebrouwen worden en dus ook gebotteld….. als het dan maar niet zo koud is.

Pol de Schuimer

Overschuimers
 
De kerstdagen zijn net voorbij en de kalkoen (gevuld met sinaasappels, port en honing) is alweer verleden tijd. Van de resten is nog een lekkere bouillon getrokken als basis voor een soepje maar nu is het dan toch voorbij. De kerstboom staat nog wel gezellig te stralen naast de warme kachel en de feestvreugde wordt in sterke mate verlengd door het feit, dat Pol nog lekker een week vakantie heeft.
Dat lijkt zo ongeveer voor heel Nederland te gelden, een bezoekje aan het centrum van Tilburg bleek een bezoek aan een geheel volgestroomde stad. Mensen liepen erbij alsof ze die twee kerstdagen maar ternauwernood hadden overleefd zonder te kunnen winkelen. De schade leek direct te moeten worden ingehaald. In groten getale zwermde het kooplustige publiek door de winkelstraten. Waarschijnlijk is het aantal bezitters van een smartphone na de kerst wel gestegen tot 90 procent of daaromtrent en dan toch nog weer gaan kopen. Pol koopt natuurlijk van de weeromstuit niets, al helemaal geen smartphone want Pol is veel te smart om zich door de aanbieders van telefoons en netwerken te laten oplichten. Beetje internetten op zo’n klein pielschermpje voor veel geld. Bovendien heeft de portemonnee van Pol ook veel smart want die is er niet voller op geworden. De crisis treft iedereen en Pol mag blij wezen dat hij nog werk heeft en nog niet naar de voedselbank hoeft, bellen kan ook wel met die ouwe Nokia van dertig euro. Trouwens, het voortdurende gebel van de mensheid, in de auto, op de fiets, in het bos, tot op heden nog niet in het zwembad maar dat zal ook nog wel gaan komen, Pol snapt het allemaal niet zo. Wie moet je in godsnaam ’s morgens om half acht bellen vanaf je fiets? In de trein zit tegenwoordig bijna iedereen ingespannen te turen op het kleine elektrische mirakel of loze gesprekken te voeren. Maar goed, Pol is niet tegen de vooruitgang en als mensen het nodig vinden moeten ze vooral doen. Twee blikken met een touwtje ertussen is tenslotte ook niet erg werkzaam en dat de huistelefoon het nu ook zonder draad kan stellen is dan toch wel weer fijn. Kun je nog eens een biertje uit de kelder gaan halen terwijl je belt.
Ook de kettingzaag is, hoewel niet van heel recente datum, een fijne uitvinding. Niet zozeer om er horrorfilms mee te maken die gevuld worden met heel veel bloed maar vooral om de houtvoorraad op peil te houden. Een mooi karwei voor de sombere dagen tussen Kerst en de jaarwisseling. Een paar jaar geleden ontaarde ondeskundig gebruik in een bezoekje aan het ziekenhuis. Niet voldoende bloed voor een horrorfilm maar als de handbeweging net een paar centimeter verder was geweest, was de schade wel wat ernstiger geweest dan die paar hechtingen in de pols. Dan had Pol wel heel letterlijk losse handjes gehad (nou ja, eentje dan). Of je met de kettingzaag een kalkoen goed kunt fileren gaat Pol dan ook maar niet uitproberen.
Het vuurwerk laat Pol ook dit jaar weer lekker in de winkel liggen, als jong ventje klooide hij er lustig op los met het ontploffende spul. Succesnummer was het plaatsen van een rotje in een versgebakken hondendrol, voorbijgangers konden de act niet echt waarderen. Hier is waarschijnlijk de basis gelegd voor de latere hardloopcarrière van Pol. Nee, de knal van de champagnefles is tegenwoordig voldoende voor Pol, dan is het leven al bruisend genoeg.
 
Pol de Schuimer
 

Overschuimers

Gisteren ging Pol met vriendin en een vriend een wandeling maken in de bossen bij
Moergestel. Het was geen topweer maar op het moment dat we gingen scheen een waterig
zonnetje, de wind blies ons bijna weer terug in de auto maar het bleef toch wel even droog.
Dat wil zeggen van bovenaf want op de bodem was in de natte moesson van de afgelopen
weken een redelijk uitgebreid moeras ontstaan. Met enig springen lukte het redelijk om de
voeten droog te houden dus dat viel niet tegen.
Eigenlijk was het plan om naar Zomerlust te gaan maar toen bedachten we dat het klooster
nu wel heel dichtbij was. Pol werd er zelfs van verdacht dat er in het geheel geen sprake
was van toeval en inderdaad…..dat is ook zo.
Het klooster bleek op zondag, de dag des Heren, gewoon open, nou ja, het klooster niet
zozeer alswel het proeflokaal en dat bleek gezellig druk te zijn. Pol was hier al lang niet
meer geweest en nu viel hem pas op dat de vorm van het proeflokaal van buitenaf gezien
best fraai is, het lijkt een beetje op een kerk maar dan rietgedekt en dat is best toepasselijk
in dit decor. Die kerk dan, dekken is hier eigenlijk niet de bedoeling, ook niet als ze Riet heet.
Sinds Bavaria er de scepter zwaait is het assortiment flink uitgebreid en uit de tap vloeiden
dan ook diverse bieren waaronder de door Pol zeer gewaardeerde Trappistenbock. Omdat
we met drieën waren konden we ook nog uitwisselen en kon Pol de Bocken van de schapen
proberen te scheiden, of iets preciezer, de Bock van de dubbel. Ze leken best veel op elkaar
maar de Bock is wat harder, gebrander en heeft meer schuim.
Ondertussen genoten we van bitterballen met quadrupel, helaas ontbrak volgens de ober dit
keer de quadrupel in de ballen dus het waren bitterballen met zonder bier maar dat mocht
de pret niet drukken. Ook de kazen smaakten prima en vormden een goede begeleider bij de
bieren. We keken onze ogen uit naar een gezelschap van zeer net geklede dames en heren
waarbij de heren zich onderscheidden door het dragen van blinkende zilverkleurige (of
zelfs echt zilveren) schilden en grote sjerpen. Onze nieuwsgierigheid was gewekt en
uiteindelijk vroegen we maar gewoon aan iemand uit het gezelschap wat de betekenis was
van al deze glitter en glamour. Het bleek om een handboogschuttersvereniging te gaan die
een jaarlijkse bijeenkomst hield. Pol gaat er wel vanuit, dat de leden na het nuttigen van de
stevige Trappistenbieren de boog met rust zouden laten. De boog kan immers niet altijd
gespannen zijn.
De duisternis viel al in toen wij voldaan het klooster verlieten. Geen monnik meer te zien op
het terrein. Zo kan een boswandeling toch best prettig zijn. De jeugd vindt dat vaak ook
maar zij bedoelen dan meestal het tot op comateus niveau nuttigen van kleine flesjes
alcoholische drank die onder de naam boswandeling gretig aftrek schijnt te vinden op jonge
mensen. Het schijnt het voor even Flugels te geven maar de vlucht eindigt meestal in een
die zich in het nieuwe jaar steevast in groten getale aanmelden om vervolgens na twee keer
weer op de bank te ploffen. Hun schuldgevoel over het daarna nooit meer gaan is afgekocht
door het jaarabonnement dat ze vol goede moed hadden aangeschaft. Ach ja, het valt ook
niet mee om gedisciplineerd te leven met alle verleidingen die de wereld ons biedt.
Geen wonder dat de monniken niet in proeflokaal waren, zij krijgen de discipline er wel in.
Best knap met zoveel lekker bier in de buurt.

Pol de Schuimer

Overschuimers

Met veel plezier keek Pol nu voor de tweede keer naar het programma Tournée Générale op de Belgische tv., hierover getipt tijdens de redactievergadering van de immer op alle biernieuws alerte redactie. Natuurlijk valt er van alles te zeggen over dit programma en de echte bierwetenschappers zullen het zeker te weinig informatief vinden maar gezellig is het wel. Nog belangrijker is, dat het zien van al die bijzondere bieren die met smaak worden geproefd, de zin in het echt proeven van bier wakker maken. De laatste keer stonden de bittere bieren in de belangstelling, niet echt onverwacht want de laatste tijd worden we overspoeld met de zogenaamde I.P.A.’s. Voor niet-ingewijden, dat zijn geen Indiase Potentie Aansterkers of Internationale Patat Afhaalcentra maar Indian Pale Ales. Een beetje bierliefhebber weet natuurlijk allang dat deze bieren zijn ontstaan omdat bier naar India verscheept moest worden en dat ging toen nog niet zo vlot. Om het bier te conserveren werd er extra hop toegevoegd en zo kwamen de bittere rakkers India binnen. Of Ghandi er ook van heeft geproefd weet Pol niet. Heel waarschijnlijk is dat niet want op school werd er bij Pol tot vervelens toe ingeramd dat deze Indiase niet al te bleke voorganger zich beperkte tot een dieet van uitsluitend fruit van de goedkoopste soort. Omdat hop geen fruit is zal hij er wel weinig mee te maken gehad hebben. Het bittere bier lijkt Pol overigens best te passen bij de Indiase keuken die niet altijd maar toch wel regelmatig flink scherp is. De fruitbieren waren in de voorgaande aflevering aan de beurt maar aangezien Ghandi al heel lang heel bleek is (als zijn gebleekte botten nog ergens liggen) zal hij die aanvulling op zijn maaltijden wel niet hebben meegepikt.

De Belgen spreken overigens gewoon over een pellelleke als ze een pale ale drinken en doen niet mee in de trend om alles te verengelsen.

Over voorgangers gesproken, met de meeste van deze types zou Pol niet graag een biertje drinken. De grote roerganger Mao bijvoorbeeld was een groot verspreider van geslachtsziektes. Zijn voormalige lijfarts heeft na zijn vlucht goed uit de school geklapt en aan het licht gebracht dat de opperchinees nogal een smeerlap was en zich nooit waste. Lijfarts zijn lijkt Pol dan ook een weinig benijdenswaardige positie, maar goed, iemand moet het doen.

De bijna poëtische zin die daarop volgde was, dat “Mao zijn geslacht waste in de schoot der jonge meisjes” (die hier niet om hadden gevraagd). Nadien viel jeuk hen ten deel en niet alleen dat.

Ook de Cubaanse opperman Castro heeft weinig goeds gebracht voor zijn volk. Niet alleen omdat ze in plaats van bier die smerige rum als voornaamste drank hebben maar ook om alle andere narigheid die hij heeft uitgestort over de ondanks alles nog fraai dansende Cubanen.

Momenteel spant natuurlijk Kadhafi van Libië de kroon als greatest dictator. De overduidelijk zwaar gestoorde Arabier met zijn pokdalige kop verzet zich tot het uiterste om zijn gestolen miljoenen veilig te stellen. Daarbij goed geholpen door zijn zoons en dochter die de criminele inslag niet van een vreemde hebben.

Bierdrinken is daar verboden, Indian Pale Ales hebben ze ook niet nodig want ook zonder dat is er bitterheid genoeg.

Pol de Schuimer

Overschuimers
 
Ja, ook Pol was er weer eens een keer bij met het Carnaval dat dit weekend het leven in het zuiden des lands weer aangenaam ontregelde. Het was in tegenstelling tot twee jaar geleden niet zo heel koud. Toen hield Pol het maar even vol om buiten te staan, maar dit jaar was hij beter gewapend. Weliswaar met toch achteraf gezien een paar sokken te weinig maar wel met een fles Schrobbelèr die grif van de hand ging in zijn naaste omgeving. Na een paar glaasjes word je dan wel warm maar uiteindelijk ook een beetje wee dus dan smaakt een pils toch ook weer goed.
In “dun opstoet” zaten weer leuke momenten. Briljante vondst was van een man in een scootmobiel die gewoon een bordje op zijn vervoermiddel had gehangen met de tekst, “Ik verrek ut om te lopen”. Wel jammer van al die autoreclames maar over het algemeen was het leuk. Daarna natuurlijk de kroeg in waar helaas het bier in plastic glazen moest, begrijpelijk maar toch wat minder. Het was zo druk dat je gerust stomdronken zou kunnen worden zonder om te vallen, daar was gewoon geen ruimte voor. Hossen ging vanzelf want zeker met een postuur als dat van Pol bleek het onmogelijk om een vaste plek in te nemen. Voortdurend werd iedereen op en neer geduwd door weer een binnenkomende of juist vertrekkende carnavalsvierder. Gelukkig verliep dit alles in pais en vree. Enkele uren later verliet Pol het pand in iets minder heldere staat, met een wat dunnere portemonnee maar verder na diverse ongerichte conversaties met volslagen onbekenden over niet te reproduceren onderwerpen, in opperbeste stemming. Traditioneel moet er dan wel even wat vet naar binnen gewerkt worden om de inwendige mens weer te stabiliseren.
Gemoedelijk samen met Elvis, een smurf, een dansmarieke, André Kuipers in zijn ruimtevaartpak en nog zo wat al dan niet echt bestaande figuren werd friet gegeten. Dit alles begeleid natuurlijk door overal vandaan komende klanken waarin het paard op de gang moeiteloos galoppeerde door de volgeschreven keukendeur.
En dan maar weer eens op huis aan want een dag carnaval is wel weer genoeg voor een import Tilburger.
De volgende dag zou Pol gaan brouwen, bij het opstaan was dat idee toch tijdelijk even weggestopt in een wat mistig hoofd maar vooruit, je bent brouwer of je bent het niet dus na de nodige koffie werd de schrootmolen aangeslingerd. Met de hand dan want een motortje heeft Pol nog niet. Dat is wel weer beter om het brein weer te scherpen want enige inspannende handarbeid helpt daarin zeker. Het was prachtig weer en het brouwproces verliep voorspoedig zodat nu weer in huize Pol dertig liter bier staat te gisten, dit keer wel met de gist van St. Bernardus die goed uit het vorige brouwsel was gekomen. Of Sint Bernardus van carnaval hield is Pol niet bekend maar het zou zomaar kunnen. Aan het eind van de dag werd samen met een langskomende vriend en zijn geliefde nog het vat leeggemaakt waarin straks een deel van het zojuist gebrouwen bier moet. Een zware taak na het carnaval maar je moet er wat voor over hebben om brouwer te zijn.
Of had Pol dat al gezegd?
 
Pol de Schuimer

Overschuimers
 
De eerste lentedagen dienen zich al weer aan, terwijl het nog maar maart is, het lijkt erop dat de zomer ook dit jaar weer in april gaat vallen. Het kacheltje moet ’s avonds nog wel aan maar overdag begint het er al weer op te lijken. Het wordt alweer tijd om aan zomerbieren te gaan denken en niet alleen denken, ook om ze te gaan brouwen. Als de zomer echt in het volgende weekend valt is dat pech want dan gaat het niet meer lukken. En dat terwijl er nog bokbier in de handel is. Misschien komt het omdat Erwin Krol plotseling verdwenen is, dat de seizoenen zo door elkaar lopen. Andersom kan ook natuurlijk, dat hij gevlucht is omdat hij compleet van de wap is geraakt door al die seizoensverwisselingen. Crowded House zong ooit het fraaie liedje “four seasons in a day”, daar lijkt het wel naartoe te gaan.
Genoeg over het weer, er zijn ernstiger zaken, zoals de vraag of het kabinet het gaat redden. Lacht Rutte nog over een maand? Zal Wilders grijze haren krijgen (voor zover zichtbaar onder het peroxide)? Glorieert de communistische heilstaat alsnog onder leiding van Brabantse Emiel? Wie zal het zeggen. Er wordt druk onderhandeld in het Catshuis, zouden ze daar ook af en toe een stevige Trappist bij pakken? Rutte niet, denkt Pol, dat is meer een pilsdrinker. Verhagen kan het beter laten, als hij een Trappist pakt is de kans groot dat hij te horen krijgt dat het feit dat er priesters zijn die kinderen pakken al erg genoeg is. Katholiek Nederland heeft zonder Verhagen al genoeg uit te leggen. Wilders zal wel azijn drinken. Nee, veel Trappist zal er niet doorheen gaan.
Bezuinigd zal er hoe dan ook wel worden. Pol merkt dat al heel sterk in zijn werk, op psychiatrische zorg wordt flink bezuinigd en er zullen banen verloren gaan. Pol zelf heeft nog niet direct iets te vrezen maar veranderingen zullen er zeker komen en we zijn nog lang niet klaar met bezuinigen. Vergeleken met Griekenland, Portugal en andere wijndrinkende landen valt het hier dan nog mee. Hier is de jeugdwerkloosheid ook stijgende maar niet vergelijkbaar met voornoemde landen waar zo ongeveer geen enkele schoolverlater of afgestudeerde nog een baan krijgt. Hadden ze maar bier moeten drinken.
Moeten we dan maar gaan wanhopen? Crisis, werkloosheid, hypotheekrenteaftrek op de tocht, moeten we het opgeven?
Pol denkt van niet, zolang we nog water kunnen veranderen in bier is er nog leven voor de dood. Mocht de euro echt niets meer waard zijn dan kunnen we altijd nog ons bier ruilen voor bijvoorbeeld iets te eten, een warme trui, een tank benzine of iets anders. Van de bostel kunnen we krentenbrood maken of we geven de bostel aan een boer in ruil voor een mooie sukadelap. Die stoven we dan weer in ons bier en ruilen dit tegen enkele kilo’s mout. Daarvan maken we weer een nieuw brouwsel en zo komen we makkelijk aan de kost. Een brouwer hoeft dus nooit te wanhopen. Waar bier is, is leven.
Mochten we het niet alleen af kunnen, dan is intreden in een klooster waar gebrouwen wordt ook nog een optie. Er schijnen nog Trappistenkloosters bij te komen dus plaats zal er wel zijn. We leren dan ook een en ander over het verbouwen van voedsel en omdat Trappisten moeten werken zullen we ook nooit werkloos raken. Dat we in het klooster veel eerbied moeten hebben voor Jezus is ook goed.
Jammer voor sommigen dat hij water veranderde in wijn en niet in bier maar je kunt niet alles hebben.
 
Pol de Schuimer

Overschuimers

Iedereen kent wel het verschijnsel, dat als je ergens mee bezig bent, je het overal denkt te zien. Ben je zwanger, wat in het geval van Pol zeer onwaarschijnlijk is, dan zie je overal zwangere vrouwen. Zwangere mannen kom je niet tegen al zijn er wel die de indruk wekken op springen te staan. Heb je een rode auto, dan zie je overal rode auto’s, is je nieuwe hobby dwergwerpen dan struikel je ineens over de lilliputters en ga zo maar door. Pol ziet nu overal hout. Niet zomaar hout maar brandbaar hout.

Dat behoeft enige toelichting want zo ongeveer alle hout is brandbaar maar dat maakt nog niet alle hout geschikt voor de houtkachel en dat is waar het Pol om gaat want sinds enige weken is Pol de trotse eigenaar van zo’n kachel. Dat komt omdat Pol zijn grote liefde nogal gek is op vuur, poëtisch gezien natuurlijk het vuur van de liefde maar ook gewoon van een knapperend vuur van hout. Hout dus en dat ziet Pol nu overal.

Rijdend over de ringbaan ziet hij een stapel half kapotte pellets liggen, wachtend op de vuilophaaldienst of op de gretige handen van Pol die mooi schoon en droog hout ziet dat na enig zaagwerk zo de kachel in kan. Hardlopend door het bos ziet hij enige boomstronken die recent zijn gezaagd en door de zagers niet opgehaald. Voorheen was de schoonheid van deze stukken boom hem niet opgevallen maar nu is het reden om de plaats in de hersenen te markeren en op een geschikt moment even langs te rijden. Een achteloos en illegaal aan de bosrand gedumpt bed wordt door Pol netjes opgeruimd want het betreft een ongeverfd exemplaar en een goede daad doen is ook niet verkeerd. Pol hoopt nu voorgedragen te worden voor een ridderorde voor zijn spontane opruimactie in de openbare ruimte. Wel graag een houten medaille, burgemeester!

Pol krijgt het er wel warm van maar het is natuurlijk bekend dat je het van een houtkachel meerdere malen warm krijgt. Van het sjouwen door het bos naar de auto (die boodschappentassen van Albert Heijn branden flink in de schouders als ze gevuld zijn met een flinke boomstronk). Het als een stoere hakboy zwaaien met de kloofbijl levert ook flink wat warmte op en dan heeft de kachel nog niet eens gebrand. Dat Elvis zo heftig ontkende een houten hart te hebben komt ineens in een ander daglicht te staan want wat is er mis met een fraai knapperend vuur in de borstkas? Dan is een hart van goud toch veel minder nuttig want als metaal stelt het zachte goedje weinig voor en branden doet het ook al niet.

De avonden van de laatste tijd lenen zich er goed voor om de kachel uit te proberen. De dagen zijn voor april best warm maar in de avond koelt het snel af en het goed knapperen geblazen. Het is wel even oefenen voor de notoir a-technische Pol om de kachel goed te stoken. De eerste keer had hij de gebruiksaanwijzing niet helemaal gelezen en de luchttoevoer iets te enthousiast afgeknepen. De panoramaruit was in korte tijd zwart geblakerd en mocht Pol behoefte hebben aan het maken van Rauchbier dan hoefde hij het vaatje maar even bij de kachel te zetten.

Gelukkig, al doende leert men en nu is voor zolang het seizoen het nog toelaat (in Nederland kan dat zo ongeveer het hele jaar door zijn) met regelmaat het dansen der vlammen te zien in huize Pol. De temperatuur stijgt daardoor op sommige avonden wel wat snel en dat maakt dorstig. Gelukkig is Pol de laatste tijd weer wat meer bezig met het brouwproces dus er is weer zelfgebrouwen bier in huis. Pol gaat nog niet zover, dat hij net zoals de Harvey’s brouwerij in Engeland, een houten maischkuip gaat aanschaffen maar het scheelt niet veel. Wat nog wel af en toe gebeurt, is dat hij door de warmte geneigd is iets teveel te proeven van zijn eigen bier en wat levert dat op?

Juist ja, een houten kop. Dat brandt niet maar klopt wel.

Pol de Schuimer

Overschuimers
 
In huize Pol klinken de laatste dagen onheilspellende geluiden die door de meeste mensen in verband worden gebracht met het zeehondencentrum in Pieterburen. Er is echter geen zeehond te bekennen in het huis, wel een gewone landhond maar die houdt zich over het algemeen gedeisd. Na een heel leuk weekend in Lille (aan te raden voor museumliefhebbers maar zeker ook voor bierliefhebbers) werd Pol een beetje verkouden. Bij lange na niet zo erg echter als zijn geliefde die gloeiend van de koorts onder een dikke vracht kleren en dekbedden lag te rillen van de kou en tussen het hoesten door piepende geluiden maakte. Een weekendje weg kan soms een ongewenst na effect hebben. Maar ach, het was het waard zullen we maar denken.
Lille bleek niet al te ver weg, in twee uur rijden zit je in de Franse stad. Veel mooie oude gebouwen en een deels Vlaamse historie gaan samen met een ultra moderne zone bij het station.
Wel een vreemde gewaarwording als je in de metro stapt en erachter komt, dat er geen bestuurder is. Misschien wel zo veilig want na het recente treinongeluk bij Amsterdam is het vertrouwen in de bestuurder wel minder geworden. In Lille doet de techniek het werk, niet dat die onfeilbaar is maar toch.
Er bleek ook een verrassend groot aanbod aan speciaalbieren en ook Vlaamse gerechten als waterzooi, potjevlees en karbonades gestoofd in bier waren geen uitzondering op de restaurantkaarten. Een microbrouwerij in een café was er ook met een heel aardig bier. Waar het verkoudheidsvirus is opgedaan is onbekend maar we doen het er maar mee.
Ondertussen heeft Pol het sporten weer opgepakt, hij moest wel want hij had met collega’s afgesproken de mountainbike route in de Drunense Duinen te lopen. Na 25 kilometer ploegen door zand en beklimmen van heuveltjes was het snot er wel uitgelopen. De (land)hond liep zoals gewoonlijk ook mee en maakte wederom zijn reputatie als onverwoestbare boerenfox waar. Kwispelend en vele tussensprintjes trekkend liep hij de menselijke soort met gemak het snot voor de ogen. In het geval van Pol zelf was dat overigens een aanzienlijke hoeveelheid.
En nu wachten op de week vakantie in mei en hopen dat het eindelijk eens een beetje lenteweer gaat worden. Vorig jaar viel de zomer in april, het jaar daarvoor ook, dit jaar zal dat niet gebeuren want april is bijna voorbij en de voorspellingen zijn vooralsnog niet geweldig. Als de zomer niet in april valt, laten we dan maar hopen dat de zomer in een weekend valt want afgaande op de vorige zomer is twee dagen mooi weer al heel wat. Het gezaaide gras wil maar niet echt groeien, de tomaten moeten nog binnen schuilen maar toch is er steeds meer groen en bloei te zien. Er is dus nog hoop op warme dagen.
Een zomerbiertje brouwen kan nog makkelijk en mocht het tegenvallen dan toch maar een stevig donker bier gebrouwen. Bij mooi weer drinken we dat dan wel weer in de herfst, maar laat op de avond van een mooie dag smaakt dat ook best goed. Een lekkere Pale Ale is volgens Pol ook een zeer geschikt zomerbier.
Aan de slag dus maar weer, weer of geen weer, een lekker bier smaakt altijd wel. Misschien is het maar goed dat Nederland niet van die scherp afgebakende seizoenen heeft, de winter is soms zomer, de zomer herfst etc. maar ach, dan kun je alle biertypes altijd drinken. Doen ze in Frankrijk ook.
 
Pol de Schuimer
 

Overschuimers juni 2011

Het valt niet mee als je de brouwerij nieuw leven wilt gaan inblazen, dat heeft Pol het afgelopen weekend wel gemerkt. Blazen moest hij inderdaad want er moest weer geruimd en gesjouwd worden. Gelukkig had hij tevoren wel hulp gehad van Huub die zo vriendelijk was om de nieuwe aanwinst, een tweedehands koelkast, even mee op te halen en in de schuur te tillen. Gevolg was wel dat de schuur (eigenlijk schuurtje) weer erg vol was, opruimen dus.

Van alles kom je dan tegen, dat zal wel niet alleen bij Pol zo zijn. Een ladder waarvan de bovenste tree gebroken was, aldus verworden tot een levensgevaarlijk object bij onoplettend gebruik, viel bij het loswrikken van een vermolmde plank bijna op het zwetende hoofd van Pol. Daaronder bleek een sneeuwschuiver te staan, althans, de steel was afgebroken en een forse plaat ijzer stond daar nutteloos te wezen. Pol had deze winter eens geprobeerd de sneeuw te verplaatsen met dit loodzware geval, resultaat was de gebroken steel, een bijna gebroken rug en een onverminderde hoeveelheid sneeuw. Die plastic dingen van tegenwoordig zijn toch echt handiger dus vroeger was heus niet alles beter. Ook rinkelden enige bierflessen over het beton, vorig jaar uit Duitsland meegenomen met de bedoeling de lege flessen bij de volgende trip weer mee terug te nemen, maar ja…… Plankjes, stokken, bloempotten, kromme spijkers, hè daar was die fietsbandreparatieset gebleven, koperen pijpjes voor een nooit gemaakt of verder gedefinieerd brouwinstrument, van alles kwam tevoorschijn. De oude computertafel die lang dienst had gedaan als opvangadres voor gasflessen en branders moest er nu toch echt uit. Jammer dat de geweldige wielen er niet af te halen bleken. Hoe dit gevaarte naar de stort gebracht moet worden weet Pol nog niet maar dat hij niet in de gemiddelde auto past is al zeker dus dat het een probleem wordt is daarmee ook zeker.

Hout was er ook, het meeste ongeverfd dus geschikt voor de kachel dus dat was weer winst.

De koelkast, afkomstig uit een studentenhuis was weliswaar aan de bovenkant wat gescheurd maar nadat de aangekoekte etensresten waren verwijderd met veel hete soda, bleek het eigenlijk heel erg mee te vallen. Het ding leek ineens niet meer zo oud en koelt zelfs prima. Een deel van het vakantiegeld zal dus naar de firma Conrad moeten gaan voor de aanschaf van de thermostaat die de koelkast gaat veranderen in koel/warmkast waarmee de vergisting gecontroleerd kan gaan verlopen. Geen velpon aroma’s meer als dat allemaal goed werkt. Of de technische vaardigheden van Pol groot genoeg zijn om dit alles ook daadwerkelijk vorm te geven moet nog blijken maar dat zien we dan wel weer.

Een nieuw rek werd in de schuur geplaatst en na enige uren flink zwoegen zag alles er weer veel overzichtelijker uit. Hoe het nu straks moet met het koelen en de daarvoor benodigde hoogte is nog niet duidelijk maar ook daar gaat Pol wel weer wat op vinden. De koeler zelf is in ieder geval weer van nieuwe slangen en koppelingen voorzien dus die zal het wel doen. Binnenkort dus maar een proefbrouwsel maken, een kleine partij ondergistend lijkt Pol wel wat.

Over slangen gesproken, die lagen er vele in de schuur, soms onooglijke stukjes met bruine resten erin maar ook langere slangen. Echter geen zo fors als de gigantische slang die Pol aantrof in de in reptielen gespecialiseerde dierenwinkel. Het beest was zo dik als het bovenbeen van Rintje Ritsma, lang was het beest waarschijnlijk ook maar dat was moeilijk in te schatten aangezien hij opgerold in een dampend terrarium lag. Nee, Pol ging geen slang kopen maar wel een schildpad met en voor de zoon van zijn geliefde. Dit alles natuurlijk na uitvoerige studie want een dier kopen is niet iets wat je zomaar even doet, zeker niet een dier dat als het goed gaat heel oud kan worden en over vijftig jaar nog over het graf van Pol rondsloft.

Voorzien van (prijzige) vitamines, kalk, darmstimulerende dranken en jawel, een middel op het schild te smeren (Turtle wax?) en natuurlijk het beestje zelf togen wij naar huis. Daar was door Pol een prachtig en tegen katten en andere indringers schilpad woonoord in de tuin gemaakt. Nu maar hopen dat hij nog lang en gelukkig leeft, hij woont achter de schuur maar rotzooi maakt hij gelukkig niet.

Pol de Schuimer

Overschuimers
 
Zoals wel vaker in Nederland slaat het weer ineens om. Liep Pol vorige week nog te bibberen in zijn winterjas, nu zit hij te zweten in de korte broek achter de computer want ineens is het bijna dertig graden. Wel lekker weer voor bier maar dat is het eigenlijk altijd wel. Bij ieder weertype is er wel een bier te bedenken dat er goed bijpast, andersom kan ook maar het hoeft niet natuurlijk.
Wel fijn van het mooie weer is dat je ook lekker buiten kunt klussen, niet dat Pol zo’n handige man is (informatie hierover te bevragen bij zijn ex-vrouw), maar hij doet zijn best. Een kast afschuren en inwassen lukt hem nog wel. Dat van een andere, pas aangeschafte kast de deuren er na een week alweer uitvallen komt door te kleine schroeven en is ook nog op te lossen. Ondertussen mag de schildpad ook naar buiten. Voor het prehistorisch uitziende beestje is een goed afgeschermd deel van de tuin afgezet. De afzetting bestaat uit metalen rekken die aan de onderkant zijn beveiligd met een combinatie van tegels en kippengaas. Nergens een gat te zien maar toch wist de kleine Houdini er binnen enkele uren tussenuit te piepen. Op zich niet zo erg want de tuin zelf is wel helemaal gesloten maar aangezien de vorige schildpad onfortuinlijk terecht kwam tussen de kaken van de hond zijn we voorzichtig geworden. Pol heeft meerdere malen moeten zoeken maar uiteindelijk werd de uitbreker op heterdaad betrapt. Het bleek, dat hij langs het kippengaas naar boven klom, een onwaarschijnlijk gezicht gezien de merkwaardige lichaamsbouw van het beestje dat zijn eigen huis mee naar boven moet sjouwen. Nou ja, moet, hij doet het vrijwillig want zijn buitenverblijf is groot genoeg. Dat vind Dingo, zoals hij is genoemd, blijkbaar niet en hij blijft onverstoorbaar uitbreken. Tijdelijk maar weer naar boven dan in het glazen terrarium en gedoseerd uitgelaten.
Wel handig zo’n eigen huis zonder hypotheekrente, dan heb je de nu zo fel omstreden hypotheekrenteaftrek (drie maal woordwaarde) ook niet nodig. Ook in de toekomst hoeft Dingo dus niet zijn eigen huis op te eten, de hond is het overigens ook streng verboden om dat te doen, het huis van Dingo dan.
De crisis woekert ondertussen lustig voort, ook op het werk van Pol neemt de onrust toe, ontslagen gaan er nog niet vallen maar er worden wel afdelingen gesloten en mensen zullen moeten verkassen. Er komt steeds minder werk en gezien de voortgaande bezuinigingsdrang op de gezondheidszorg zal de hoeveelheid banen nog verder afnemen. Waarom Pol dan toch twee jaar langer moet doorwerken is hem niet geheel duidelijk.
Natuurlijk is het nog lang niet zo erg als in Spanje of Griekenland waar de helft van de jeugd nu werkloos thuiszit maar het wordt wel allengs minder. Het laatste doemscenario dat Pol recent in de krant zag was, dat oudere werknemers die hun baan kwijt raken niet meer aan de slag komen en dan twee jaar langer in de bijstand hun huis mogen opeten tot ze totaal verarmd aan hun niet meer bestaande pensioen mogen beginnen.
Tsja, geen vrolijk vooruitzicht. In Griekenland hebben ze dan nog het voordeel dat ze door het mooie weer hun huis minder nodig hebben maar in Nederland kun je toch moeilijk zonder. Misschien is het blijven hangen in de prehistorie van de schildpad toch niet zo’n gek idee. Die hebben hun huis altijd bij zich.
Kan de mens niet terug evolueren, naar bijvoorbeeld het harige stadium van de neanderthaler? Dan is alles opgelost, geen huizen meer nodig, geen gezondheidszorg want zieken worden opgegeten door Dino’s.
Dan blijft er maar een probleem over, in de prehistorie was er nog geen bier, daarom drinken wij het hier.
 
Pol de Schuimer

Overschuimers 09-2017

Met veel leedwezen werd over het algemeen gereageerd toen Pol vertelde dat de vakantie dit jaar in Engeland doorgebracht zou worden. Grappen over niet aflatende regenbuien en lauw bier zonder schuim werden veelvuldig gemaakt maar gelukkig kan Pol zeggen dat de werkelijkheid heel anders was.

Links rijden valt in het begin niet mee en zeker het oprijden en verlaten van de rotondes is in het begin een vreemde ervaring maar het went al snel. Wel moest hij er iedere keer dat de auto gestart werd aan herinnerd worden, dat men in Engeland links rijdt maar zoals gezegd, het lukte en er zijn tot nog toe geen klachten binnengekomen van de inlanders zelf. Die hadden het natuurlijk toch veel te druk met de rellen in de grote steden waar de bakstenen in groten getale rondvlogen en de hooligans en masse proletarisch gingen winkelen.

Pol heeft er niets van meegekregen want hij zat in een klein dorpje waar ze niet eens bakstenen hebben. Wel heel veel natuursteen want daarvan zijn alle huizen gebouwd maar daar wordt blijkbaar niet mee gegooid. De tweede week zat hij in een ander huisje (cottage) in de bush en daar waren geeneens ramen om in te gooien, laat staan dat er iets te plunderen zou zijn.

Het weer was er overigens prima, geen regenjack aangehad (en nee niet zonder regenjack zeiknat geworden, het regende slechts af en toe ’s avonds en ’s nachts). Veel gelopen, veel schaapjes geteld die daar in hele kuddes op het droge stonden en waar je als wandelaar gewoon tussendoor kunt lopen want wandelpaden zijn everywhere. De kinderen ontpopten zich als onbezoldigde schapendrijvers, niet helemaal tot tevredenheid van de luidkeels blatende beesten maar ze leken er ook niet al te veel onder te lijden. Als ze toch als shoarma eindigen dan is het niet onze schuld en dan toch tenminste in goede conditie want ze renden er tot vermaak van de kinderen lekker op los.

Het is een mooi land, veel kastelen met daarbij ook vaak heel mooie tuinen, grazige weiden, glooiende heuvels, af en toe bos, wat wil een mens nog meer?

Een lekker bier natuurlijk maar ook dat is er tegenwoordig volop. Toen Pol zo’n twintig jaar geleden per fiets Engeland probeerde te veroveren was dat wel anders. Dat veroveren viel trouwens ook niet mee, want zijn krakkemikkige fiets met maar drie versnellingen bleek niet opgewassen tegen de steile heuvels van Kent. Het was vooral veel lopen naar de top en dan weer afdalen in de hoop, dat de niet al te beste remmen het nog voldoende deden om een onzachte landing tegen een Britse linksrijder te voorkomen. Toen was er buiten de pubs nauwelijks iets anders te krijgen dan pils maar nu zijn er volop winkels waar diverse brouwerijen hun bieren aan leveren. Het is wel geen Belgisch bier maar toch vaak ook erg de moeite waard, vooral de Spitfire van Sheperd’s Neame, wat een hoparoma!!. Deze brouwerij is door de Roerstok lang geleden wel eens bezocht en de gelukkigen die daarbij waren hebben ook de Harvey’s brouwerij bezocht om zich aldaar te vergapen aan de houten maischkuip. Zo’n zelfde houten constructie mocht Pol dit jaar ook zien in de brouwerij van Hook Norton waar men in het plaatsje zelf de lokale pubs nog per paard en wagen bevoorraadt. Licht alcoholisch maar toch erg smaakvolle bieren met veel gevoel voor hopdosering.

Niks mis mee dus, al moet Pol wel eerlijk bekennen dat na terugkomst een lekker stevig bier naar Belgisch type toch ook wel weer erg lekker smaakte. Het hoefde niet eens links gedronken te worden.

Pol de Schuimer

Overschuimers
 
De vakantie is weer voorbij, de kinderen gaan weer naar school, dat wil zeggen de jongste generatie is al begonnen, de oudste lichting is respectievelijk aan het feesten op de universiteit of begint volgende week aan de zoveelste opleiding. In het verleden behaalde resultaten zijn er niet dus als die geen garantie bieden is dat geen probleem.
De vakantie was wel geslaagd, hoe kan het ook anders in een land waar bier zo’n beetje de volksdrank is en zeer betaalbaar. Ook leuk was de terugreis via Pilzen (de topografische kennis van de Roerstokkers moet nu genoeg zijn om de bestemming te raden) en de brouwerij aldaar die een aardige rondleiding verzorgt door een hypermoderne brouwerij met oude wortels in een 9 kilometer lang gangenstelsel waarin vroeger het pils werd vergist op lage temperatuur.
Maar goed, voorbij dus weer is die vakantie en het gewone leven is weer aan de gang, nou ja, gewoon. Pol merkt dat hij ouder wordt, niet alleen aan het knarsen van de knie tijdens een training voor een volgende marathon en de moeite om de bijbehorende trainingen van 30 kilometer te volbrengen, ook door het feit dat hij nu een dochter heeft die zelfstandig woont. In Rotterdam nog wel, de stad waar Pol zijn wieg heeft gestaan en hij zijn eerste bier dronk, wel nadat hij al geruime tijd uit die wieg was maar toch voor de leeftijd die nu wordt aangehouden als zijnde oud genoeg om je te laven aan het gerstenat of andere alcoholhoudende dranken. Toch even wennen als je gaat schoonmaken bij je dochter en met je twee linkerhanden wat klussen doet. Maar ach, echt oud ben je natuurlijk pas als de rollen weer worden omgedraaid en de kinderen bij je komen schoonmaken. Gezien hun gebrek aan talent en interesse in het nobele schoonmaakwerk zal dat niet gauw gebeuren dus dat zou dan kunnen betekenen, dat Pol heel oud wordt, of vervuilt op hoge leeftijd maar dat zien we dan wel weer.
Moeten we nog iets zeggen over het weer? Veelbesproken onderwerp ieder jaar weer met verregende zomers. Ook dit jaar begon het weer met herfst maar er lijkt toch een ommekeer te komen in de latere periode van de zomer. Het hangt er ook vanaf in welk land je de vakantie vierde natuurlijk maar Pol heeft niets te klagen. Voor de hardloper is het eigenlijk altijd wel een aardige zomer en voor de brouwer hangt het weer af van de apparatuur die hij/zij heeft.
Pol heeft geen 9 kilometer gang onder zijn huis die in de winter volgestort kan worden met ijs dat uit een meer is uitgehakt. Gelukkig is de koelkast uitgevonden en kan er ook in de zomer nog gebrouwen worden als je er zin in hebt.
Sinds heel kort is Pol dan ook nog de gelukkige eigenaar geworden (met dank aan Cor)  van een koel-tapinstallatie die binnenkort getest gaat worden. Het eerste vat is al gevuld en staat te hergisten en dan komt binnenkort het spannende moment of alles werkt zoals het zou moeten. Het brouwseizoen is dus niet zozeer begonnen als wel voortgezet en dat is goed nieuws. En die ouderdomsklachten? Ach, zolang er leven in de brouwerij is, is er leven in de brouwer zullen we maar denken.
 
Pol de Schuimer

Overschuimers

Zoals al eerder vermeld is Pol weer in de ban van het brouwen. Daarom bestelde hij ook het pakket voor het maken van de IPA, volgens recept van de Roerstok. IPA, wie kent het niet? Misschien dat ze er in India geen flauw idee van hebben wat Indian Pale Ale is, dat zou Pol niets verbazen, in China weten ze tenslotte ook niet wat babi pangang is. Misschien dat sommige Indianen zich aangetrokken voelen door dit biertype, weer eens wat anders dan een vredespijp maar ook dat weet Pol niet zeker. Hoe dan ook, de Pale Ale moet er komen en dus werden alle brouwregisters weer open getrokken.

Pol besloot dit keer eens te doen wat alle Roerstok leden doen….. en dat is eigenwijs zijn en als er een recept wordt gemaakt daar dan standaard vanaf wijken. Pol besloot deze keer eens extra eigenwijs te zijn en het compleet anders aan te pakken. Dus brouwde hij het recept geheel volgens de regels. Hoe het afloopt is nog niet bekend maar lekker makkelijk is het eigenlijk wel. Je hoeft niet verder na te denken over de hopdosering, het maisschema (nog extra makkelijk door de Engelse 1-temperatuur methode) en andere zaken. Over een uurtje gaat hij eens kijken of de Indianen al staan te schuimbekken in de schuur. Volgens Pol is de recept-volgmethode een unicum in de Roerstokwereld, het moet niet gekker worden.

Over gek gesproken, wie ook helemaal de weg kwijt is, is Happy Feet, de duurste keizer pinguïn aller tijden. Nadat hij een poos zand had gehapt in Nieuw-Zeeland (had hij in Oud Zeeland ook prima kunnen doen en daar dan misschien nog wel een haring mee kunnen nemen) werd hij een beetje misselijk en stortte heel dierminnend Nieuw-Zeeland zich op de zwemmende non. Voor een exorbitant bedrag, groot genoeg om vele varkens en kippen een wreed einde in de bio-industrie te besparen, werd het Arctische beest geopereerd. Na een aansterkend dieet van verse zalm, heilbot op de huid gebakken, rogvleugels in witte wijnsaus, mosselen gekookt in Rodenbach en andere heerlijkheden, werd het gevleugelde beest klaar bevonden voor de terugtocht naar zijn koude streek van herkomst. Wie heeft niet de beelden gezien van de bepaald niet enthousiaste pinguïn, die een flinke zet nodig had om het koude water in te glibberen? Pol begrijpt dat overigens best. Zelf heeft hij het ook niet zo op tewaterlatingen tenzij in water van tropische temperaturen en met uitzicht op een palmenstrand.

Happy Feet was voorzien van een zender en de wereld maakte zich op om zijn heldhaftige terugkeer naar Arctische wateren via internet te volgen.

De luie pinguïn flapperde echter nauwelijks met zijn vrolijke voetjes en legde de eerste dag slechts een schamel warming –up rondje af van niet meer dan zeven kilometer. Daarna verdween de vogel in habijt van de radar en was de wereld weer tienduizend euro armer. Die hadden we beter aan de Grieken kunnen geven. Alhoewel, daar zal Wilders het wel niet mee eens zijn want de Grieken zijn toch definitief afgezakt tot wat men in India de kastelozen noemt. Vroeger bouwden ze nog wel eens een aardige tempel zonder failliet te gaan maar dat is er niet meer bij. Demis Roussos en Vikky Leandros doen ook allang niet meer mee en de Griekse restaurants sappelen ook maar moeizaam door met hun vleesrijke gerechten.

Wie weet is Happy Feet wel gevangen door een verdwaalde Griekse visser en ligt hij nu gefileerd naast de Souvlaki.

Geserveerd met een lekkere koude Indian Pale Ale, een keizersmaal. Had hij maar door moeten zwemmen, dan was het einde niet zo bitter geweest.

Pol de Schuimer

Overschuimers

De zomer loopt definitief op zijn eind, de eerste najaarsregen tikt alweer op de ruiten en sinds enige dagen knappert het hout weer in de onvolprezen houtkachel.
Zojuist is weer een dubbel gebotteld en voor een deel ook in het vat geheveld. De zeer beperkte technische capaciteiten van Pol verhinderden het vorige op vat gestelde bier om er weer uit te komen. De fraaie en op zich goed werkende koeltap installatie leidde toch niet tot een lekker getapt glas bier maar slechts tot een koolzuurontsnapping ergens boven het vat. Gelukkig zitten er bij de Roerstok veel leden die wel verstand hebben van techniek en was het probleem snel opgelost, een rubbertje zat niet op de juiste plaats, zo simpel kan het zijn. Nu hopen dat het gevatte bier (of hoe heet het dan als je bier in een vat doet?) er na Pol zijn vakantie wel goed uitkomt.
Vakantie? Alweer? Jazeker, dankzij een aanbieding van een van een vriend wiens ouders een appartement in Spanje hebben mag Pol een kleine twee weken naar het land van Paella en Sinterklaas en dat voor alleen de reiskosten.
Ook een avontuur apart trouwens, het boeken via een goedkope vliegmaatschappij. Op het eerste gezicht is de vlucht zowat gratis maar als je dan gaat boeken begint het feest. Je betaalt toeslag voor iedere gram bagage boven het toegestane gewicht voor handbagage. Dat gaat dan ongeveer zo: Ticket naar Alicante, 50 euro, luchthavenbelasting 20 euro, administratiekosten 30 euro, kosten verwijdering dode ganzen uit motor 15 euro, kosten subsidie paard van Sinterklaas 10 euro, kosten kauwgomverwijdering landingsbaan 15 euro, vervoer overhemd met meer dan 20 knoopjes 10 euro, verwijderingsbijdrage Osama Bin Laden 8 euro (in zee gepleurd dus dat valt mee), zitplaatsbelasting personen boven de 45 kg 10 euro, anorexiabelasting personen beneden 45 kg 10 euro, raamzitplaats extra kosten 5 euro, kosten gangpadzitplaats 5 euro, kosten middenplaats 5 euro, kosten w.c. gebruik 5 euro (papier niet inbegrepen, w.c. papier 2,50 per vel ongebruikt, 2 euro per vel gerecycled), kosten panty stewardess 10 euro, kosten panty steward (travestiebelasting) 20 euro (die wil geen goedkope panty). U wordt geacht aanwezig te zijn op het vliegveld 2 weken voor vertrek en dan drie rondjes om het vliegveld te lopen binnen 20 minuten waarna naar huis, parkeren 100 euro per dag, heraanmelden 6 uur voor vertrek, incheckprocedure nauwkeurig volgen (paspoort in linkerhand, arm 54 graden gebogen, niet lachen, koffer in rechterhand, pols 29 graden gebogen, afmetingen precies 43,8 cm hoog, 27, 897 cm breed en 14, 24556 cm diep. Afwijkende afmeting kosten 200 euro per mm. Hartelijk welkom bij Ryanair, enjoy your flight.
Zo gaat dan ongeveer en dus is de vraag hoe goedkoop het eigenlijk is. Aan de andere kant kost een ticket via de KLM dan wel 2000 euro dus waar hebben we het over. Jammer dat die dan niet weer een tegengesteld beleid hebben waarbij je allerlei kosten kunt aftrekken om uiteindelijk op hetzelfde tarief uit te komen.
Wel lekker om naar de zon te gaan, er vanuit gaande dat het ook echt goed weer is want zekerheid is ook hierin niet gegeven. Lekker wat zwemmen, lezen, hardlopen en natuurlijk het Spaanse bier proberen. Mout moeten ze wel hebben want het Spaanse graan heeft de orkaan doorstaan, zo luidt het spreekwoord. Of dat na de crisis nog geldt? We gaan het zien.
Kortom, of het goedkoop is, is de vraag maar je moet er wat voor over hebben om naar Spanje te gaan, voor niets gaat de zon op. Dat dan weer wel.

Pol de Schuimer

Overschuimers
 
Eind oktober en het is nog een prachtige herfstdag die de toch enigszins verloren zomer nog probeert goed te maken, niet in zijn eentje natuurlijk want er waren al meer mooie herfstdagen. Mooi toch om al die bomen in schitterende tinten te zien. In Tilburg en de bosrijke omgeving, maar misschien nog wel mooier in de omgeving van Orval want dat klooster ligt toch wel heel fraai.
De excursie die Pol ook mocht meemaken was weer mooi en het geloof in kabouters is weer helemaal terug. In diverse vormen (sleutelhanger, flesopener, beeldje, kaart, etc.) siert de kabouter nu het huis van vele Roerstokleden.
Jammer dat die kaboutertjes, die toch geacht worden allerlei karweitjes op onzichtbare wijze uit te voeren, nooit eens bij Pol een leuke voorraad hout komen brengen (liefst gezaagd en gekloofd in handzame stukken). Ze wonen toch in het bos, of niet soms? Of ze die andere Pol van de Achouffe brouwerij wel helpen bij het brouwen is deze Pol niet bekend, maar het vertrouwen in de roodgemutste vriendjes is wel wat geslonken. Dan moet hij maar weer als een moderne stadsjutter de bossen en parken af om zijn goede werken te verrichten. Die goede werken bestaan dan uit het helpen van de gemeente bij het opruimen van overtollig hout dat achterblijft na de rigoureuze snoeipartijen die de gemeente her en der laat uitvoeren. Omdat Pol na het gedeeltelijke herstel van zijn knie weer regelmatig hardloopt door de bossen komt hij dit hout met grote regelmaat tegen. Het hout houdt hem in conditie want daarna moet hij dan weer op de fiets om de stukken hout op te halen, dat moet dan weer gezaagd en gekloofd en zo blijft Pol lekker bezig en heeft hij het altijd warm.
Niet zo warm echter als Khadaffi toen hij in de kokende woestijn uit zijn rioolpijp werd getrokken om een roemloos einde tegemoet te gaan. Een proces was netter geweest al had dit waarschijnlijk dezelfde uitslag gekend. Gek toch, dat al die dictators tegenwoordig nadat ze eindelijk beseffen, dat ze de zaak toch echt verloren hebben, ergens uit een gat getrokken worden. Geen heldhaftig einde, geen heroïsche ondergang met getrokken zwaard de vijand tegemoet getreden. Nee, dictators blijken geen helden te zijn ondanks hun grote woorden gaan ze smekend om genade hun schepper ontmoeten. Dat hopen ze dan.
Ondertussen gaat het leven in Nederland gewoon door, gelukkig hebben wij geen dictator die ons de moeder aller oorlogen belooft waarna wij ons gillend van voorgewend geluk op de vijand storten. Wie zou die vijand trouwens moeten zijn? De Duitsers hebben we inmiddels wel in onze armen gesloten. Duitsland is nu vakantieland nummer 1 voor ons, we genieten van de Schnitzels en niet minder van de Duitse bieren. De Engelsen dan? Ook al is er soms commentaar op hun bier wat te slap zou zijn, toch is er gezien de overweldigende interesse voor de India Pale Ale die toch door diezelfde Britten is uitgevonden, ook veel waardering voor hen. De Belgen dan? Nee, want die hebben al genoeg aan hun eigen interne oorlog tussen de Frans-en Waalstaligen.
Bovendien hebben de Belgen kaboutertjes (bij Achouffe) en hout natuurlijk. Alleen moeten ze dat nog even bij Pol komen brengen.
 
Pol de Schuimer

Overschuimers

Het is laat in de avond als Pol zijn niet al te veel gebruikte laptop opent en aanzet. Plots blijkt, dat hij wel degelijk het mailtje met het startbewijs voor de marathon van Eindhoven heeft ontvangen terwijl hij bij de organisatie daar toch glashard heeft ontkend dat hij bericht had gekregen. De oorzaak is inmiddels gevonden. Als Pol zijn geliefde de laptop gebruikt komt de mail automatisch binnen maar dat wist Pol zelf even niet en die keek er niet naar. Wat op de laptop binnenkomt kan hij niet meer zien op de vaste computer en vice versa. Dat is dan het ongemak van een gewoon mailadres, misschien toch maar eens overstappen naar het veel modernere en overal op te halen hotmail.
Gelukkig lost de tijd ook veel problemen vanzelf op, op het werk laat Pol de mail wel eens bewust rijpen en als je maar lang genoeg niet reageert gaat veel vanzelf over. Natuurlijk niet het schrijven van de Overschuimer en ook dat ging bijna mis doordat Pol weer even niet in de gaten hield, dat het alweer zover was. Het herinneringsbericht kwam ook op de laptop binnen maar deze keer was dat goed.
Nou ja, de marathon is toch wel weer uitgelopen, de snelheid is wel aanmerkelijk minder dan toen Pol zijn leeftijd nog hardop durfde te zeggen maar de slepende knieblessure is toch overwonnen en dat is toch ook heel wat waard. Geen mooie stad trouwens, dat Eindhoven, dat Tilburg niet fraai is, dat wisten we al maar Eindhoven is niet beter, sterker nog, het is nog lelijker en lijkt eigenlijk vooral veel op Rotterdam een paar jaar na het bombardement. Wel een goede start en veel drankposten maar het was koud en winderig (daar kan de stad niets aan doen) en om dan door de troosteloze buitenwijken van de lichtstad te rennen is niet direct feest. De finish was ook al niet echt fijn. Denk je dat je de marteling van de 42 kilometer hebt doorstaan ergens op Stratumseind, dat komt er weer een bocht, en dan nog een bocht en nog een bocht tot je eindelijk de finish ziet en je bijna verkrampte poten over de lijn mag bewegen.
Een rare bezigheid overigens, dat marathonlopen. Exemplaren van het bewegend menselijk ras waarvan je op het eerste gezicht zou vermoeden, dat ze niet veel verder komen dan het eind van de straat, halen in hun eigenaardige loopstijl vaak toch nog snel de eindstreep, terwijl snel uitziende lopers kotsend langs de kant liggen. De toch redelijk ranke gestalte van Pol wordt met grote regelmaat voorbijgelopen door zwaar hijgende reuzen met overgewicht waarvan je ieder moment het eerste hartinfarct verwacht maar die uiteindelijk wel eerder aankomen terwijl uw brouwende loper zich vertwijfeld afvraagt waarom hij in godsnaam toch weer aan die ellende is begonnen en of hij het wel gaat uitlopen. In dat verband herinnert Pol zich nog goed hoe hij in New York (toen nog jong en aanmerkelijk sneller) werd voorbijgelopen door een fotomodel (althans dat zou ze kunnen zijn), dansend over het trottoir liep ze Pol voorbij. Niet erg dat ze zo mooi was maar dan ook nog zo snel, dat is toch geen eerlijke verdeling.
Afijn, Pol troost zich met de gedachte, dat hij dan wel niet meer tot de betere lopers behoort maar dat hij wel van water bier kan maken, terwijl de meeste lopers niet veel verder komen dan hun onsmakelijke sportdranken en hun water om te zetten in pis.
Dus tapt Pol nog een zelfgebrouwen biertje en mijmert over vroegere tijden, toen hij de marathon nog onder de drie uur liep. De uitdaging om een bier te brouwen onder de drie uur laat hij maar aan zich voorbijgaan.

Pol de Schuimer

Overschuimers

We hebben het lange tijd drooggehouden maar nu slaat het najaar dan toch genadeloos toe. Met flinke windvlagen en met regelmatig grote hoeveelheden hemelwater, de hoeveelheid regen voorgejaagd door de harde wind is de ultieme test voor je regenpak.

Tenminste als je een regenpak hebt, de gemiddelde scholier heeft dat in ieder geval niet.Eigenlijk is dat misschien niet helemaal waar, ze hebben vaak wel een regenpak maar trekken het voor geen goud aan want in een regenpak fiets je pas echt voor schut. Dat is meer voor bejaarden zoals de leden van de roerstok. De jongere leden denken nu wel dat ze de dans ontspringen en zeker niet tot de klassen van de bejaarden (bejaard staat gelijk

aan loser) behoren. Pol zal jullie snel uit de droom helpen, voor de middelbare scholier is alles boven pakweg 23 jaar bejaard en Pol betwijfelt of er leden onder deze leeftijd zijn. Het regent niet alleen hier, het lijkt wel op het liedje “ A Rainy Night In Georgia”, (it must be raining all over the World), het regent ook in Engeland bovenmatig veel. Dat zijn ze natuurlijk wel enigszins gewend en het komt deels ook goed uit want dan hebben ze genoeg water om in hun bier te doen, de verhoudingen liggen daar immers wat anders. Regen in deze hoeveelheden zijn ze daar toch ook niet gewoon. Nu drijven de vaten ale door de straten en kan men in de pub de glazen gewoon op de barkruk spoelen want tot die hoogte komt het water wel, het bier wordt er niet sterker door.

Gelukkig zitten wij niet in Engeland en hebben wij onze dijken om onze bierkelders droog te houden, er breekt wel eens een dijk door maar heel vaak is dat toch niet. De fiets hoeft nog niet vervangen te worden door de waterfiets al is het minder aantrekkelijk om per tweewieler naar het café te gaan. Je komt er verzopen aan en als je niet oppast ga je er bezopen weer uit.

Nee, dan kun je beter een fles van je eigen brouwsel opentrekken, zoals het een goed Roerstoklid betaamt heb je natuurlijk voldoende zelfgebrouwen bier op voorraad maar in geval van nood mag een bier van een betere brouwerij natuurlijk ook wel af en toe. Je moet toch kunnen vergelijken met je eigen bier zo af en toe. Dan is te hopen dat de vergelijking in je eigen voordeel uitvalt natuurlijk maar daar heeft Pol alle vertrouwen in want de hoeveelheid kennis over brouwen bij de Roerstok is gigantisch tegenwoordig en de apparatuur van sommige leden steekt de gemiddelde professionele installatie naar de kroon.

Over de Kroon gesproken, bestaat die nog? Jawel, niet meer als het merk de Kroon wat veel leden nog wel kennen uit Oirschot maar in die bijna uit elkaar vallende brouwerij brouwt Gerard de Kroon nog steeds bier. Stommelend over wankele trappen en langs lekkende leidingen vindt hij blindelings zijn weg door de oude brouwerij en slaagt er nog steeds in een goed bier te maken. De leidingen lekken een beetje, het dak waarschijnlijk ook wel maar Gerard loopt er echt niet rond in een regenpak. Hij gaat toch echt niet voor schut lopen, ook niet als bejaarde brouwer in een bejaarde brouwerij.

Pol de Schuimer

Overschuimers
 
Pol zag op zijn kalender geschreven staan,
Dat het weer tijd werd om aan rijmen te slaan,
Want zoals iedereen weet is er dan 1 jarig,
Hij rijdt op een schimmel en is witharig.
 
Dat betekent door drukke winkels lopen,
kadootjes kopen,
dat betekent gedichten maken
het kost veel knaken.
 
Het weer doet in ieder geval goed mee,
Al dagen mist, dik als puree,
Als Sint echt over de daken zou rijden zou niemand hem zien
Zijn onzichtbare schimmel hinnikt en briest nog bovendien
Zijn Pieten zijn zwart dus al helemaal niet te zien in de nacht
Niemand gelooft in de Sint, toch wordt hij verwacht.
 
Wat brengt Sint een bierbrouwer als geschenk?
Een lege fles, een conische tank?
Twee hydrometers, een moutpakket,
Of havermout maar dan geplet?
Oh kom er eens kijken, wat Pol in de brouwzaal vindt,
Alles gekregen, van die goede Sint.
 
Maar of dat echt zo is, Pol weet het niet
Want Sinterklaas en zwarte Piet,
Drinken bisschopswijn en geen La Trappe,
Al doet het paard van Triple trap
 
Van bier hebben zij echt geen verstand
Dus wie weet wat er in de schoen belandt.
Pol hoopt op een cylinderconisch vat
Maar hij verwacht tot echt meer dat,
Ook Sint door de crisis is geraakt
En zijn wild geraas nu heeft gestaakt,
Met dank aan de bezuiniging
In Pol zijn schoen……….. de rekening.
 
Pol de Schuimer

Overschuimers

Terwijl de Palestijnen en de Israëliërs bommen op elkaar gooien in de strijd om een stukje grond wat niet veel groter is dan een Waddeneiland, is alles rustig in huize de Schuimer. Mevrouw de Schuimer werpt zich vol overgave op haar nieuwe hobby, het oplossen van de kruiswoordpuzzel in de krant, even later gevolgd door Pol die het niet kan uitstaan dat niet alles is opgelost. Overigens komt hij er ondanks het helpende begin van mevrouw de Schuimer toch ook vaak net niet uit. Dat heeft regelmatig tot gevolg, dat hij ’s nachts heel even wakker schrikt van een gezocht woord dat ineens in zijn bijna slapende brein plopt. Met bierrecepten gebeurt dat veel minder vaak helaas maar die kunnen dan weer met hulp van Brouwvisie bijgewerkt worden. Tenminste, als je weet hoe het werkt. Tot nog toe is Pol regelmatig in gevecht met het programma dat hem tevergeefs steeds weer opnieuw verordonneert, dat hij eerst onderdelen moet sluiten waarvan hij niet wist dat hij ze geopend had. Ook schiet een recept van een Vlaamsche Bruine steeds weer door het beeld terwijl hij dat toch helemaal niet had opgeroepen. Uiteindelijk bleek de oplossing om het programma er maar af te gooien en opnieuw op te halen.
Dat zouden ze in het Midden-Oosten ook eens moeten doen, gewoon hun oude programma wissen en opnieuw beginnen maar dat zal wel te simpel gedacht zijn.
Tussen het oplossen van kruiswoordpuzzels door probeert Pol natuurlijk ook nog te brouwen en zelfs met regelmaat. De nieuwste en verheugende ontwikkeling is de uitbreiding van het aantal vaatjes. Die moeten natuurlijk nog gevuld worden en dat is wel een stimulans om te brouwen. De aanloop om een vaardige tapper te worden ging niet geheel zonder problemen wat natuurlijk geen verassing is voor diegenen die bekend zijn met de zeer beperkte technische vaardigheden van Pol. Het begon al bij het openen van het vat waarvoor na diverse mislukte pogingen met allerlei spullen uit de gereedschapskist de telefonische hulplijn naar Cor weer moest worden geopend. Dankzij zijn instructies lukte het wel om met een bloedende vinger van een mislukte poging op eenvoudige wijze de klus te klaren.
Ook de eerste aansluiting van de tap ging niet zonder problemen. Eerst kwam er niets uit de tap, na enig klungelen met de slangen kwam er wel bier maar helaas niet uit de tapkraan maar uit de tapkop, richting plafond ging een fraaie straal donker bier. Dat bleek zich goed te hechten aan de tafel, stoelen, tassen, muren en andere objecten die daarna weer schoon gemaakt moesten worden.
Mocht u denken dat mevrouw de Schuimer een probleem heeft met haar brouwende vent, dan kan hij u gerust stellen, zij heeft er geen enkel probleem mee, dat hij de keuken schoonmaakt, tenslotte heeft ze zelf al genoeg te doen en verder kan zij af en toe wel een lekker getapt biertje waarderen.
Wel in een glas graag en niet vanaf de muur druipend.

Pol de Schuimer

VERROT LEKKER
 
Soms haalt bederf het beste in voedsel naar boven, denk aan bier, kaas en wijn. Maar pas op: ook schimmels kunnen schimmelen.
Schimmel op het brood, schimmel op de kaas: wanneer is iets verrot en wanneer gefermenteerd? Een overvloed aan etenswaren is al aangepakt door gisten, schimmels, bacteriën en enzymen voor het onze mond bereikt. Bewust toegepast heeft fermentatie allerlei voordelen.

Bederf of behoud
Een van de aspecten van ons mens-zijn is de drang de natuur te temmen. Dat is ontstaan uit overlevingsdrang. Bij dat temmen hoort ook ons streven om voedselschaarste door seizoensinvloeden te voorkomen. Hoe doe je dat? Door niet alles op te eten wat je vindt of produceert, maar een deel ervan te bewaren.
Maar dat is lastig. Organisch materiaal, planten en vlees, en dus alles wat wij eten, beschermt zichzelf bij leven tegen vraat, ziekten en aanvallen door micro-organismen: het blijft 'goed'. Maar doodt een beest, pluk een vrucht of snijd een plant af en de bescherming valt weg. In het ongunstigste geval bederft onze etenswaar en wordt het ongeschikt om te consumeren, vies of zelfs giftig.
Dat is niet altijd zo. Sommige vormen van bederf zorgen voor een verlenging van de houdbaarheid, ook al verandert het voedsel. Door de eeuwen heen heeft de mens geleerd veel van die bederfprocessen te beheersen. En aan de resultaten ervan zijn we gewend. Beter nog, we zijn ze gaan waarderen. Zuurkool, salami, haring, wijn, bier, brood, sojasaus, thee, cacao, kaas: allemaal het resultaat van fermenteringsprocessen.

Micro-organismen
Schimmels en bacteriën, ze zijn overal en je kunt ze niet zien. Tenminste, zo lang ze zich bescheiden opstellen. Voed ze en ze vermeerderen zich zo dat het fruit in de schaal een woest afrokapsel ontwikkelt en het brood in de trommel een schilderachtig heuvellandschap in grijze en groene tinten laat zien. Maar dat noemen we beschimmelen, en het effect ervan is dat het eten er oneetbaar door wordt.
De organismen zelf, of hun sporen, dwarrelen door de lucht en bevinden zich op allerlei oppervlakten, zowel van organisch als van levend materiaal. Wijn vergist zodra je de druiven stuk maakt: dan kunnen de aan de buitenkant van de schil levende gistcellen aanschuiven voor een lekker maaltje druivensuikers in het sap.

Gist. Gist is een schimmel die als cel in zijn eentje kan bestaan. Gist is bekend doordat hij aan de basis staat van brood, bier en wijn: hij eet suikers, poept alcohol uit en scheidt koolzuurgas af.
Schimmel of zwam, bestaand uit meerdere cellen die een 'mycelium' vormen, een netwerk van draden. Op brood zorgt hij voor bederf, op kaas voor aangename veranderingen in smaak en textuur. Paddenstoelen zijn zelf schimmels, maar kunnen bederven door andere schimmels. Beschimmelde champignons? Dat gebeurt.

Bacteriën. Vooral de melkzuurbacteriën doen nuttige zaken in de voedselbereiding. Van wijn maken ze azijn, van varkensvlees worst, van kool zuurkool en van melk yoghurt.

Enzymen. Zorgen voor smaakverbetering en textuurverandering in bijvoorbeeld vanille, thee, vis (Hollandse nieuwe), vlees en fruit. Sommige enzymen zijn al aanwezig in het voedsel, andere worden geproduceerd door gisten en schimmels.

Umami
Een belangrijk effect van het fermenteren van etenswaren is het ontstaan van natuurlijke glutamaten, smaakversterkende eiwitten. De smaak daarvan kennen we onder de Japanse naam umami, en er wordt wel gezegd dat dat het bestaansrecht is van sojasaus en Aziatische vissaus.

Botulisme
Het komt maar hoogst zelden voor, maar als fermentatie optreedt bij afwezigheid van lucht, kan er botulisme ontstaan, een dodelijke vergiftiging. De laatst bekende gevallen waren telkens bij Eskimo's, die rauw walvis- of zeehondenvlees lieten fermenteren. Ooit gebeurde dat door het te begraven, maar de vooruitgang heeft - handig! - perfect afsluitende plastic bakken gebracht. Ook in Thailand blijken de moderne zegeningen van kunststof dood te hebben gebracht, daar in de vorm van vergiftigde gefermenteerde sojabonen.

De bekendste voorbeelden
Brood. Brooddeeg rijst door middel van desem, die vooral uit bacteriën bestaat, biergist of een combinatie van beide. De organismen produceren koolzuurgas en alcohol, die in het door kneden ontstane netwerk van gluten, taaie eiwitten, gevangen blijven. Tijdens het bakken 'stollen' ze, zodat de luchtigheid bewaard blijft, terwijl de gassen vervliegen.

Wijn. Druivensap is als sap niet bewaarbaar; eenmaal vergist tot wijn wel. Na een fermentatie door gistcellen, die de suikers in alcohol omzetten, krijgt vooral rode wijn nog een 'malolactische gisting', niet door gist, maar door melkzuurbacteriën. Die zetten het voor ons scherp makende appelzuur in de wijn om in milder overkomend melkzuur. Bij 'edelzoete' wijnen laat men de druiven tot ver na het normale oogsttijdstip hangen. In die tijd tast de schimmel Botrytis cinerea ze aan, wat een grote concentratie en smaakverandering veroorzaakt.

Bier. Enzymen zetten tijdens het 'mouten' de koolhydraten granen om in suikers, gistcellen maken daarvan alcohol en koolzuur.

Worst. Salami, cervelaat, droge worst en andere worstsoorten rijpen, waarbij melkzuurbacteriën een 'klimaat' doen ontstaan waarin concurrerende organismen niet overleven. Indroging zorgt voor een stijging van het zoutgehalte, tot de worst bewaarbaar is. Schimmels aan de buitenkant van de worst dragen bij aan de smaakverandering.

Zuurkool. Kool kan gezouten worden, maar daarmee is het nog geen zuurkool. Alleen wanneer witte kool met zout en zonder toegevoegd vocht onder druk wordt gezet, zetten melkzuurbacteriën de suikers uit het vrijkomende plantensap om in zuur.

Kaas. In Nederlandse halfharde kaas doen vooral enzymen mee aan de smaakvorming en rijping, maar bij andere soorten gaat het verder. Witschimmelkazen als brie en camembert ontwikkelen tijdens de rijping een donzige laag bacteriën, die door het verpakken platgedrukt wordt en papierachtig gaat lijken. Die bacteriën produceren enzymen, die de zuivel binnenin langzaamaan zacht maken. Bij roodkorstkazen als Munster, Epoisses en onze eigen Doruvael maakt de kaasmaker de buitenkant van de rijpende kaas regelmatig vochtig, wat het juiste klimaat schept voor bacterieculturen. Dit zijn de heftigst stinkende kazen. Blauwschimmelkaas krijgt zijn indringende smaak door schimmelculturen van de penicilliumfamilie.

Azijn. Azijnzuurbacteriën voeden zich met alcohol en produceren azijnzuur. Je kunt azijn dus van wijn maken, maar ook van elk ander alcoholhoudend vocht. Aceto balsamico, althans de echte, die de toevoeging tradizionale draagt, is nooit wijn geweest: de azijnzuurbacteriën zetten daar een deel van de suikers van sterk ingekookt druivensap om in zuur.Vissaus en vispasta. De Romeinen lieten vette vis als ansjovis en sardines fermenteren met zout en tapten na enkele maanden rijping het vocht af. Dat heette garum of liquamen. In Indochina gebeurt dat tot op de huidige dag. Thaise vissaus heet nam-pla, Vietnamese nuoc-mam. Net als sojasaus hebben ze een groot smaakversterkend effect; de heftige geur vervliegt vrij snel bij verhitting. Met garnalen gebeurt iets soortgelijks, maar daarvan wordt de prut zelf gebruikt. Bekende voorbeelden zijn de Indonesische trassi en de Thaise kapi.

Vis. In plaats van de gefermenteerde pekel te consumeren, kun je de gerijpte vis ook zelf eten. Ansjovis (de beroemdste versies komen van de Catalaanse kust tussen Tarragona en Collioure) is het bij ons meest geaccepteerde voorbeeld. Scandinaviërs gaan verder. Surströmming is Zwedens gefermenteerde haring, rakfisk Noorwegens gerijpte forel of beekridder, en IJslands bijdrage aan het repertoire is gefermenteerde haai, hákarl.
Gemeenschappelijk kenmerk: een enorme stank.

Sojasaus. Sojabonen fermenteren samen met geroosterd graan tot een donkere vloeistof, rijk aan natuurlijke smaakversterkers.

Zuivel. Yoghurt ontstaat als bacteriën een feestje mogen bouwen in melk. Datzelfde geldt voor karnemelk, maar ook voor crème fraîche. Ook boter zou smaakloos zijn zonder een lichte verzuring door microben.

Kimchi. Er is niet veel gefermenteerde groente. Korea heeft er echter een specialiteit van gemaakt. De bekendste variant is die van Chinese kool. Kimchi is verder altijd erg scherp door chilipepers. In Friuli, een regio in Noordoost-Italië, wordt koolraap gefermenteerd met zout in de droesem die overblijft na het wijnmaken tot brovada.

Koffie. Bij de 'natte' verwerking van koffie laat men het vruchtvlees van de koffiebes fermenteren, zodat het makkelijk van de boon af te halen valt.

Zwarte thee. Vers geoogst en groen theeblad fermenteert door enzymen en oxideert tegelijkertijd, waardoor de smaak zich ontwikkelt.

Cacao. Na de oogst worden de zaden en de omringende pulp uit de grote cacaopeulen gehaald, waarna ze samen fermenteren in de hitte van de zon. Dat proces is cruciaal voor de smaak.

Vanille. Net als thee ondergaan de peulen van de orchidee die vanille levert een proces van oxidatie en fermentatie door enzymen.

En minder bekende
Casu marzu. Op Sardinië zijn schapenkazen de woonplaats van de maden van de kaasvlieg. Zij produceren zuren die de kaas zacht maken. Na verloop van tijd eten de Sardiniërs de casu marzu, maden en al. Dat is riskant voor de gezondheid. De kaas was dan ook officieel verboden, maar is recentelijk door de EU weer toegelaten als 'regionale specialiteit'.
 
Kopi luwak. De civetkatten, luwaks, in Indonesië zijn smulpapen: ze snoepen van de allerrijpste koffiebessen. De zaden - koffiebonen - poepen ze weer uit en de koffie daarvan moet fantastisch zijn. Uiteraard is er veel meer kopi luwak in omloop dan de beesten ooit kunnen produceren.

Extra: Aids te lijf met fermentatie?
In sommige kringen van mensen met een bijzondere overtuiging, zoals de raw foodies (die alleen onverhit voedsel eten), heerst de opvatting dat eten waaraan fermentatie te pas is gekomen slecht is: zie rawfoodexplained.com. Daarvoor bestaat echter geen enkel wetenschappelijk bewijs. Omgekeerd zijn er mensen (zie wildfermentation.com) die ervan overtuigd zijn zelfs aandoeningen als aids te kunnen bezweren met gefermenteerd voedsel.

Bron: de Volkskrant, 1 november 2012